Στην χθεσινή ανάρτηση μας αναφέρθηκε, σχεδόν προφητικά, η ανάγκη να αποδείξουμε με την ψήφο μας ότι δεν αφήνουμε κανέναν να θίξει την προσωπική και εθνική μας αξιοπρέπεια και το φιλότιμο μας. Λίγες ώρες μετά ο πρωθυπουργός απέδειξε τις δηλώσεις του, ότι αυτή μου η προτροπή ήταν πιο επίκαιρη και πιο ρεαλιστική από ποτέ. Ο κ.Παπανδρέου σε με μια πρωτοφανή απρέπεια χαρακτήρισε αντιπατριώτες όσους δεν στηρίξουν στις αυριανές εκλογές τις κυβερνητικές επιλογές.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 αποτελούσαν έτσι κι αλλιώς μια ιστορική στιγμή για τα Ελληνικά πολιτικά δρώμενα. Η διοικητική μεταρρύθμιση φέρνει μαζί της συνέπειες (θετικές και αρνητικές) την έκταση των οποίων δεν έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως οι πολίτες κι απ’ ότι φαίνεται ελάχιστα έχουν αφομοιώσει πολλοί από αυτούς που θα κληθούν να την υπηρετήσουν. Οι συγκεκριμένες όμως εκλογές διενεργούνται και σε ένα πρωτοφανές κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, όπως το έχει σχηματοποιήσει η έλευση της Τρόικας στη χώρα και οι μνημονιακές πολιτικές. Προφανώς κάθε εκλογική μάχη δίνει τα δικά της μηνύματα. Τόσο μηνύματα που έχουν σχέση με το ύφος και το είδος της κάθε διαδικασίας (εδώ αυτοδιοικητικά), όσο και γενικότερα σε σχέση με τα συνολικά κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα. Επειδή όμως το μερικό περιλαμβάνεται στο όλον και προσδιορίζεται από αυτό, είναι υποκριτικό να μην αποδεχόμαστε ότι η ψήφος είναι πρωτίστως μια πολιτική, με την ευρύτερη έννοια, επιλογή που διυλίζεται μέσα από την πολιτική φιλοσοφία του κάθε πολίτη.

Ζούμε σε ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα που δεν συνηθίζει να δίνει απλόχερα ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, που τρέπει τους νέους επιστήμονες σε φυγή από τη χώρα προς αναζήτηση επαγγελματικής και κοινωνικής καταξίωσης, που λειτουργεί ένα οικονομικό περιβάλλον που καθιστά από απελπιστικά περίπλοκη έως ασύμφορη την επιχειρηματικότητα, που το κατεστημένο σε όλα τα επίπεδα αντιμετωπίζει συχνά με ειρωνεία και επιτιμητική συμπεριφορά τη διάθεση των νεότερων για ενεργή συμμετοχή στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Σε αυτό το περιβάλλον ο Α.Σαμαράς πήρε το ρίσκο να προτείνει για την Περιφέρεια Αττικής μια φρέσκια υποψηφιότητα, που, μακριά από αγκυλώσεις και περιορισμούς του παρελθόντος, προσεγγίζει την πολιτική ενεργοποίηση με πρωτογενή, ανεπιτήδευτο τρόπο.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη αποδειχθεί ιδανική αυτόχειρας, με την προσφυγή στο ΔΝΤ, παρά τις αλλεπάλληλες διαβεβαιώσεις ότι μια τέτοια καταστροφική για τη χώρα εξέλιξη δεν επρόκειτο ποτέ να πραγματοποιηθεί. Οι πρόσφατες ανακοινώσεις για το νέο Ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, που επί της ουσίας οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες, τις αδύναμες οικονομίες σε αναδιάρθρωση του χρέους τους, προμηνύουν μια δεύτερη αυτοκτονική διαδρομή για την Ελληνική κυβέρνηση. Αυτό που μετά βδελυγμίας ξορκίζουμε για τις κατακλυσμιαίες συνέπειες του στην αγορά, το τραπεζικό σύστημα και πρωτίστως τους πολίτες, η προοπτική δηλαδή μιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας, μοιάζει να έρχεται πιο κοντά από ποτέ, ειδικά όσο η κυβέρνηση ακολουθεί τόσο αργούς ρυθμούς στη προώθηση της ανάπτυξης.