Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας,
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος, Σύμβουλος Επενδύσεων

Αμέσως μετά την εκλογή του νέου Προέδρου των ΗΠΑ η πρώτη διεθνής πρωτοβουλία του αποχωρήσαντα, - μετά από δυο θητείες γεμάτες προσδοκίες, επιτυχίες, αποτυχίες, διφορούμενες κινήσεις και μπόλικη επικοινωνιακή επιδεξιότητα - , ήταν η επίσκεψη του στην Ελλάδα. Πολλοί αναζητούν κάποιον συμβολισμό, μια δεύτερη ανάγνωση σε αυτή την επιλογή.

Θέλει κάτι να μας πει σχετικά με το μέλλον της Ε.Ε., τις εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις της με τις ΗΠΑ υπό την νέα ηγεσία της; Επιθυμεί να εμπλακεί για μια τελευταία φορά στα αδιέξοδα που συσσωρεύονται στον παγκόσμιο χάρτη ξεκινώντας από έναν από τους φερόμενους ως πιο αδύναμους κρίκους της δυτικής οικονομικής αλυσίδας;

Πέρα από τις προθέσεις Ομπάμα που μπορεί να συνδυάζουν, να ξεπερνούν ή και να προσπερνούν τα παραπάνω ερωτήματα μένοντας σε μια πιο τυπική παρουσία του στη χώρα μας, οι εγχώριοι ταγοί άγονται και φέρονται γύρω από τις δηλώσεις του για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Δηλώσεις που με διάφορες εκφάνσεις έχουν υπάρξει και στο παρελθόν.

Γενικόλογες παραινέσεις προς την Ε.Ε. για τα δάνεια των δικών της μηχανισμών, - εννοείται χωρίς κάποια ιδιαίτερη τεχνική πρόταση - , και καμιά αναφορά στο πως θα μπορούσε να συνδράμει και το ΔΝΤ, στο οποίο η χώρα του διαθέτει ισχυρό λόγο, με μια ανάλογη ή κάποιου άλλου είδους διευκόλυνση για το δικό της μέρος του χρέους. Κανείς δεν κατανοεί γιατί αυτές οι δηλώσεις θα πρέπει να ληφθούν ως κάτι παραπάνω από δημόσιες εκκλήσεις ελεημοσύνης από τη στιγμή που δεν περιλαμβάνονται σε ένα γενικότερο σχέδιο και πώς επί της ουσίας κι όχι σε επίπεδο ευχολογίου θα βοηθήσουν την Ελλάδα στην διευθέτηση του θέματος.

Το ακόμη πιο γελοίο στην όλη υπόθεση είναι ότι όλη αυτή η εγχώρια ρητορική για την στήριξη των ΗΠΑ στην προοπτική αναδιάρθρωσης του χρέους παραλείπει να περιλάβει στα επιχειρήματα της το δεύτερο μέρος κάθε σχετικής Αμερικανικής θέσης. Κάθε αναφορά στο χρέος συνοδεύεται πάντοτε από την ίδια ισχυρή υπενθύμιση ότι η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να ολοκληρώσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να νομιμοποιείται να εγείρει μακροπρόθεσμες απαιτήσεις επί του ζητήματος. Μεταρρυθμίσεις που διαρκώς αναβάλλουμε, αποφεύγουμε ή θολώνουμε την εκτέλεση τους.

Επιθυμητός λοιπόν ο αποχωρήσας Πλανητάρχης στο βαθμό που εξυπηρετεί την αναπαραγωγή μιας ρητορικής για το χρέος που είναι γνωστό ότι η διαδικασία επέμβασης σε αυτό έχει προκαθοριστεί από τα τέλη του 2012 αλλά διαρκώς την αναμασά η νέα ελληνική κυβέρνηση ως το έσχατο όπλο κατευνασμού και εξιλέωσης σε ένα μέρος του εκλογικού κοινού της. Ανεπιθύμητος πάλι όσο τους θυμίζει τις υποχρεώσεις τους και ακόμη πιο αντιπαθητικός όταν η μνήμη τους ανακαλεί στιγμιότυπα από τις ένδοξες εποχές των λαϊκών δικαστηρίων για τον Κλίντον και των μαχητικών πορειών προς την Αμερικανική πρεσβεία. Τι τραβάνε κι αυτοί οι αριστεροί εξουσιαστές!