.png "English"){kind=small}
Ασκήσεις συσπείρωσης με «κωλοτούμπες» από τον Κυριάκο
Πριν από 1 ώρα
Οι υπέρμαχοι μιας
απολύτως άτεγκτης θέσης στην υπόθεση Ρωμανού επισημαίνουν ορθώς την
συνέπεια που πρέπει να διέπει τον τρόπο με τον οποίο ασκεί την εξουσία του το
κράτος. Παραβλέπουν όμως ότι το ζήτημα προέκυψε λόγω ενός νομικού κενού
που η κρατική αβλεψία διατήρησε αδυνατώντας να δημιουργήσει ένα πλήρες πλαίσιο
για την εκπαίδευση εγκλείστων, ακόμα και των πιο επικίνδυνων εγκληματιών.
Η έλλειψη
πρόβλεψης για εξ αποστάσεως μαθήματα και η μη ρύθμιση για υψηλής
τεχνολογίας μεθοδολογία παρακολούθησης των αδειούχων (βραχιολάκι με GPS) επέτρεψαν να σέρνεται επί καιρό η συγκεκριμένη
ιστορία με μια επίφαση ανθρωπιστικής αναλγησίας. Η λύση δεν βρισκόταν στην στρουθοκαμηλική
άρνηση της κρατικής απερισκεψίας επί πολλά έτη, ούτε βέβαια στην άκριτη
εκβιαστική των αιτημάτων Ρωμανού αλλά στην νομοθετική διευκρίνιση με την ελπίδα
ότι η εκτέλεση της νέας ρύθμισης θα είναι εξίσου φιλόδοξη με την
περιγραφή.
Παρόμοιας
νοητικής σύλληψης είναι και η... ρωμαλέα διατύπωση ότι από τη στιγμή που
η αντιπολίτευση δεν συναινεί στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας η πιο τίμια
και καθαρή λύση είναι η προκήρυξη εκλογών. Θεωρητικά θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει
με αυτή τη διαπίστωση. Μόνο που και εδώ παραβλέπεται το γενικότερο πλαίσιο
μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται το θέμα.
Φαίνεται ότι για
ορισμένους είναι πιο σημαντική η τυπολατρία από την προώθηση της Συνταγματικής
Αναθεώρησης και την αποφυγή ενός ανυπολόγιστου πολιτικού και οικονομικού
ατυχήματος ακριβώς τη στιγμή της οριστικής στροφής. Λες και αν επισπευσθούν
κατά ένα εξάμηνο οι εκλογές θα χαθούν κρίσιμα κυβερνητικά αποτελέσματα (ήδη
σωρευτικά το ΑΕΠ θα έχει αυξηθεί κατά 4% και η ανεργία θα έχει μειωθεί κατά
6%!) και κυρίως πολύ σημαντικότερα από την καταστροφή που θα δημιουργηθεί από
μια αναταραχή την πιο κρίσιμη στιγμή της προετοιμασίας της εξόδου από το
μνημόνιο και της νέας ρύθμισης του χρέους.
Στην πολιτική η
διαφύλαξη του μέγιστου επιβάλλεται να είναι φωτεινός φάρος ακόμα κι αν πρέπει να
θυσιάσεις το πρόσκαιρο ή το επικοινωνιακό της ιστορίας. Αλλιώς τα κίνητρα
της εμμονής σου δεν είναι αξιακά όπως δήθεν κηρύσσεις αλλά απολύτως προσωπικά
προσβλέποντας ενδόμυχα στην ανατροπή μιας κατάστασης και την αντικατάσταση της
με κάτι... πιο φιλικό σε εσένα, ακόμα κι αν αυτή η εξέλιξη περνά μέσα από μια ενδιάμεση
περίοδο μπάχαλου!
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Θα
ήταν άραγε προτιμότερο να προβεί εξαρχής ο Σαμαράς σε αποδοχή μιας λύσης που θα
αύξανε τις δυνατότητες ευρύτερων συναινέσεων ή στην πολιτική οι στρατηγικές
ξεδιπλώνονται σταδιακά και με βάση τα έως τότε αποτελέσματα; Θα ήταν
ένδειξη στιβαρότητας η μονολιθική αντιμετώπιση της κατάστασης ή θα οδηγούσε τη
χώρα σε ένα άνευ προηγουμένου κυκεώνα απρόβλεπτων συνεπειών με τον
Σαμαρά να καταγράφεται ιστορικά ως το πρόσωπο που δεν εξάντλησε κάθε προσπάθεια
αποφυγής του απευκταίου;
Όντως
η ανευθυνότητα της σημερινής αντιπολίτευσης έχει ξεπεράσει, τόσο
εξαιτίας της ιδιάζουσας κατάστασης του τόπου όσο και της πρωτοφανούς
λαϊκίστικης τακτικής, κάθε προηγούμενο στην ομολογουμένως διαχρονική τάση
υπερβολής και μικροκομματικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας από τα κατά
καιρούς αντιπολιτευόμενα κόμματα. Κι αυτό επειδή διανθίζει το λόγο της με
ακανθώδεις προτροπές που απομονώνουν τη χώρα και αρνείται να αναλάβει το
βάρος των αποφάσεων της αποκρύπτοντας από την κοινωνία τις επιπτώσεις των
υποσχέσεων της.
