ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: 2015-03-29

Από την πρώτη στιγμή σύστασης αυτής της κυβέρνησης τίθεται επιτακτικότερα από κάθε άλλη φορά η ανάγκη συναίνεσης και στήριξης της νέας προσπάθειας. Μια πενταετία σκληρών αποφάσεων, δύσκολων επιλογών, βαρύτατων επιπτώσεων στην οικονομία και την κοινωνία ρίζωσαν περισσότερο στις καρδιές και λιγότερο στο νου την συλλογική ανάγκη για μια εναλλακτική διατύπωση της πραγματικότητας ακόμα κι αν είναι πλασματική και εν πολλοίς εικονική.

Η ομοθυμία στις κυβερνητικές πρακτικές δεν προβάλλεται ως ιδεολογική ταύτιση ή αποδοχή πρακτικότητας αλλά ως απαραίτητη απεμπόληση της ενοχικής συνταύτισης με όλες τις μνημονιακές αρχές λιτότητας. Αυτό είναι το επιχείρημα, όχι σαφώς προσδιορισμένο και ευθαρσώς εκπεφρασμένο, που χρησιμοποιούν ακόμα και πολιτικά πρόσωπα από τις πιο ασύνδετες μεταξύ τους καταβολές για να δικαιολογήσουν την θετική στάση απέναντι στο κυβερνητικό εγχείρημα.

Μόνο που είναι τεράστιο το άλμα από την ειλικρινή ευχή για το καλύτερο δυνατό εθνικό αποτέλεσμα, που όλοι θα έπρεπε να εύχονται για οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, και στην άκριτη αποδοχή πολιτικών και οικονομικών αρχών που εξυπηρετούν ιδεολογικές αγκυλώσεις και υπερφίαλες ασαφείς γενικεύσεις. Η κατανόηση στις επιμέρους συνέπειες μιας προηγούμενης πολιτικής δεν οδηγεί υποχρεωτικά στο να ενστερνιστείς ακόμα και ασυντόνιστες, σπασμωδικές αντιδράσεις ή αντικρουόμενες, παρορμητικές σκέψεις.

Η πρόσκληση προς άπαντες να μετατραπούν σε ιδεολογικούς λωτοφάγους και αυτοματοποιημένους χειροκροτητές στηρίζεται στην διαχρονική ομογενοποίηση της πολιτικής «διανόησης» γύρω από λαϊκίστικα αξιώματα που αντιμετωπίζουν τον πολίτη ως πελάτη. Αν σε αυτό προστεθεί και μια φαντασιακή εθνική μεγαλομανία, απότοκο της καπηλείας ενός ένδοξου ιστορικού παρελθόντος, κατασκευάζεται ένα παραπλανητικό πλαίσιο φαινομενικής δυναμικότητας που υποκρύπτει τη βαθιά φοβική σχέση με την ρεαλιστική διαχείριση της πραγματικότητας.

Τα μέσα για την επίτευξη του στόχου αποφλοιώνονται του ιδεολογικού τους περιβλήματος, φορτίζονται με επικοινωνιακούς συναισθηματικούς χρωματισμούς και καθυποτάσσονται στη «βία» της θυματοποίησης και της αγίας αθωότητας. Η μυθοπλαστική αποχαύνωση απαιτεί μαζικό χειροκρότημα και άκριτη επιδοκιμασία ως πειστήριο προσχώρησης στην ιερή αυτοθυσία.

