Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Στέκεσαι για μια στιγμή ενεός μπρος στον αντικατοπτρισμό σου στα μουχλιασμένα μιντιακά νερά και πιστεύεις ότι μέσα στη θολή εικόνα διακρίνεις τον Αριστοφάνη. Θύμα του ασυνείδητου. Αποκτάς το δικαίωμα να απευθύνεσαι σε εκατομμύρια ανθρώπους και επιλέγεις να μεταδίδεις “κουτσές” αναλύσεις από τα πιο βρώμικα σιφώνια της μπλογκόσφαιρας. Σκλάβος της ιδεοληψίας. Τυλίγεις την αριστεία σε μια γραφειοκρατική κόλλα και μεταθέτεις άκριτα τους εξέχοντες. Κολλημένος στις εξουσιαστικές μονομέρειες.

Το να κάνεις μια ατυχή δήλωση, ακόμη κι αν αφορά τις πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, μπορεί να θεωρηθεί ανεκτό ως βιαστική λεκτική διατύπωση, αν και η ευφυΐα δεν συνδυάζεται με την ρητορική επιπολαιότητα. Το να επιμένεις όμως, στην προσπάθεια σου να δικαιολογήσεις το πρώτο σου ατόπημα, σε μια λογική που εξαγνίζει το μίσος και τους απρεπείς χαρακτηρισμούς, αρκεί αυτά να αφορούν κάποιον… βδελυρό πολιτικό αντίπαλο, αποδεικνύει ότι έχεις απορροφηθεί τόσο πολύ από τον ρόλο του προπαγανδιστή που τα στοιχεία του δημιουργικού καλλιτέχνη που σε έκαναν αγαπητό έχουν οριστικά θυσιαστεί στον πολιτικάντικο βωμό.

Οι πραγματικά καροτσίστικες εμμονές είναι αυτές που αφορούν την οικειοθελή καθήλωση της διανόησης σου, τον ψυχολογικό εγκλωβισμό σου σε έναν δήθεν ηρωικό μύθο, την τυφλωτική ταύτιση σου με φιλοσοφήματα που στην πλήρη ανάπτυξη τους αγγίζουν τις πιο συνωμοσιολογικές και ολοκληρωτικές εκφάνσεις. Φυλακισμένος από επιλογή σε μια διάθεση ανατροφοδότησης της ενστικτώδους συλλογικής αντίδρασης. Δέσμιος του απαίδευτου κοινού χειροκροτήματος που ισοπεδώνει αξίες και ηθικούς φραγμούς στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας.

Ανάλογος μίσχος, από την ίδια ρίζα της εξουσιαστικής μισαλλοδοξίας, ήταν κι η επιχείρηση απομάκρυνσης ενός διακεκριμένου κρατικού λειτουργού χωρίς να είναι γνωστά τα κριτήρια αξιολόγησης και οι λόγοι που πάρθηκε η απόφαση σε αυτή την χρονική συγκυρία. Με συνοδευτικό μενού, μάλιστα, τις δημοσιοσχετίστικες ταμπέλες που θεωρήθηκε δίκαιο να επισυναφθούν σε κάποιον που εξαιτίας του ρόλου του χρειαζόταν να έχει τακτική παρουσία στα ΜΜΕ για να ενημερώνει την κοινωνία για δυνητικούς εγκληματικούς κινδύνους.

Τελικά χειρότερη διαπλοκή από αυτή των διαδρομών της σκέψης με τις πρωτοβουλίες επιβολής ενός ιδεολογήματος, δεν υπάρχει. Κάπως έτσι ξεκινούν οι πιο ρυπαρές γενικεύσεις. Κάπως έτσι εξελίσσονται οι αρχικές απαγορεύσεις σε ελεγκτικούς μηχανισμούς της διαφορετικής άποψης. Κρυμμένες πίσω από λαϊκές μεγαλοστομίες και καθεστωτικούς αφορισμούς έρχονται με δήθεν αγνές προθέσεις και αλλεπάλληλες ελκυστικές υποσχέσεις.