Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Σύμβουλος Επενδύσεων

Επαναστατικό κάμπινγκ διαρκείας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Βανδαλισμοί στο άγαλμα του Αριστοτέλη. Γενικά δεν ήταν μέρες τιμής για τον μέγιστο φιλόσοφο, οι τελευταίες! Όμως στην ελληνική βουλή δεν ακούστηκε μια κυβερνητική κουβέντα απολογίας ή έστω διάθεσης κατανόησης του προβλήματος. Άλλωστε είχαμε να ασχοληθούμε με την ψήφιση της απλής αναλογικής. Την προώθηση μιας βασικής εκλογικής αλλαγής που επιχειρεί να φέρει δομικές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό.

Η όλη διαδικασία άφησε ως “δώρο” στον Τσίπρα μια νίκη και δυο ήττες. Πέρα από τους συνήθεις διαξιφισμούς με την αντιπολίτευση και τις έμμεσες ενέσεις κουράγιου στην δεινοπαθούσα συμπολίτευση, ο πρωθυπουργός πέτυχε μια εν δυνάμει νίκη (πολιτική) αλλά υπέστη και δυο οδυνηρές ήττες (κοινοβουλευτικά και ιδεολογικά).

Η πολιτική προοπτική δεν καθορίζεται από έναν εκλογικό νόμο που θα ισχύσει στις μεθεπόμενες εκλογές. Άλλωστε λογικά ο στόχος του Τσίπρα έπρεπε να είναι διττός. Ή η κεντροαριστερά θα ψήφιζε την απλή αναλογική μετατρεπόμενη σε μελλοντικό σύμμαχο του ή θα την καταψήφιζε ανοίγοντας τον δρόμο για ευθεία αντιπαράθεση που θα επέτρεπε στον ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάζεται στο κεντροαριστερό κοινό ως τιμητής πάγιων αιτημάτων του χώρου ρίχνοντας μομφή συνταύτισης με την ΝΔ στους υπόλοιπους, ελπίζοντας έτσι να προσελκύσει ψηφοφόρους.

Ειδικά αν αυτή η ευκαιρία αξιοποιηθεί και με ένα συνέδριο ουσιαστικής κοινωνικής και ιδεολογικής διεύρυνσης τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον σχεδόν ολοκληρωτικής αφομοίωσης του χώρου της κεντροαριστεράς. Κυρίως όσων θέτουν ως προτεραιότητα το πιο αριστερό από το καθαρά κεντρώο στίγμα του χώρου.

Όμως η κυβέρνηση υπέστη και μια διπλή ήττα. Κοινοβουλευτικά απέτυχε την άμεση καθιέρωση του νέου νόμου παρόλο που ήλπιζε σε πολύ συγκεκριμένες διαφοροποιήσεις από ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι που θα έδιναν το πολυπόθητο 200, πάντα μαζί με την στήριξη της Χρυσής Αυγής. Έτσι αλλάζει ο σχεδιασμός για την ερχόμενη εκλογική μάχη αφού αντί για κατακερματισμό πάμε για σκληρό διπολισμό κι αυτό απαιτεί διεύρυνση της επιρροής και ανοίγματα (πολιτικά και κοινωνικά).

Αν στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζουν απλά σε μια ασταθή νίκη της ΝΔ για να προκηρυχθούν άμεσα νέες εκλογές με απλή αναλογική, τότε μάλλον έχουν στερέψει από ιδέες. Δεν ξέρω αν θα έχουν τον χρόνο να εκτελέσουν πιο μακρόπνοους σχεδιασμούς ανάκτησης μέρους της εκλογικής δύναμης ώστε να είναι ανταγωνιστικοί στις επόμενες εκλογές αλλά αν φτάσουν σε αυτές εγκλωβισμένοι στα σημερινά αδιέξοδα και χωρίς πυξίδα επέκτασης μπορεί να υποστούν ταπεινωτική ήττα.

Η δεύτερη ήττα αφορά το ιδεολογικό υπόβαθρο της πρότασης. Η διαχρονική ύπαρξη κεντροαριστερής κοινωνικής πλειοψηφίας δεν σημαίνει πλέον υποχρεωτικά και δυνατότητα κυβερνητικής σύμπλευσης. Άρα το να στερείς από την κοινωνία την δυνατότητα να τιμωρήσει μια κυβέρνηση ελπίζοντας σε εσωτερικές μετατοπίσεις εντός του ευρύτερου χώρου που θα αφήνει την κεντροδεξιά απομονωμένη γύρω στο 1/3 των πολιτών είναι τουλάχιστον αήθης πρακτική και εύκολα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ αν θελήσεις να κρατήσεις επαφή με το αντιευρωπαϊκό, κοινωνικά επαναστατικό κομματικό σου πυρήνα. Μια ακόμη φτηνή παράσταση ντυμένη με άχρηστα “πλούσια” σκηνικά!