.png "English"){kind=small}
Ασκήσεις συσπείρωσης με «κωλοτούμπες» από τον Κυριάκο
Πριν από 1 ώρα
Διπλωματικός κουτσαβακισμός... μέσω twitter, συναίνεση... με σκυλιά που γαβγίζουν, εσωκομματικές εκλογές... με δωρεάν χρόνο ομιλίας και πολλά άλλα λογικά και παράλογα στον "ψυχοθεραπευτικό" καναπέ του "Φρενοκομείου" κι αυτή την Παρασκευή 1-3 μμ με τον Κώστα Μανίκα στον iD Radio.
Μαζί μας μουσικά οι Guns n' Roses, Whitesnake, Adele, Ε. Τσαλιγοπούλου, Ε. Πασπαλά, Όναρ και πολλοί άλλοι...
Μας βρίσκετε και στη σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/frenokomeio.idradio/?fref=ts
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Η τελευταία ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών ήταν από αυτές τις περιπτώσεις όπου το μαύρο και το άσπρο περιπλέκονται ώστε οι μη μυημένοι να δυσκολεύονται να κατανοήσουν αν πρόκειται για μια επιτυχία ή για το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων ετών. Είναι γεγονός ότι οι κεφαλαιακές ανάγκες δεν ξεπέρασαν τα 6-7 δισ., ευρώ άρα η επιβάρυνση του δημοσίου χρέους θα είναι περιορισμένη, αποφεύγεται το κούρεμα των ομολογιούχων και των καταθέσεων και το σύστημα περνά σε ιδιωτικά χέρια, όπως ήταν ο στόχος από την πρώτη ανακεφαλαιοποίηση. Ακούν όμως αυτά για να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι από τις εξελίξεις;
Το ΤΧΣ είδε τα 40 + 7 δισ. ευρώ της συμμετοχής του να εξαϋλώνονται κι ο ελληνικός χρηματοπιστωτικός τομέας να αποτιμάται στα 750 εκ., όταν η σημερινή χρηματιστηριακή αξία βρίσκεται στα 3 δισ. και τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών αγγίζουν τα 18 δισ. Να ξεπεράσουμε το ότι οι ίδιοι που πέρσι έβλεπαν ξεπούλημα στην προσπάθεια πώλησης των μετοχών του ΤΧΣ, όταν άξιζαν περίπου 20 δισ., γίνονται τώρα οι μεγαλύτεροι τιμητές ενός πραγματικού ξεπουλήματος τις συνθήκες για το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν.
Να παραβλέψουμε κι ότι χάθηκε πλήρως ο δημόσιος έλεγχος ενώ η κρατική χρηματοδότηση συνεχίζεται. Να λησμονήσουμε τον κλαυθμό και οδυρμό για τις απώλειες των μικροομολογιούχων από το PSI σε αντίθεση με την τωρινή εκκωφαντική σιωπή για τον μηδενισμό της περιουσίας των μικρομετόχων και τον αποκλεισμένο από τις ΑΜΚ. Ακόμα κι αν τα πράξουμε όλα αυτά, παραμένουν μερικά σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν πολιτικά στελέχη και δημοσιολογούντες αναλυτές για να εξάρουν το τελικό αποτέλεσμα.
Βασική δικαιολογία είναι τα πιεστικά χρονικά περιθώρια. Μα αυτά δεν προέκυψαν από θεϊκή βούληση! Συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές τα δημιούργησαν. Η “περήφανη” διαπραγμάτευση εξώθησε τα πράγματα σε ένα στενό πλαίσιο. Πρόκειται για την ίδια πρακτική που άφησε πίσω της τους κεφαλαιακούς ελέγχους, που εξελίσσονται σε ουδέν μονιμότερο του προσωρινού (εντείνοντας την αδυναμία αποπληρωμής των δανείων) και την επάνοδο στη ύφεση και κάποιοι βιάζονται να υποτιμήσουν τις επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία λησμονώντας την συνδυαστική λειτουργία της μαζί με τα capital controls κι ότι από το 1,8% ανάπτυξη, το τελευταίο τρίμηνο του 2014, φθάσαμε αισίως στο -1,1% . Δεν είναι και τόσο μικρή η απόσταση.
