Πολύ συχνά αναφερόμαστε όλοι μας στη νεολαία περιγράφοντας γλαφυρά το ότι αποτελούν το μέλλον και την ελπίδα εξέλιξης του τόπου. Ταυτόχρονα όμως είμαστε εμείς η ίδιοι ως κοινωνία που με τις συμπεριφορές και τις αξιακές προτεραιότητες μας τους οδηγούμε κάπου ανάμεσα στην απολιτικοποίηση ή την τυφλή εκτόνωση της επιθετικότητας με «επαναστατικούς» βερμπαλισμούς που σπάνια μπορούν να παράξουν αποτέλεσμα. 

Μια κρισιμότατη χρονιά τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο ξεκίνησε. Αν επιχειρούσαμε να συνοψίσουμε τα ζητούμενα αυτής της χρονιάς θα τα περιγράφαμε ως τρεις προκλήσεις και μια «απειλή». Ως «απειλή» (αδόκιμος προσδιορισμός σε ένα δημοκρατικό καθεστώς) θα αναφέραμε την πιθανότητα προκήρυξης εθνικών εκλογών. Οι τρεις σημαντικές προκλήσεις αφορούν την πορεία των μεταρρυθμίσεων και της ύφεσης στην οικονομία (με όλες τις συνέπειες της), το μέλλον του ευρώ και της Ε.Ε., και τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος, ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών (ιδιαίτερα η ΝΔ που βρίσκεται σε μια διαδικασία αναδιοργάνωσης) και να εκφράσει τις μετα-μεταπολιτευτικές κοινωνικές ανάγκες.