Ο δρόμος για την αναδόμηση των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών έχει πλέον ανοίξει διάπλατα όχι μόνο λόγω της συναινετικής διάθεσης των δυο παρατάξεων εξουσίας για την προώθηση θεμελιωδών αλλαγών, αλλά κυρίως επειδή η ίδια η κοινωνία έστω και με επίπονο τρόπο συνειδητοποίησε τα αδιέξοδα του μεταπολιτευτικού σκηνικού και απαιτεί, ακόμα κι αν δεν είναι απολύτως σίγουρη για το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθηθεί, την ριζική αναγέννηση των πολιτικών διαδικασιών. Μια αναγέννηση που δεν μπορεί παρά να προέλθει από την εκ βάθρων ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, ώστε αυτό να είναι πλέον αντιπροσωπευτικό των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών και απαιτήσεων, αλλά κι από την αναδιάρθρωση της λειτουργίας των εξουσιών, των βασικών θεσμών του τόπου (εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής) κι όλων των προεκτάσεων τους.

Ανακινείται το τελευταίο διάστημα, από διάφορους ετερόκλητους πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους η συζήτηση για τις κοινωνικές ανάγκες που θα μπορούσαν να απαιτήσουν την ίδρυση ενός νέου κομματικού σχηματισμού. Οι ραγδαίες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών, επέτειναν το ήδη βεβαρημένο κλίμα αναξιοπιστίας του πολιτικού σκηνικού κι έφεραν πιο έντονα στο προσκήνιο τις διεφθαρμένες, γραφειοκρατικές, απόλυτα αναποτελεσματικές πελατειακές κρατικές και κομματικές δομές έτσι όπως αυτές αναπτύχθηκαν και συντηρήθηκαν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Μπορεί άραγε να υπάρξει μια νέα συγκροτημένη πρόταση πέρα από το υπάρχων πολιτικό σύστημα που να καταγράφει ευκρινώς αλλά και να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών; Να πείθει για την αξιοπιστία των προθέσεων και των προτάσεων της; Να αποδεικνύει με το προφίλ των πρωτεργατών της ότι αντιπροσωπεύει μια άλλη νοοτροπία, ένα άλλο αξιακό σύστημα;