Ακόμα πιο σαθρό είναι το επιχείρημα ότι υπήρξε μειωμένο ενδιαφέρον από τους ιδιώτες για την ΑΜΚ γι” αυτό και η… αγορά καθόρισε τόσο χαμηλά τις τιμές. Ελεύθερη αγορά με προκαθορισμένα υψηλά όρια συμμετοχής και αποκλεισμό μικρομετόχων δεν υπάρχει. Πως να μην θεωρηθεί ότι έχει υπάρξει προσυνεννόηση για τόσο χαμηλή τιμή, όταν “εξασφαλίστηκε” για τα hedge funds η αποκλειστικότητα και ο ελάχιστος χρονικός ορίζοντας ολοκλήρωσης της διαδικασίας;
Όσο για τα υπονοούμενα σχετικά με εσκεμμένη υποεκτίμηση των κεφαλαιακών αναγκών κατά την προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση που δικαιολογεί την επιμονή των Ευρωπαίων να διατηρηθούν τα αδιάθετα 11 δισ. για μελλοντικές χρήσεις, να υπενθυμίσω ότι έτσι κι αλλιώς το ΤΧΣ δίνει αυτά τα ποσά αποκλειστικά για κεφαλαιακή ενίσχυση. Ξεχάσαμε την τότε συζήτηση για κάλυψη χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας που απορρίφθηκε; Η επιδείνωση της οικονομίας αλλάζει τα δεδομένα, όπως θα τα αλλάξει και σε λίγους μήνες που έρχονται τα νέα stress test και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει νέα κεφαλαιακή τρύπα ειδικά αν δεν έχουν προωθηθεί γενναίες ρυθμίσεις για τα κόκκινα δάνεια.
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ
Βρισκόμαστε λίγους μήνες μετά τις εκλογές και τα πρώτα σημάδια φθοράς για την κυβέρνηση και προσωπικά για τον Αλέξη έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Κάπα Research για το «Βήμα» (πηγή iefimerida.gr) η πλειονότητα των Ελλήνων τάσσεται υπέρ του σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης. Η δε κυβερνητική πλειοψηφία μετά την απώλεια των τελευταίων βουλευτών είναι περισσότερο από ποτέ εύθραυστη, ενώ όλοι μας πλέον αναρωτιόμαστε, πώς θα περάσουν τα δύσκολα νομοσχέδια που επίκειται (λ.χ ασφαλιστικό). Πώς θα επιτευχθούν αυτά που έχουμε συμφωνήσει με τους Εταίρους κατά τη σύναψη του τρίτου Μνημονίου με τέτοια αποδυναμωμένη τέτοια κυβέρνηση;
Από την άλλη ο Αλέξης φαίνεται, ότι έχει αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων και την προσωπική φθορά, που αρχίζει να εμφανίζει και προφανώς θέλησε να επουλώσει τις πρώτες πληγές από την νέα κυβερνητική του θητεία καταφεύγοντας στη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών. Είναι προφανές, πως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο αρχηγό πολιτικού κόμματος την δεδομένη χρονική στιγμή έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον λαό. Σαν άλλος Ανδρέας, στην αρνητική του θαρρώ εκδοχή, αφουγκράζεται τον λαό και ενεργεί ανάλογα. Καθόλου λοιπόν τυχαία και η σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, που αν και η αποστολή του εξυπηρετεί άλλους σκοπούς, ωστόσο τη δεδομένη χρονική στιγμή παρερμηνεύτηκε και αυτή, προκειμένου να αλλάξει το πολιτικό κλίμα. Το κατάφερε όμως;
Πιθανόν ο Πρωθυπουργός να κατάφερε να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική του ομάδα, που το έχει ιδίως ανάγκη σήμερα. Ήρθε σε συμφωνία όμως ο Αλέξης με τους άλλους αρχηγούς; Η μαγική λέξη «συναίνεση», που στο παρελθόν «κλωτσούσε», αλλά τώρα φαίνεται εναγωνίως να ζητά με τα κόμματα της Αντιπολίτευσης εξασφαλίστηκε; Μήπως αντί για τη συναίνεση κατόρθωσε να επιτύχει την διαζύγιο με αυτά; Θέλησε δε να εκμεταλλευτεί την προσωρινή αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας και τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν έχει αρχηγό, αλλά μεταβατικό πρόεδρο και να την παγιδεύσει. Τα κατάφερε;
Εν ολίγοις οι απελπισμένες αυτές κινήσεις του δείχνουν ξεκάθαρα πόσο μόνος είναι πλέον ο Πρωθυπουργός της χώρας. Όλα αυτά τα σημάδια δείχνουν τον πανικό του, όπως άλλωστε εύστοχα υποστηρίχθηκε ή κάνω λάθος; Στο χέρι του σε κάθε περίπτωση είναι αν θα καταφέρει να αποδειχτεί ηγέτης ή απλά ένα ακόμη «πυροτέχνημα» της Μεταπολίτευσης. Όπως και να χει τώρα είναι η ώρα να αποδείξει ο Πρίγκιπας, εάν θα κρατήσει το «στέμμα» ή θα περάσει και αυτός με τη σειρά του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Ο πρωθυπουργός μέσα σε μια ψηφοφορία έχασε δυο βουλευτές από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του και ανάγκασε σε παραίτηση ένα από τους στενότερους συνεργάτες του. Έχοντας μπροστά του ένα δεύτερο κύμα δύσκολων προαπαιτούμενων, με προεξέχων το ασφαλιστικό, ήταν αναγκασμένος, αν δεν το είχε πάρει απόφαση να εγκαταλείψει την εξουσία, να προβεί σε μια εντυπωσιακή κίνηση ένδειξης συναινετικού πνεύματος. Το ζήτημα είναι αν προκύπτουν εχέγγυα σοβαρότητας, ειλικρίνειας και αξιοπιστίας.
