Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να επιχαίρει για την παρατεταμένη ύφεση στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα την τελευταία πενταετία. Ούτε είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει ως θετική είδηση το 4,6% της ύφεσης που καταγράφηκε το 2^ο τρίμηνο της χρονιάς, αν το δει ως μονοδιάστατη, στατική πληροφορία. Μέσα σε μια πρωτοφανής έκτασης κοινωνική αποδιοργάνωση, υπάρχουν όμως και απτές αποδείξεις για τη δημιουργία προϋποθέσεων που αν συνδυαστούν με σχετικές διεθνείς αποφάσεις για ρυθμίσεις στην αποπληρωμή του χρέους και διεύρυνση δράσεων για την ενίσχυση της απασχόλησης, μπορούν να σημάνουν την οριστική ανάκαμψη από το υφεσιακό σπιράλ.

Εφεδρεία, διαθεσιμότητα, κινητικότητα είναι μόνο μερικοί από τους όρους που χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια για να περιγράψουν με μια λέξη το πανθομολογούμενο της αναγκαίας εξέλιξης στη διαχείριση του δημοσίου τομέα. Τη δυνατότητα αξιολόγησης δομών και προσώπων και την αξιοποίηση των υπαλλήλων με βάση λειτουργικά οργανογράμματα και φυσικά τις γνώσεις και τα ιδιαίτερα προσόντα τους.