Το τελευταίο διάστημα διακινούνται πολύ συχνά, ιδιαίτερα από διαπρεπείς οικονομολόγους του εξωτερικού,
συγκρίσεις ανάμεσα στη χρεοκοπία της Αργεντινής το 2001 και των σύγχρονων Ελληνικών δημοσιονομικών προβλημάτων, επιχειρώντας να πείσουν τους πολίτες, αλλά κυρίως να καθοδηγήσουν τις αγορές που μονίμως κι εναγωνίως αναζητούν καινούρια βάση για
κερδοσκοπικά παιχνίδια, ότι οι δυο περιπτώσεις έχουν πολλά κοινά στοιχεία, οπότε η χώρα μας σχεδόν νομοτελειακά οδηγείται προς την πτώχευση (κατά τον νομπελίστα κ.Ρουμπινί μπορεί να έχει ήδη συμβεί). Αυτή η εμμονή την αντιπαραβολή των δυο καταστάσεων, σε διαφορετικό χωροχρόνο & οικονομικό περιβάλλον μου θυμίζει, κατ’ αντιστοιχία, προσπάθεια
ταύτισης του ταγκό με το μπάλλο. Είναι φυσικά και οι δύο, παραδοσιακοί χοροί των χωρών τους, εμπεριέχουν μια ξεχωριστή ένταση, δυναμισμό και συναισθηματική φόρτιση, όταν τους βλέπεις να χορεύονται με περισσή χάρη από δυο άτομα, αλλά όλα αυτά δεν τους κάνουν ταυτόσημους, συνεχίζουν να έχουν
κεφαλαιώδεις διαφορές, στο βηματισμό, την ανάπτυξη, την εξέλιξη τους.