Η πρόταση του Α.Σαμαρά γι την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου που ακολουθήθηκε από την κατάθεση ανάλογης τροπολογίας, βρήκε πολλούς υποστηρικτές, συγκεκριμένους επικριτές και άφησε μετέωρο, για αρκετούς ένα ερώτημα. Εφόσον το υπάρχον νομικό πλαίσιο περί ασύλου, διαχωρίζει τις εγκληματικές πράξεις από το πεδίο κάλυψης του, σε τι θα χρησίμευε η πλήρης κατάργηση ενός ιστορικού θεσμού;

Η συζήτηση για τα κλειστά επαγγέλματα ανάμεσα σε άλλα ζητήματα περιστράφηκε, για σύντομο χρονικό διάστημα αφού η κυβέρνηση έσπευσε να κλείσει το “μέτωπο”, και γύρω από τη δυνατότητα ιδιωτικών εταιρικών κεφαλαίων να δημιουργήσουν επιχειρήσεις εγκατάστασης και διαχείρισης «αλυσίδων» φαρμακείων, νομικών φιρμών κλπ. Σε μια χώρα όμως που η επιχειρηματικότητα αποτελεί διαχρονικό «δαίμονα» στα θεμέλια ενός υπερπροστατευτικού κρατικοδίαιτου μοντέλου ανάπτυξης, θα ήταν μια εξαιρετικά απρόσμενη ανατροπή, να προχωρήσει  μια τέτοια ρύθμιση.

Η ανάπτυξη στη διάρκεια των ημερών του ζητήματος της κατάληψης μέρους της Νομικής σχολής Αθηνών από λαθρομετανάστες δεν καταδεικνύει απλώς το εύρος του συγκεκριμένου προβλήματος. Άλλωστε αυτό αποτυπώνεται εμφατικά στη σκληρή καθημερινότητα, με την έξαρση της εγκληματικότητας, του παρεμπορίου και της πορνείας. Αποτυπώνεται στην εικόνα εξαθλίωσης σε πολλά σημεία της πόλης και στην ανασφάλεια των πολιτών. Αυτό που αναδεικνύει σε όλο του το μεγαλείο είναι η αναποτελεσματικότητα της κρατικής διαχείρισης και σε θέματα ασφάλειας και έννομης τάξης καθώς και η ευκολία με την οποία διαχέεται η νοοτροπία της «επιβολής» των όποιων διεκδικήσεων, όσο μεμονωμένων κι αν είναι, με εκβιαστικές πρακτικές, άσκοπης κοινωνικής αναταραχής.

Λίγες μέρες μετά την αναφορά μας στις «προσωπικές» (κατά την κυβέρνηση) δηλώσεις Πάγκαλου για την προοπτική συνολικής αναδιάρθρωσης του χρέους μας "Λαγός" της χρεοκοπίας ή του νέου μνημονίου;, ήρθαν τα δημοσιεύματα στον ξένο τύπο να επιβεβαιώσουν ότι διάφορα σενάρια πλανώνται πάνω από την Ε.Ε., ώστε με κάποιο τρόπο να αποφευχθεί η γενίκευση της κρίσης χρέους που, ως χιονοστιβάδα, τείνει να συμπαρασύρει όλο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Τελευταίο κεφάλαιο στο βιβλίο με τις φημολογίες η τεχνική της επαναγοράς, από τη χώρα έκδοσης, ομολόγων από την αγορά με τη σημερινή σαφώς χαμηλότερη τιμή. Πρόκειται όντως για έναν ακόμα «μεσσία» (όπως το ευρωομόλογο) που ως δια μαγείας θα μας σώσει από τα προβλήματα μας; Είναι τόσο εύκολη αυτή η διαδικασία (από πλευράς απαιτούμενων κεφαλαίων και συναίνεσης των πιστωτών);