Η συναίνεση δεν επιτυγχάνεται ως επιβαλλόμενος καταναγκασμός πάνω σε αστήρικτες προθέσεις. Προκύπτει ως διεργασία διαρκούς διαβούλευσης και επισταμένης μελέτης όλων των παραγόντων που κατατείνει σε δημιουργική σύνθεση συμβατών προσεγγίσεων. Δεν εκστομίζεται με καταγγελτική φόρα για να συνοδευτεί ακόμα και με θεσμική ύβρη, ούτε προσδιορίζεται ως σύρσιμο του μετανοούντα στην νέα θεοκρατική αλήθεια. Προϋποθέτει τόλμη, σύνεση και διορατικότητα που δεν προσφέρονται μαζί με την μιντιακή προσποίηση του αλάθητου.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Υπάρχουν γρήγοροι χοροί που είναι εύκολο να χάσεις τα βήματα σου και να σκοντάψεις και τότε πρέπει να επιδείξεις επιμονή, θάρρος να ξανασταθείς άμεσα στα πόδια σου και να πιάσεις πάλι τη ρυθμική αλληλουχία. Υπάρχουν και αργόσυρτοι χοροί, λιγότερο περίπλοκοι σε τεχνικό επίπεδο αλλά εξίσου, αν όχι περισσότερο, επιρρεπείς σε λάθη αφού δεν υπάρχει η ταχύτητα για να καλύπτει ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις από το άριστο και κάνει προφανή κάθε παρέκκλιση.

Στην πολιτική η μια ή η άλλη επιλογή μπορεί να σημαίνει στρατηγικό επαναπροσδιορισμό που αλλάζει τα δεδομένα, τους στόχους, τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται. Το τωρινό ιδιαίτερο περιβάλλον θέτει αυτό το πιεστικό δίλημμα (αργός ή γρήγορος χορός) στη σημερινή κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό που πρέπει να αποφασίσει άμεσα αν θέλει να λειτουργήσει ως ένας πραγματικός ηγέτης που σταθμίζει τα γεγονότα και τα αντιμετωπίζει με διορατικό πνεύμα.

Θα επιλέξει τελικά την φρενίτιδα ενός επιταχυνόμενου πολιτικού χορού με αρκετές δόσεις ημιμάθειας, πρόσκαιρου αυτοεκπληρούμενου ενθουσιασμού και περίτεχνου αλλά ανούσιου εντυπωσιασμού; Η βιασύνη στις αποφάσεις, ο ίλιγγος της ταχύτητας η αφέλεια στην αξιολόγηση του χορευτικού συνοδού (συνδιαπραγματευτή) φέρνει συνήθως έλλειψη συντονισμού, μπερδέματα και απρόσεκτες πτώσεις καμιά φορά επώδυνες και αιματηρές.

Από την άλλη, ο πιο αργός πολιτικός χορός είναι μια πρόκληση υπομονής, σταθερότητας, αρμονικής συνεύρεσης με τον παρτενέρ. Οφείλεις να είσαι στιβαρός, προσεκτικός, μεθοδικός και να κάνεις το επόμενο βήμα αφού έχεις σιγουρευτεί ότι έχει ολοκληρωθεί επαρκώς το προηγούμενο. Πρέπει να χαλιναγωγήσεις την έμφυτη τάση για παρορμητικότητα αλλιώς κινείσαι μέσα σε τόνους φαιδρότητας και καταλήγεις να αυτογελοιοποιείσαι.

Ο Τσίπρας βρίσκεται αυτές τις μέρες μπροστά στην επιλογή μιας πιο δωρικής ρυθμικότητας που μπορεί να μην συνεγείρει τα πλήθη το ίδιο με την διεγερτική ορμή του φουριόζου αλλά περιορίζει τις πιθανές απώλειες (προσωπικές και συλλογικές) και στην απορρόφηση από τη δίνη της στιγμιαίας δυναμικής που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα της αφήνοντας πίσω ανεπανόρθωτες ζημιές και χαλάσματα. Αυτή η απόφαση θα σημάνει τη δομική επανατοποθέτηση στο διεθνή χάρτη ή την απομόνωση με ένστικτα αυτόφωτης γεωγραφικής κουκκίδας.

Από τον ίδιο θα εξαρτηθεί αν πέρα από την επικοινωνία και τα παιχνίδια συμβόλων και ορισμών θα επιλέξει να παραχωρήσει μέρος της πρώιμης γρηγοράδας προσβλέποντας σε μεσοπρόθεσμα οφέλη ή θα πατήσει το γκάζι της μονογραμμικής διαδρομής αδιαφορώντας για την πρόσκρουση που πλησιάζει. Ο καιρός γαρ εγγύς!

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Μετάφραση

Πληροφορίες

Σύνδεσμοι

Αρχείο

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Ιστολόγια