Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Όταν μια κυβέρνηση επιθυμεί να κρύψει την διάθεση παρεμβατικότητας και οριοθέτησης των εξελίξεων, με τους δικούς της μικροπολιτικούς όρους, τότε χρησιμοποιεί ένα χρήσιμο και κοινωνικά αποδεκτό ψέμα για να καλύψει τις προθέσεις. Στην περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών, πίσω από την οριστική, θεσμική ρύθμιση του τοπίου υποκρύπτεται η θέληση αναδιάταξης ευρύτερων οικονομικών συμφερόντων ώστε να δημιουργηθεί ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον όπου θα μπορούν να ενισχυθούν οι κυβερνητικές προσβάσεις.

Άλλωστε οι προϋποθέσεις που ακούγεται ότι θα υπάρξουν για την χορήγηση των αδειών και ο μικρός κύκλος των νέων ενδιαφερόμενων είναι αποκαλυπτικά του σκηνικού που μεθοδικά στήνεται. Επιχειρηματίες με πάγιες πολιτικές βλέψεις και γειτονικοί εξωχώριοι παράγοντες που έρχονται με “αγαθές” διαθέσεις να ασχοληθούν με την συρρικνωμένη ελληνική αγορά. Όροι που καθιστούν αναποτελεσματικό κάθε επιχειρηματικό πλάνο και περιορίζουν την προοπτική κερδοφορίας, ειδικά μέσα στο επίμονο κλίμα κρίσης.

Κανείς δεν αρνείται ότι επί δεκαετίες συντηρούνταν η ανομία και η πολιτική συνδιαλλαγή ώστε ποτέ να μην ολοκληρώνεται η διαδικασία επιστροφής στην πλήρη κανονικότητα. Δεν έλειψαν ούτε τα φαινόμενα καθοδήγησης της κοινής γνώμης, ούτε επιλεκτικής προβολής συγκεκριμένων θέσεων και προσώπων, ούτε βέβαια η καταστρατήγηση των βασικών ψυχαγωγικών και παιδευτικών σκοπών χορήγησης χρήσης των δημόσιων συχνοτήτων.

Μόνο που αυτές οι αλήθειες δεν νοείται να λειτουργούν ως συνεπαγωγικός καταλύτης για την υπέρβαση του πολύ συγκεκριμένου ρυθμιστικού ρόλου του κράτους. Ενός ρόλου που εξαντλείται στην θέσπιση ενός διαυγέστατου πλαισίου τεχνικών και οικονομικών προϋποθέσεων αλλά και μέσων διαρκούς αξιολόγησης και διασφάλισης του υγιούς ανταγωνισμού.

Καθετί που ξεπερνά αυτές τις γραμμές και εμπλέκεται σε ζητήματα λειτουργίας της αγοράς (θέτοντας αυθαίρετα και με αναφορές σε αμφισβητούμενες μελέτες και οικονομικά στοιχεία που είναι δυναμικά και μεταβάλλονται ανάλογα με την αναπτυξιακή πορεία της χώρας) ή ακόμη και σε πολιτικούς συντελεστές σχετικά με τον τρόπο προβολής των θεμάτων που ανοίγουν μια σειρά από επικίνδυνα θεσμικά κεφάλαια που αγγίζουν τα όρια της φίμωσης του ελεύθερου λόγου και τον δημοκρατικό στραγγαλισμό.

Αν η κυβέρνηση επιθυμούσε ειλικρινά μονάχα την νομική αποσαφήνιση του θέματος θα επιζητούσε την κοινοβουλευτική σύμπνοια για την θέσπιση ξεκάθαρων, δημοκρατικών και κοινωνικά επωφελών όρων για την χορήγηση των αδειών, επιτρέποντας στην αγορά να αποδείξει ποιους και για πόσο μπορεί να αντέξει. Μοιάζει να λησμονεί ότι στην ψηφιακή εποχή οι δυνατότητες εκπομπής οποιουδήποτε είναι αστείρευτες. Αλλιώς θα επιβεβαιωθούν όσοι πιστεύουν ότι άλλοι είναι οι λόγοι της επιμονής σε ένα προκαθορισμένο σχέδιο.

Υ..Γ. 1. Αν σε λίγα χρόνια αυξηθεί η διαφημιστική πίτα και, κατά την ανάλυση Παππά, θα αντέχουν οικονομικά κι άλλοι σταθμοί, θα δοθούν νέες άδειες; Δηλαδή κάθε πχ. δυνητική αύξηση εσόδων κατά 40 εκ. θα προστίθενται νέοι παίκτες ή απλά θα μοιράζεται στους υπάρχοντες;

Υ.Γ. 2. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, προέκυψαν ανάλογες παρεμβατικές σκέψεις και για τις ραδιοφωνικές συχνότητες. Τι τα θέλαμε τα σχετικά ανέκδοτα; Κάπως έτσι καταλήγεις σε ρήσεις τύπου, “είναι ο ολοκληρωτισμός, ηλίθιε!…”