ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: 2015-03-15

Ο κ. Πανούσης ένας αξιοπρεπέστατος καθηγητής του Παντείου με χαρακτήρα μετριοπαθή, νουνεχή, χωρίς υπερβολές και προκλητικές ακρότητες όπως κάποιοι συνάδερφοι του, αναμένονταν να είναι μια επιλογή που θα υπηρετήσει τη Δημόσια Τάξη με υψηλό δημοκρατικό συναίσθημα αλλά και ρεαλισμό μακριά από τις χαλαρές αντιλήψεις που διαχρονικά διαπερνούσαν το σκεπτικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αποδεικνύεται όμως, μέρα με τη μέρα, ότι ο εκπρόσωπος της «αριστεράς της ευθύνης» στην προσπάθεια του να συγκεράσει την κοινωνική ανάγκη για ασφάλεια με την απέχθεια μέρους της κυβερνητικής παράταξης προς την αστική ευνομία δεν αποφεύγει τραγικά λάθη.

Ξεκίνησε μετατρέποντας τα κέντρα φιλοξενίας παράνομων μεταναστών σε ιδιότυπα κάμπινγκ όπου όποιος θέλει μπαίνει και βγαίνει με το κράτος σχεδόν αμέτοχο παρακολουθητή. Ούτε η ποιότητα των κέντρων και των υπηρεσιών που προσφέρουν αναβαθμίστηκε, ούτε οι μετανάστες βρίσκουν λύση στο πρόβλημα τους με το να διοχετεύονται με τηλεοπτική κάλυψη και πάλι στο κέντρο της Αθήνας βορά στα νύχια του οργανωμένου εγκλήματος, ούτε φυσικά η εικόνα της πόλης και η ζωή των πολιτών αναβαθμίζεται.

Έτσι περάσαμε στο επόμενο στάδιο όπου έμπλεξε, από άγνοια ή κομματική πίεση, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των συνθηκών Σένγκεν και Δουβλίνο ανοίγοντας μια συζήτηση για την άκριτη, μαζική χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων προωθώντας δεκάδες χιλιάδων μεταναστών προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Το νήμα αυτής της διπλωματικά επικίνδυνης λογικής που οδηγεί τη χώρα στον απομονωτισμό «τραβήχτηκε» από άλλους κυβερνητικούς παράγοντες τόσο πολύ που έφτασε στο σημείο να ταυτίζεται ακόμα και με κραυγές για τζιχαντιστές.

Ήρθαν και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών να επιβεβαιώσουν ότι το νέο δόγμα δημόσιας τάξης δεν είναι άλλο από τα «χαλαρά και βλέπουμε!». Η πολυήμερη κατάληψη της Νομικής και των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ, η «καλλιτεχνική» βεβήλωση του Πολυτεχνείου και του αγάλματος του Παλαμά ο αποκεφαλισμός της Κυβέλης, η ανίερη ασέλγεια εκκλησιών κι όλες οι λοιπές καταστροφές χωρίς καμιά αστυνομική παρέμβαση υπηρετεί μια δεδομένη προσέγγιση που εξέφρασε ο ίδιος ο κ. Πανούσης μιλώντας για λιγότερες ζημιές από την μη σύγκρουση με τους αντιεξουσιαστές! Ήδη πολλές χώρες ανά την υφήλιο ζητούν την τεχνογνωσία και το πλάνο δράσης αυτής της πρωτοποριακής συλλογιστικής!

Ως κερασάκι στην τούρτα της χλιαρότητας προστέθηκε και η ρύθμιση για την κατάργηση των φυλακών υψηλής ασφάλειας, ευνοϊκές αλλαγές στις άδειες και διεύρυνση των δυνατοτήτων επικοινωνίας των βαρυποινιτών. Ο ανθρωπισμός που οφείλει να διέπει κάθε δημοκρατικό καθεστώς δεν μπορεί να συγχέεται με φωτογραφικές παρεμβάσεις προς όφελος ειδεχθέστατων εγκληματιών που τους δίνουν περιθώριο συνέχισης της δράσης τους, όταν μάλιστα δεν υπάρχει και το τεχνολογικό υπόβαθρο για την αποτελεσματική παρακολούθηση τους εκτός φυλακής.

Η ασφάλεια για μια κοινωνία δεν είναι παράπλευρη επιθυμία αλλά δομικό στοιχείο διατήρησης της συνεκτικότητας και εμπέδωσης της ισονομίας ως βασική προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία της. Όσοι επιμένουν να την υποσκάπτουν με προκάλυμμα ιδεοληπτικούς ψυχαναγκασμούς ριζωμένους από ξεπερασμένες καταπιεστικότερες εποχές, δεν αδιαφορούν απλά για την αντιμετώπιση υπαρκτών προβλημάτων αλλά μετατρέπουν τη χώρα σε μια κοιτίδα εγκληματικής χαλαρότητας.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

ΠΗΓΗ: RIZOPOULOSPOST.COM

Δυο όψεις της ίδιας υφέρπουσας φασίζουσας νοοτροπίας. Δυο παράλληλες εικόνες της πιο αντιδραστικής, της πιο νιχιλιστικής κοινωνικής κουλτούρας. Ο εξοβελισμός της «αποσχιστικής» αριστείας και η διαπόμπευση της «ανισόρροπης» διαφορετικότητας σε ένα πακέτο επιβαλλόμενου εξισωτισμού με την ιδεολογική κουκούλα των πολιτικών προτεραιοτήτων και τη συνενοχή της φοβισμένης συλλογικής ανοχής. Δυο μορφές σχεδόν αποδεκτής βίας που στραγγαλίζουν το καθ’ εικόνα Θεού και την «υπεράνθρωπη» Νιτσεϊκή φύση μας.

