Του Αλέξανδρου Κριτσίκη,
Υπ. ΔΝ

Πέρασε ένας χρόνος παραμονής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, της πρώτη φορά κυβέρνησης της Αριστεράς και έχει χυθεί αρκετό θα λέγαμε «μελάνι» στον Τύπο-έντυπο και ηλεκτρονικό- για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης αυτής. Όλα λίγο πολύ τα άρθρα συνοψίζουν και καταλήγουν στην αναμφισβήτητη αποτυχία της κυβέρνησης αυτής, το οποίο είναι δυστυχώς άκρως επιζήμιο για τη χώρα, ιδίως για τις επόμενες γενιές. Σχολιάζοντας δια του παρόντος άκρως συνοπτικά τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τον χρόνο αυτό θα έλεγα, ότι μεταξύ άλλων τα κυριότερα είναι τα ακόλουθα:

Ψήφιση του Γ μνημονίου, όταν κάποτε τέτοια εποχή ο «Πρίγκιπας» της Αριστεράς υποσχόταν την κατάργηση του-το σκίσιμο όπως χαρακτηριστικά ανέφερε- με ένα άρθρο και έναν νόμο.
Αντισυνταγματική αφαίρεση αρμοδιοτήτων από το ΕΣΡ με τροπολογία μάλιστα και ανάθεση της όλης διαδικασίας στον αρμόδιο Υπουργό μετατρέποντας τον όπως χαρακτηριστικά λέγεται σε «υπερκαναλάρχη». Παρόλο που κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί σοβαρές γνωμοδοτήσεις υπέρ της νομιμότητας του εν λόγω νομοσχεδίου δεν πρέπει θαρρώ κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη να παραβλέπεται το γεγονός, ότι οι συνταγματικές διατάξεις είναι ρητές και ξεκάθαρες ως προς το καθεστώς των τηλεοπτικών αδειών. Γιατί να περιορίσουμε την πολυφωνία, που προβλέπει το άρθρο 15 του Συντάγματος και μάλιστα τη δεδομένη χρονική στιγμή; Η πρώτη φορά Αριστερή Κυβέρνηση, εξοργίστηκε και «ανέβηκε» στην κυριολεξία  στα κάγκελα με το ΜΑΥΡΟ της ΕΡΤ, όταν ήταν Αντιπολίτευση. Τώρα με το ΜΑΥΡΟ που επιχειρεί να ρίξει στα ιδιωτικά κανάλια, γιατί δεν εξεγείρεται; Τόσους ανθρώπους του ιδιωτικού τομέα που θα κινδυνεύσουν να χάσουν την δουλειά τους αγνοεί, όταν φώναζε ακριβώς το αντίθετο για τους υπαλλήλους της ΕΡΤ; Αλλά φαίνεται, ότι για αυτήν την κυβέρνηση ο ιδιωτικός τομέας είναι επικίνδυνος και πρέπει άμεσα να εξαφανισθεί.  Είναι αποδεδειγμένο, ότι όποια κυβέρνηση προσπάθησε να χειραγωγήσει τα ΜΜΕ δεν είχε μακρύ τέλος.

Επιβολή των γνωστών σε όλους μας capital control. Ένας όρος, που μπήκε πρόσφατα στη ζωή μας. Στην αρχή τόσο απειλητικά, αλλά όπως όλα δείχνουν έχει καταστεί πλέον τόσο μα τόσο οικείος σε όλους μας. Και το ερώτημα είναι το εξής: θα φύγουν ποτέ αυτά ή θα μάθουμε να ζούμε με αυτά;;; Δεν θα αναφερθώ βέβαια στο παρόν στις τεράστιες ζημιές, που έχουν επέλθει στον εμπορικό-επιχειρηματικό κόσμο λόγω της επιβολής τους κτλ.

