.png "English"){kind=small}
Άραγε πόσο σοβαρή
απειλή θεωρεί ότι θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ όταν φάσκει κι αντιφάσκει, εγκλωβισμένος
στις εσωκομματικές του αντιφάσεις και την υποκριτική διγλωσσία ανάλογα
με το αν το ακροατήριο είναι εγχώριο ή διεθνές; Κι αν σκοπός του Τσίπρα είναι
όντως να καθησυχάσει τους Ευρωπαίους τότε πως μπορεί ακόμα να μιλά για σκίσιμο,
του ανύπαρκτου σε λίγους μήνες μνημονίου, όταν ο ίδιος παραδέχεται ότι απλά θα
επιδιώξει την υπογραφή μιας νέας δανειακής σύμβασης, μάλλον για να
καλύψει με νέα δανεικά, τις φρούδες υποσχέσεις του.
Όλα αυτά την ώρα
που η κυβέρνηση επιθυμεί με την εντονότερη έξοδο στις αγορές, την χρήση
μέρους του αναξιοποίητου κεφαλαίου από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και
την μικρή μείωση των υπερβολικών στόχων για πλεονάσματα τα επόμενα
χρόνια, να αποφύγει ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης, έστω και περιορισμένο,
αποζητώντας την ανάκτηση της αυτονομίας και της κανονικότητας όπως αυτή
ισχύει για όλα τα μέλη της Ε.Ε.
Ούτε όμως μια
απλή πρόκληση δεν εκπροσωπεί τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η πραγματική πρόκληση
προϋποθέτει και το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Αφήστε που καμιά φορά οι
απότομες, απρόσμενες εκπλήξεις μπορεί να αποβούν πιο καταλυτικές από
οποιαδήποτε ευθεία απειλή. Κάπως έτσι προκύπτουν τα... βαριά «εμφράγματα» με
ανεπανόρθωτες ζημιές που καθιστούν συνολικά δυσλειτουργικό έναν «οργανισμό»!
Αντί λοιπόν να
απειλεί λεκτικά ή να προκαλεί εικονικά ο ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που επιθυμεί να
κυβερνήσει, οφείλει να καταθέσει προτάσεις που θα ξεπερνούν το συνηθισμένο, αντιπολιτευτικό
μαξιμαλισμό υποσχέσεων και θα στοιχειοθετούν ένα εφικτό σχέδιο ανάκαμψης
της χώρας μέσα στα επόμενα χρόνια. Κάπου εκεί βέβαια τελειώνουν κι οι προσμονές
γιατί αναφύονται από τα βάθη των ιδεολογικών ριζών οι ξεπερασμένες
αριστερίστικες εμμονές που έθρεψαν και συνεχίζουν να θρέφουν τον
συγκεκριμένο πολιτικό χώρο επί δεκαετίες.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
Αλήθεια στον
τρόπο που η πολιτική ρητορεία αντιμετωπίζει τα σοβαρά ζητήματα της χώρας. Οι περίοδοι
των καθησυχαστικών μύθων έσκασαν πρόσφατα με απρόσμενο πάταγο εκτοξεύοντας
στα πρόσωπα μας το ψυχρό υπόλειμμα τους. Οι λαϊκίστικοι μέθοδοι επίλυσης
πολύπλοκων και αλληλοεξαρτούμενων θεμάτων αποδείχτηκαν το πρόσκαιρο
κατευναστικό φάρμακο που απέφευγε συστηματικά την αναγκαία θεραπεία ώσπου αυτή
κατέστη πιο επώδυνη από ότι αν ακολουθούνταν με έγκαιρο προγραμματισμό.
Ο ψηφοθηρικός
οπορτουνισμός εξασφάλισε σε έναν μικρό κύκλο κομματικά ευνοούμενων πρόσβαση
στην εξουσία και ειδικά προνόμια, αποσάθρωσε όμως το αξιακό υπόβαθρο μιας
ολόκληρης κοινωνίας και την μετέτρεψε σε υποχείριο μιας πολιτικής ελίτ
που αρέσκονταν στην εξάρτηση της επιβίωσης των πολλών από τις ρουσφετολογοικές
επιλογές των λίγων. Η αλήθεια έπαψε να αποτελεί προαπαιτούμενο άσκησης της
πολιτικής και υποβαθμίστηκε σε εύπλαστο παράγοντα χειραγώγησης των πολιτών.
Το φιλότιμο, αυτή
η ξεχωριστή, μοναδική ελληνική έννοια έδωσε αργά και βασανιστικά τη θέση
του στον ωχαδερφισμό, τον άκοπο ωφελιμισμό, την θολή προσωπική εικόνα. Ο
Έλληνας του εργασιακού κόπου, της ευρηματικότητας, του ανοικτού και
δημιουργικού πνεύματος εγκλωβίστηκε στη δαγκάνα του «τζογαδόρικου»
πλουτισμού, της δημοσιο-υπαλληλικής τακτοποίησης, της δανεικής γκλαμουριάς.
Αν δεν
ανακτήσουμε στο μέγιστο βαθμό την αλήθεια ως νοητικό λίπασμα αμφίδρομης
κοινωνικοπολιτικής επικοινωνίας και το φιλότιμο ως καταλυτικό εργαλείο προσωπικής
κινητροδότησης κανένα αναπτυξιακό σχέδιο επί χάρτου δεν πρόκειται να
μετατραπεί σε βιωματικό ερέθισμα ικανό να τραβήξει οριστικά τη χώρα από το
βάλτο των χρόνιων αδιεξόδων της.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