Όταν αναλώνεσαι νυχθημερόν σε φορτισμένους συμβολισμούς και δυσνόητους ορισμούς και εμπιστεύεσαι την ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό στον Μπαλτά και τον Χασάπη τότε ή κάπου στη διαδρομή έχασες τον σημειολογικό προσανατολισμό ή κάτι προσπαθείς να μας πεις με έμμεσο τρόπο. Η αναγόρευση των αντι-εκσυγχρονιστικών ιδεολογικών παρωπίδων που αντιλαμβάνονται την εκπαίδευση ως απολύτως χαλαρό αχταρμά ημιμάθειας και αντιμετωπίζουν με ακόμα πιο ιδεοληπτικό μίσος την αριστεία, την ξεχωριστή ικανότητα μεταφράζονται σε κεντρική επιλογή επιβολής μιας άχρωμης «δικαιοκρατικής» ομοιομορφίας.

Ο Χιτλερισμός που επικαλέσθηκαν δεν βρίσκει πιο ολοκληρωτική έκφραση παρά στη συνειδητή «βιαιοπραγία» της καταπίεσης της διανοητικής μοναδικότητας. Ένας καταναγκασμός απάρνησης της διακριτής αντίληψης θυσία στην κρατική απαλλοτρίωση της συλλογικής δυναμικής. Στην εποχή της ελεύθερης διάχυσης της γνώσης, της τεχνολογικής ανατροπής των δεδομένων συνθηκών, της διαδραστικότητας και της αυξημένης αυτονομίας οι έσχατοι διαχειριστές της εγχώριας Παιδείας κινούνται με άξονα τις πιο ρυπαρές και σκοτεινές ιστορικές γωνιές.

Η τυραννία της αριστείας είναι ο αβάσταχτος δημιουργικός βρόγχος της εξύψωσης που δεν μπορεί να καταπιεί η ομογενοποιημένη αντίληψη του ξεπεσμένου ιδεολόγου και αναζητεί τρόπους να την χαλιναγωγήσει ώστε να μην αποτελεί φόβητρο, ανησυχητικό ερέθισμα στην ευδαιμονία της αδιαφορίας. Ως άλλη πράξη στο ίδιο έργο εντάσσεται και η δια της αφωνίας επιβράβευση της «καλλιτεχνικής» βεβήλωσης του Πολυτεχνείου. Η σπίλωση της καθαρότητας των αστικών συμβόλων συμβαδίζει με την ανεκτικότητα στην πολιτικοποιημένη κατάληψη τους όπως άλλωστε μας έδειξε και η φυσικότητα αποδοχής ανάλογης δράσης στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η συμπεριφορική παρέκκλιση από τα τετριμμένα, η ιδιαίτερη άποψη ή η στάση ζωής που δεν αναπαράγει τα στερεότυπα, η αναγόρευση κάθε διαφωνίας σε ιερό πόλεμο γεννούν μια άλλη μορφή τυραννικής βιαιότητας στην οποία εθιζόμαστε λίγο, λίγο, όλοι μας. Πότε με εξευγενισμένες δόσεις ρατσισμού, πότε με γελοιοποίηση και εκφοβισμό της προσωπικότητας που ξεκινά από το ίδιο μας το σπίτι και διαπερνά όλα τους χώρους κοινωνικής δραστηριότητας, πότε ακόμα και με ισοπεδωτικές αντιλήψεις για το πολιτικό σύστημα.

Όταν όμως έρχεται η ώρα του τραγικού απολογισμού όλοι κρυβόμαστε πίσω από καλοφτιαγμένες δικαιολογίες που μεταθέτουν το βάρος της ευθύνης, μας προφυλάσσουν από την παραδοχή της διαχρονικής υπεροπτικής στάσης. Η αντιμετώπιση του θεωρούμενου αδύναμου, αυτού που επιλέγει την προσωπική αυθεντικότητα ή όποιου καταχωρούμε ως εχθρό, με μέσα υποτίμησης ή εξάλειψης του, απλά προβάλλει και μεταθέτει με τον χειρότερο τρόπο το άλυτο μυστήριο των καταπιεσμένων ενστίκτων μας.

Η τυραννία της ανεκτικότητας, αν όχι της αποδοχής, είναι το άλλο άκρο της τυραννίας της αριστείας. Όσο «μαρτύριο» είναι η εξιδανίκευση της ικανότητας για τους ομολογητές της μετριοκρατίας άλλο τόσο «βάσανο» αποτελεί η κατανόηση της διαφορετικότητας για τους αυτοαναγορευόμενους σε κατόχους της μοναδικής αλήθειας. Ο αντικατοπτρισμός στον καθρέφτη της ατροφικής ανθρώπινης ύπαρξης.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Μετάφραση

Πληροφορίες

Σύνδεσμοι

Αρχείο

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Ιστολόγια