Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Στολές, μάσκες, κομφετί, άρματα, χορός. Κάθε καρναβάλι που σέβεται τον εαυτό του περιλαμβάνει σε περίσσεια όλα αυτά τα στοιχεία και είναι αλήθεια ότι όλοι, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, τα αποζητάμε ως τον απαραίτητο εκτονωτικό φορέα που πίσω από φορεσιές, εναλλακτικούς ρόλους κι έναν διάχυτο, γλυκόπικρο παλιμπαιδισμό καλύπτει για λίγες μέρες την φορτική επαναληπτικότητα της καθημερινότητας. Όταν όμως αυτά τα χαρακτηριστικά ταυτίζονται με την πολιτική πρακτική, το καρναβάλι παύει να είναι μια πρόσκαιρη συλλογική επιθυμία και μετατρέπεται μέχρι και σε εθνικό εφιάλτη.

Δεν είναι ότι δεν έχουν υπάρξει κι άλλα αξιοθαύμαστα πολιτικά καρναβάλια μέσα στην πορεία των τελευταίων δεκαετιών αλλά την “ποιότητα” και την μοναδικότητα του σημερινού δεν την ξεπερνά κανένα. Ένα αμάλγαμα ασχετοσύνης, ηθικολογικής εμμονής, ιδεοληψίας, διαχειριστικής ασάφειας και ταξικού συναισθηματισμού δημιουργούν ένα απαράμιλλο… πανηγυρικό περιβάλλον, αντάξιο των πιο ξεχωριστών καρναβαλικών εκδηλώσεων.

Άτομα που αλλάζουν γρήγορα τη στολή του διαπραγματευτή ή του λαϊκού αγωνιστή με αυτή του άπειρου, πειθήνιου διεκπεραιωτή. Μανδαρίνοι με την μάσκα της εξουσίας που εξωραΐζει ή αλλοιώνει τρομακτικά την εικόνα τους. Ανίκανοι αυλικοί που με όπλο το παρεϊστικό κομφετί τακτοποιούνται στα άρματα μέχρι και… στρατηγικών δημοσίων θέσεων. Χορευτικές φιγούρες γύρω από το χώρο θυσίας των υποσχέσεων που παραποιούν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας.

Το φετινό, δίσεκτο πολιτικό καρναβάλι μας προσφέρει μια πλειάδα ιδιόμορφων παρουσιών. Από τον στρατηλάτη αναπληρωτή υπουργό που θα κουρσέψει την Πόλη αν δεν αποδώσει η διπλωματία έως τον φοβισμένο διπλωμάτη – υπουργό που σφυρά αδιάφορα στον Τουρκικό σκοπό του γείτονα συναδέρφου του. Από τον ελεγκτή τηλεοπτικής και λοιπής μιντιακής κυκλοφορίας έως τον… κομμουνιστή διαμορφωτή του ασφαλιστικού συστήματος που δίνει αγώνα για να διασφαλίσει την μη περικοπή των ταξικά… ανεκτών κυρίων συντάξεων των 1300 ευρώ!

Φανταχτερός, λαμπερός, ξεχωριστός, ο βασιλιάς καρνάβαλος, ο επικεφαλής που στέκει με καμάρι ως μπροστάρης στην κουστωδία των συνοδοιπόρων που τον ακολουθούν, τον στηρίζουν, τον επευφημούν. Δεν διστάζουν να θεοποιήσουν τον ηγέτη, τον καθοδηγητή της αρμάδας που προχωρά απερίσπαστη και γεμάτη αυτοϊκανοποίηση στο μονοπάτι της… επιτυχίας!

Ας είναι αυτό το τελευταίο πολιτικό καρναβάλι για την χώρα. Ας έρθει η ώρα που δεν θα έχουμε ανάγκη την παραπλανητική, δήθεν εορταστική εικόνα και την ψευτοδιασκέδαση από έναν ατάλαντο θίασο που γεμίζει τις μέρες μας με παράφωνες κορώνες και κακοπαιγμένο πολιτικάντικο μελόδραμα. Ας… Ευχές… Ελπίδες… Αυταπάτες…