.png "English"){kind=small}
Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η τηλεοπτική αναφορά του πρώην υπουργού κ. Ξυδάκη στη δραχμή είχε μια διάθεση θεσμικής συζήτησης που θα διαφώτιζε την κοινωνία για την διαδικασία, τις προκλήσεις και τις επιπτώσεις μιας επιστροφής στη δραχμή (ο ίδιος βέβαια έχει μιλήσει για ένδοξο παρελθόν επί εθνικού νομίσματος)!
Ακόμη κι αν όλο αυτό ήταν μια προσωπική αναφορά στα πλαίσια της πικρίας για την απώλεια του υπουργικού θώκου που γεννά αντιδράσεις, διάθεση για αντιπερισπασμούς και παρεμβάσεις που θα θυμίζουν στην ηγεσία ότι παραμένει παρών στις εξελίξεις και ανταποδίδει με τον τρόπο του το… κακό που του έκαναν επαναφέροντας μια συζήτηση που πληγώνει την κυβέρνηση υπενθυμίζοντας τις… “δοξασμένες” μέρες των διαπραγματεύσεων του 2015.
Ακόμη κι αν το πάρουμε ως μια… ατυχή στιγμή που παρερμηνεύτηκε ενώ η πρόθεση του ομιλητή ήταν διαφορετική! Η απορία παραμένει ισχυρή και αμετακίνητη από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης της… πρώτης φοράς αριστερά. Μπορεί ο σχεδιασμός Βαρουφάκη με την άδεια Τσίπρα για IOU, παράλληλο τραπεζικό σύστημα και ευθεία σύγκρουση με τους δανειστές να μην προχώρησε την τελευταία στιγμή αλλά κατά πόσο παραμένει ένα δυνητικό σενάριο στα μυαλά κάποιων παραγόντων του Μαξίμου.
Η εξουσία είναι όντως ο πρώτιστος στόχος τους και δεν θα την εγκαταλείψουν τόσο εύκολα. Είναι προφανώς διατεθειμένοι να υπογράψουν τα πάντα στο βαθμό βέβαια που θα έχουν την δυνατότητα να ντύσουν τις όποιες επιλογές τους με μια αίσθηση αμοιβαίου οφέλους για την χώρα και την Ε.Ε. Ξέροντας ότι νέες περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο δεν θα γίνουν αποδεκτές ούτε από τον σκληρό κομματικό πυρήνα μήπως κάποιοι απεργάζονται το παλιό αγαπημένο σενάριο ως έσχατη λύση ηρωικής εξόδου;
Πάντως πέρα από τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι η συζήτηση για το εθνικό νόμισμα παραμένει στην ημερήσια διάταξη κι ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, βυθισμένο στα οικονομικά αδιέξοδα και την επιστημονική άγνοια επί του θέματος, αναζητεί μια πιθανή λύση σε αυτά τα επικίνδυνα μονοπάτια, είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει όλους και κυρίως το πολιτικό σύστημα.
Δεν νοείται μετά από τόσες εμπεριστατωμένες αναλύσεις, προσωπικά είχα αρχίσει την σχετική αρθρογραφία από τις αρχές του 2010, να διευρύνεται το σώμα των ανθρώπων που πείθονται ότι μια χώρα χωρίς παραγωγή και με όση υπάρχει εξαρτώμενη από τις εισαγωγές πρώτων υλών, χωρίς ενεργειακή επάρκεια και συναλλαγματικά διαθέσιμα θα μπορέσει να αντέξει την κατρακύλα του νομίσματος και των περιουσιακών αξιών και τις έντονες πληθωριστικές πιέσεις.
Προφανώς κάτι δεν πήγε καλά στην ενημέρωση της κοινωνίας ή η θυμική αντίδραση μας δεν τρυπιέται από καμιά ορθολογική ανάλυση σε αυτοκτονικό πλέον βαθμό!+
