Ολοκληρώνεται μια χρονιά που θα χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη και το συλλογικό ασυνείδητο ολόκληρων γενιών, για τις πολιτικές εξελίξεις και τις γενικευμένες κοινωνικές ανατροπές που έφερε. Μια καινούρια, εξίσου στενάχωρη χρονιά ξεκινά, με τα νοικοκυριά να βρίσκονται μπροστά σε σημαντικές φορολογικές επιβαρύνσεις, τις επιχειρήσεις να προσεγγίζουν όλο και πιο μαζικά την πιθανότητα του «λουκέτου» και τους εργαζόμενους να βλέπουν το φάσμα της ανεργίας να τους περικυκλώνει. Μέσα σε αυτό το κλίμα η επίκληση για αισιοδοξία δεν μοιάζει εύκολο να φωλιάσει στις καρδιές μας. Είναι όμως απαραίτητο για τη διατήρηση της προσωπικής και οικογενειακής ισορροπίας μας αλλά και για την πολιτικοοικονομική προοπτική του τόπου, να συντηρήσουμε ένα ελάχιστο όριο ελπίδας, μια σπίθα μαχητικότητας απέναντι στο μίζερο σκηνικό των ημερών.

Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς των πολιτών για σημαντικό μέρος του πολιτικού προσωπικού. «Παλιάτσοι» όσοι δεν φείδονται τεθλασμένων διαδρομών και επαμφοτεριζόντων απόψεων με μοναδικό σκοπό την αυτοσυντήρηση τους στο, ανά περίπτωση, πλέγμα εξουσίας. «Ληστές» ονείρων όσοι με ευκολία περιγράφουν θεωρητικά οράματα που ενθουσιάζουν τα πλήθη, αλλά στην εκτέλεση τους λυγίζουν κάτω από το βάρος του πολιτικού κόστους. Διαχειριστές όσοι αναζητούν στις ισορροπίες και τις απολύτως «στρογγυλεμένες» απόψεις, την αποφυγή της σύγκρουσης με κάθε λογής κατεστημένο, επενδύοντας στη στήριξη του συστήματος για τη διατήρηση τους στο φως των πολιτικών προβολέων. Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την εμπεδωμένη άποψη στην κοινωνία; Τι μπορεί να δώσει στην πολιτική την αίγλη και στο λόγο της την αξιοπιστία που τους αρμόζει;

Για την αναγκαιότητα του «ανοίγματος» μιας σειράς προστατευμένων στη λειτουργία τους από το κράτος, επαγγελμάτων έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα, όπως και στις θετικές επιπτώσεις που μπορούν να προκύψουν για την ανάπτυξη της οικονομίας αλλά και τη συμπίεση των τιμών προς όφελος του καταναλωτή. Η λογική της ενδοοικογενειακής επαγγελματικής συντήρησης και η διαχείριση ενός δημόσιου αγαθού όπως η «άδεια» άσκησης επαγγέλματος ως επιχειρηματικού κεκτημένου, δεν συνάδουν με το σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον. Η θεωρία όμως από την πράξη, συχνά απέχουν και αυτή η πικρή αλήθεια έχει επιβεβαιωθεί ουκ ολίγες φορές στον τόπο μας, με διάψευση των προσδοκιών μας σε μια σειρά ζητημάτων. Υπάρχουν λοιπόν δυο κρίσιμα θέματα που αν δεν προσεχθούν και αντιμετωπιστούν εγκαίρως, μπορούν να μετατρέψουν αυτή την απαραίτητη διαρθρωτική αλλαγή σε μια προβληματική ρύθμιση.