Ο “συναινετικός” Τσίπρας είναι το ίδιο πρόσωπο που μέχρι πριν λίγες μέρες χαρακτήριζε με σκαιότατο τρόπο ως προδότες και γερμανοτσολιάδες όσους συμμετείχαν στην προηγούμενη κυβέρνηση. Είναι ο ίδιος πολιτικός που θεωρούσε τα κόμματα της κεντροαριστεράς είτε πεπαλαιωμένα υλικά της μεταπολίτευσης, είτε πουλημένα στο σύστημα. Πρόκειται για το ίδιο άτομο που δεν επέδειξε ούτε ένα ψήγμα διάθεσης συνεργασίας ακόμα και στις πιο αυτονόητες μεταρρυθμίσεις και αντιτάχθηκε σε κάθε πρωτοβουλία αξιολόγησης και ανασχεδιασμού του κράτους.
Ο “ειλικρινής” Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός που προεκλογικά υπόσχονταν την επιστροφή σε έναν παράδεισο χωρίς δύσκολες αποφάσεις και συνέπειες, με κατάργηση νομοθετημάτων, αναστολή στρατηγικών πολιτικών επιλογών όπως οι ιδιωτικοποιήσεις και πακτωλό παροχών προς όλους. Είναι αυτός που αναίρεσε όλες τις υποσχέσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αυτός που διαχειρίστηκε ύπουλα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο ίδιος επιδίωξε. Αυτός που με το προσωπείο του τεθλιμμένου φέρνει σκληρές ρυθμίσεις που καμιά κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να καταθέσει όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης.
Αυτός ο κ. Τσίπρας έρχεται την στιγμή που λυγίζει κοινοβουλευτικά κάτω από το βάρος των αποφάσεων του και αναζητεί δεκανίκια για να μοιραστούν τις ευθύνες όσων σχεδίασε και τώρα αδυνατεί να εκτελέσει. Προσφέρει κυβερνητική προοπτική σε κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ που η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την εξουσία. Απλώνει χέρι συνεργασίας προς το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων που βρίσκονται σε επισφαλή θέση για το αν θα συνεχίσουν την παρουσία τους στην επόμενη Βουλή.
Πάνω από όλα όμως επιχειρεί να καταστήσει συνένοχη όσων θα ακολουθήσουν την ΝΔ. Η σταθερή ευρωπαϊκή της στάση χρησιμοποιήθηκε το προηγούμενο καλοκαίρι ως δόλωμα για να εγκλωβιστεί στην υπερψήφιση της οικτρής “αριστερής” συμφωνίας, χωρίς να έχει θέσει προκαταβολικά απαράβατους όρους και προϋποθέσεις, αποστερώντας την έτσι από το δικαίωμα ισχυρής κριτικής θέσης, ή έστω περιορίζοντας την δυναμική της.
Έρχεται τώρα ο ΤσΊπρας να την αποτελειώσει σέρνοντας την για το “καλό” της χώρας στην κυβερνητική ταύτιση. Να μοιράσει και επίσημα τις ευθύνες των επιλογών του στις πλάτες όσων είχαν κατορθώσει να αλλάξουν επιτέλους, προς το θετικό, την πορεία του τόπου πριν η “περήφανη” εξάμηνη διαπραγμάτευση μας επαναφέρει στην υφεσιακή δίνη. Μπορεί οποιαδήποτε διαβεβαίωση να καταστήσει αυτόν τον αναξιόπιστο πολιτικό αρχηγό, ειλικρινή και συναινετικό ηγέτη; NOT!
