Με ιδιαίτερη άνεση ο Υπ.Οικονομικών χαρακτήρισε ως υπερβολική εμμονή σε δυνητικούς κινδύνους, τον τρόπο αξιολόγησης των εθνικών οικονομιών από τους διεθνείς οίκους. Το κυβερνητικό σκεπτικό είναι χιλιοειπωμένο. Οι αγορές λειτουργούν απολύτως κερδοσκοπικά, δεν λαμβάνουν υπόψη τα σημαντικά βήματα που κάνει κατά τη γνώμη της η κυβέρνηση και επηρεάζονται πέραν του δέοντος από σενάρια πιθανών μελλοντικών εξελίξεων, που μπορεί να αποδειχτούν αβάσιμα. Είναι άραγε τόσο επίπεδη η πραγματικότητα; Οι αγορές όντως προεξοφλούν απίθανα αρνητικά σενάρια ή αδυνατούν να ανακαλύψουν την αισιοδοξία σε ένα οικονομικό περιβάλλον που παρά τις προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής, δεν δίνει τα εχέγγυα για άμεση και σταθερή ανάκαμψη;

Όταν υπάρχει φαντασία στην εξουσία, οι πρωτοποριακές προτάσεις δεν λείπουν! Εδώ και χρόνια συζητείται το θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους χώρους, με τους επαγγελματίες του είδους και ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων διασκέδασης και μπαρ, να αντιτίθενται σε αυτή την εξέλιξη με την εύλογη γι αυτούς δικαιολογία της πιθανής μείωσης του τζίρου τους. Από τη διαμόρφωση λοιπόν ειδικών χώρων καπνιζόντων, περάσαμε στην πλήρη απαγόρευση για να έρθει η σημερινή ηγεσία του Υπ.Υγείας υπό τον κ.Λοβέρδο να «λύσει» το γόρδιο δεσμό με μια ευφάνταστη επιλογή. Επιβολή ειδικού φόρου στα κέντρα διασκέδασης και πλήρη ελευθερία στο κάπνισμα!!

Λίγους μήνες πριν με την ανάρτηση «Θεοκρατία και πολιτική στις ΗΠΑ», είχαμε αναφερθεί στις πιθανές επιπτώσεις στην Αμερικανική κοινωνία από την έξαρση μιας «επιθετικής» ρητορικής που κινείται ανάμεσα στη θεοκρατία και τη μισαλλοδοξία. Μετά την επίθεση στο Κ.Χατζηδάκη τονίσαμε τα αποτελέσματα των βίαιων εκρήξεων «Το αδιέξοδο της "τυφλής" οργής», που επί της ουσίας ισχυροποιεί και δίνει άλλοθι στο σύστημα και τις νοοτροπίες που αντιστρατεύεται. Το τραγικό συμβάν στην Αριζόνα με τη δολοφονική επίθεση ενός ψυχικά διαταραγμένου νεαρού ήρθε ως αποκορύφωμα μιας συλλογιστικής που θεωρεί ότι ο σκοπός αγιάζει τα πολιτικά μέσα, ακόμα κι αν αυτά μέσα από παρερμηνείες ή την έξαψη των παθών μπορεί να οδηγήσουν σε δραματικές εξελίξεις.

Κάθε προσπάθεια αναδόμησης ενός κομματικού μηχανισμού είναι επώδυνη, «γεννά» αντιδράσεις (θεμιτές και μη) και περιλαμβάνει δεδομένους, λογικούς συμβιβασμούς στο επίπεδο που δεν νοθεύεται η προοπτική και το ιδεολογικό «στίγμα» μιας παράταξης. Το ζητούμενο είναι οι όποιες αλλαγές να εξυπηρετούν τους βασικούς πολιτικούς στόχους που καλούνται να υπηρετήσουν. Αυτό λοιπόν που επιδίωκε εξαρχής ο Αντώνης Σαμαράς ήταν η διατήρηση της συνοχής της παράταξης, η σταδιακή ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της και η έκφραση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Όλα αυτά βέβαια στα πλαίσια της προώθησης μιας πολιτικής πλατφόρμας που αναζητεί μέσα από μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και την αγορά, ριζικές θεσμικές αλλαγές και κοινωνική συνοχή, το «μονοπάτι» προς την ανάκαμψη της χώρας σε όλα τα επίπεδα.

Ποια είναι τα συμπεράσματα από την παρουσία Παπανδρέου στο «Ερζερούμ»; Ποια τα αποτελέσματα των συνομιλιών του και ποιες παρακαταθήκες άφησαν για τις εξελίξεις σε όλα τα κρίσιμα εθνικά θέματα; Καλλιεργείται ένα κλίμα ευφορίας από την αυτονόητη επισήμανση του πρωθυπουργού, όσον αφορά τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου και των χωρικών μας υδάτων, παραμένει όμως η βασική απορία, του προς ποια διπλωματική κατεύθυνση κινήθηκαν οι προοπτικές του Κυπριακού, του καθορισμού της υφαλοκρηπίδας και των ΑΟΖ (Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες), της αθρόας λαθρομετανάστευσης, του περιορισμού των εξοπλισμών.