Μαζικές πορείες όλων πλέον των επαγγελματικών-κοινωνικών τάξεων στο κέντρο της Αθήνας. Απο τους αγανακτισμένους περάσαμε στο κίνημα της γραβάτας και ποιος ξέρει τί μέλλει γενέσθαι. Φυσικά ούτε λόγος για κοινωνική συνοχή. Τουλάχιστον αυτήν υποσχόταν, ότι θα εξασφαλίσει προεκλογικά η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση. Βρισκόμαστε σε αναταραχή, η κοινωνική έκρηξη προ των πυλών και η ελληνική κοινωνία ουσιαστικά και χωρίς υπερβολές εκπέμπει SOS.

Η αριστεία για αυτήν την κυβέρνηση θεωρείται «ρετσινιά». Προσπάθεια δημιουργίας ενιαίας ταξικής συνείδησης και ισοπέδωση όλων. Να επισημάνω, ότι κατά την ταπεινή μου άποψη δεν έσφαλε σε αυτό το σημείο η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση, διότι η δημιουργία και συγκρότηση αταξικής κοινωνίας είναι θαρρώ ουσιώδες χαρακτηριστικό της αριστερής ιδεολογίας!

Επέλευση ενός προσχεδίου νόμου για προσπάθεια επίλυσης του ασφαλιστικού, το οποίο ουσιαστικά μεταθέτει όλα τα βάρη στους ελεύθερους επαγγελματίες με σκοπό τη διάσωση του πελατειακού κράτους. Πρόκειται στην ουσία για μια έκθεση ιδεών χωρίς πλήρη και εμπεριστατωμένα στοιχεία και το κυριότερο χωρίς καν αναλογιστική μελέτη να το συνοδεύει.

Πρωτοφανείς δηλώσεις υπουργού περί δήθεν παθογένειας της αυτονόμησης των Ιδιωτικών Μέσων Ενημέρωσης. Έτσι αλήθεια αντιλαμβάνεται η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση την ενημέρωση, την πληροφόρηση και την ελευθεροτυπία; Και φυσικά δεν σταματούν εδώ. Πρόσφατα ακούσαμε την αρμόδια υπουργό να ομιλεί περί ελέγχου αν δεν απατώμαι του διαδικτύου. Μα είναι δυνατόν να ελεγχθεί το διαδίκτυο; Και αν ναι για ποιο λόγο; Έχουν κάτι που θέλουν να κρύψουν οι κυβερνώντες; Θα έλεγε κανείς, ότι μάλλον βρίσκονται σε κατάσταση πανικού...

Αυτά και πολλά άλλα είναι μερικά από τα θαυμαστά «επιτεύγματα» της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά. Είναι πλέον προφανές είναι, ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ουσιαστικά τελειωμένη. Πλέον όλο και περισσότεροι ομολογούν, ότι μετρά ημέρες. Αν λάβει δε κανείς και την εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που την στηρίζει θα φτάσει θέλοντας και μη στο ίδιο και το αυτό συμπέρασμα.

Το γεγονός, ότι πλέον έχουν τελειώσει και ψάχνουμε για τον επόμενο ηγέτη είναι πλέον αναντίρρητο γεγονός. Η νυν κυβέρνηση αποδείχτηκε τελικά μια πολύ κακή μετεξέλιξη, που γεννήθηκε και τροφοδοτήθηκε από την παθογένεια του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης και η οποία δεν φαίνεται να θεραπεύεται. Το ζητούμενο, όμως, είναι ένα και απλό: Θα τολμήσει ο επόμενος (κατά κάποιους μάλιστα έχει ήδη αναλάβει) να τολμήσει, ό,τι δεν τόλμησε η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση; Θα τολμήσει ο επόμενος Πρωθυπουργός να λύσει το πρόβλημα, που η ίδια η πολιτική δημιούργησε ή θα είναι ένας ακόμη «μεταβατικός» πρωθυπουργός με ο,τι αυτό συνεπάγεται δυστυχώς για τη χώρα;;;