Δικαιολογεί
όμως αυτή η διαπίστωση μια άτεγκτη στάση από πλευράς πρωθυπουργού που θα
επέτεινε αντί να εξομαλύνει τις δυσκολίες; Η κυβερνητική υπευθυνότητα
εξαντλείται στην αποκάλυψη της ανωριμότητας του αντιπάλου αδιαφορώντας για
την κατάληξη της τυπικής συνέπειας της ή μπρος στο φάσμα απρόβλεπτων και
εξαιρετικά δυσχερών εξελίξεων απαιτείται να αναζητήσει εναλλακτικές
προσεγγίσεις που εξυπηρετούν τον απώτερο σκοπό;
Η πραγματική
ευθύνη δεν μεταβιβάζεται ματαιόδοξα στον ανταγωνιστή σου παραμένοντας
παρακολουθητής μιας καταστροφής που πλησιάζει. Προσφέρεις περιθώρια συνευθύνης
που ενώ δεν αλλοιώνουν την ουσία των στόχων σου επιτρέπουν την εύρεση
διόδων σύμπλευσης με όσους διατηρούν ακόμα επαφή με το ρεαλισμό.
Το
τραγελαφικό της υπόθεσης είναι οι πιο ένθερμοι επικριτές της απόφασης Σαμαρά
είναι όσοι διακινούν μετ’ επιτάσεως σενάρια για κυβέρνηση ειδικού σκοπού περιφέροντας
αυτάρεσκα μέσω διαρροών τα δικά τους ονόματα ως ιδανικών για την ανάληψη της
πρωθυπουργίας σε μια τέτοια περίπτωση. Είναι οι ίδιοι που δεν φείδονται
αναφορών σε συναινετικές διαδικασίες και συνεννόηση με την αντιπολίτευση
αρκεί προφανώς να διαφυλάσσεται μια εξέχουσα θέση για τη μεγαλοπρέπεια τους
στο νέο σκηνικό!
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
–Ψυχολόγος
Το
επιστέγασμα της φαιδρότητας έμελλε να έρθει από τον σύμφυτο με την
συνωμοσιολογία πολιτικό φορέα που βάλθηκε αυτός να βγάλει τα κάστανα από τη
φωτιά του πιθανού μελλοντικού κυβερνητικού εταίρου ανακαλύπτοντας τη μια
μετά την άλλη τις... «προσπάθειες» εξαγοράς των βουλευτών του! Κανονική
επιδημία φαιδρότητας, διάσπαρτης με ευφάνταστη σεναριολογία, πολιτικές
δολοπλοκίες και απαράμιλλα οικονομικά ανταλλάγματα!
Κι
ενώ το πρώτο σενάριο εξάντλησε τη δυναμική του πριν καν περιγραφεί, αφού
κινήθηκε στα οφθαλμοφανέστατα γελοία επίπεδα της διαδικτυακής επικοινωνίας
θυμίζοντας την αφέλεια των ηλεκτρονικών απατών που καλούσαν ανυποψίαστα άτομα
να εισπράξουν μεγάλες κληρονομιές από ανύπαρκτους συγγενείς, είπαν να περάσουν
σε κάτι πιο οργανωμένο και με υψηλής καλλιτεχνικής αισθητικής παρέμβαση!
Μια
ακόμα κούφια ιστορία που περισσότερο προσομοιάζει με τον νεοπαγή όρο του
αυτοεκβιασμού αφού η αξιοπιστία και των δυο μερών μοιάζει διάτρητη και η
μεταξύ τους διαχρονική σχέση βρίθει περίεργων και σκοτεινών γεγονότων. Να
θυμίσουμε μόνο ότι ο «εκβιαζόμενος» είχε δηλώσει εδώ και μήνες ότι δεν
δεσμεύεται για τη μη ψήφιση Προέδρου της Δημοκρατίας για να μετατραπεί σε
βασιλικότερο του βασιλέως της κομματικής γραμμής μόλις τις τελευταίες
εβδομάδες.
Να
συνέπεσε, όλως τυχαίως, αυτή η μεταστροφή με τη σύσφιξη των σχέσεων του
κόμματος του με την επερχόμενη «επανάσταση» και την προοπτική, ανεξαρτήτως
κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, κάποιας κυβερνητικής αξιοποίησης; Μπορεί
πάλι να είναι ακόμα πιο τυχαίο το γεγονός ότι παρακάμφθηκαν οι αρμόδιες αρχές
για να επιληφθεί του θέματος, πριν δημοσιοποιηθεί από τον ίδιο, ο αρχιερέας
της... «αντισυστημικής» σάτιρας και εσχάτως τηλεοπτικός ιδεολογικός
καθοδηγητής. Λέτε να αφέθηκαν τα πάθη και οι διαφωνίες του παρελθόντος στην
άκρη μπρος τον κοινό σκοπό!
Μέσα
στη φαιδρότητα που μας πνίγει όλο και πιο σφιχτά, ας καταθέσουμε κι εμείς της συνεισφορά
μας στη συνωμοσιολογία. Άλλωστε στους καιρούς των απεργών... λογικής, της
ποσοστοποιημένης... σοβαρότητας και του αυτάρεσκου τσαμπουκειδή ναρκισσισμού με
ή χωρίς μουσική υπόκρουση τι ψυχή έχει ένα ακόμα σενάριο περιορισμένης
περιπλοκής και ανύπαρκτης συμπλοκής. Το εμβόλιο της φιαδρο-επιδημίας
μάλλον αργεί ακόμα!
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
–Ψυχολόγος
