.png "English"){kind=small}
Σύμφωνα με την εκτίμηση εκλογικής επιρροής της VPRC, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει 29,5% (28,5% τον Ιούλιο), η ΝΔ 29% (28%), η Χρυσή Αυγή 8,5% (14,5%), το ΚΚΕ 7,5% (7,5%), το ΠΑΣΟΚ 7% (7%), οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 6% (5,5%), η ΔΗΜΑΡ 4% (2,5%) και Άλλο Κόμμα το 8,5% (6,5%).
Στην παράσταση νίκης η ΝΔ προηγείται με 37% και ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με 21,7%. Το 68% θεωρεί εγκληματική οργάνωση τη Χρυσή Αυγή.
ΠΗΓΗ: RIZOPOULOSPOST.GR
http://rizopoulospost.com/panelladiki-dimoskopisi-rizopoulospost-vprc/#axzz2ghIOKmMM
Ο Ελληνισμός είναι ίσως ο πιο διαδεδομένος προορισμός καταφυγής για ανεύρεση δικαιολογιών σχετικά με ένα μεγάλο εύρος αντικρουόμενων θεμάτων. Η οικουμενικότητα και οι πανανθρώπινες αξίες του, μετατρέπονται με χαρακτηριστική ευκολία σε μέσο συναισθηματικής χειραγώγησης. Ορισμένοι δεν φείδονται αξιοποίησης διάσπαρτων στοιχείων του, ώστε μέσα από τη στρέβλωση και την καπήλευση τους να αποκτήσουν επικοινωνιακή επιρροή σε πλατιά λαϊκά στρώματα.
Ούτε μια στάλα Ελληνισμού δεν υπάρχει στην κατά το δοκούν υπακοή στους νόμους και την ερμηνεία τους με βάση πρόσκαιρα προσωπικά ή πολιτικά συμφέροντα. Τίποτα δεν διδαχτήκαμε από την επιμονή του Σωκράτη να καταπιεί το κώνειο τιμώντας τους θεσμούς, ανεξάρτητα από το δίκαιο ή όχι της δικαστικής στάσης απέναντι του;
Ούτε μια στάλα Ελληνισμού δεν υπάρχει στην ανάδειξη της βίας και της αυτοδικίας σε βασικό μοχλό επιβολής της οποιασδήποτε άποψης. Τίποτα δεν διδαχτήκαμε από την χριστιανική παράδοση της κατανόησης, του σεβασμού και της αλληλεγγύης;
Ούτε μια στάλα Ελληνισμού δεν υπάρχει στην προσπάθεια καταπάτησης του δημοκρατικού κεκτημένου με ακραίες οχλοκρατικές ή στρατοκρατικές μεθόδους που θυμίζουν Τζιχάντ και Ταλιμπάν. Τίποτα δεν διδαχτήκαμε ούτε από τις προτροπές του Αριστοτέλη για αποφυγή του πολιτικού λαϊκισμού, ούτε από την φοβική δολοφονία του Καποδίστρια ή την μεταπολιτευτική δράση της τρομοκρατίας;
Ούτε μια στάλα Ελληνισμού δεν υπάρχει στη διάδοση του μίσους και της μισαλλοδοξίας ως «εγχειριδίου» κοινωνικής συμπεριφοράς. Τίποτα δεν διδαχτήκαμε από την ανεπιτήδευτη υπεροχή του αρχαίου πνεύματος ή την άδολη χριστιανική αγάπη και σύνεση;
Στην κωμικοτραγική σημερινή πραγματικότητα οι αρνητές της δημοκρατίας και κάθε συλλογικού θεσμού εγκαλούν το σύστημα, που διαρκώς απαξιώνουν, ότι παρεκκλίνει από την πίστη τήρηση των κανόνων του (αυτών που αμφισβητούν και θέλουν να καταργήσουν!). Καταγγέλλουν κυνήγι των ιδεών τους (ενώ είναι προφανές ότι διώκεται αποκλειστικά η ανομία), όταν δαιμονοποιούν συστηματικά κάθε αντίθετη άποψη. Οι ιδέες είναι σεβαστές όπως θεμιτή είναι και η ανάδειξη των αντιφάσεων και της απύθμενης υποκρισίας.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
«Μία ολόκληρη πόλη 63.122 εργαζομένων» δημιουργήθηκε μέσα σε ένα μήνα, μετά την απόφαση να επιβάλλονται πολύ σκληρά μέτρα εναντίον εργοδοτών που απασχολούν ανασφάλιστους εργαζόμενους
Την υψηλότερη εδώ και 14 χρόνια αύξηση των ροών απασχόλησης κατέγραψε το πληροφοριακό σύστημα «Εργάνη», το Σεπτέμβριο του 2013. (Διαβάστε περισσότερα...)
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63897466
Αισιόδοξος για την Ελλάδα δήλωσε ο Janusz Lewandowski, Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για θέματα κοινοτικού προϋπολογισμού.
«Υπάρχουν καλά νέα από την Ελλάδα», όπως αναφέρει η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, η οποία φιλοξενεί συνέντευξη του Ευρωπαίου Επιτρόπου, σχετικά με τη διάσωση του ευρώ και την έλλειψη ρευστότητας.
Η χώρα «θα απορροφήσει 24% περισσότερα χρήματα από τα διαρθρωτικά ταμεία από ό,τι αναμενόταν τον περασμένο Απρίλιο. Αυτό για μένα είναι ένα καλό νέο. Αποδεικνύει ότι τα πράγματα στην Ελλάδα προχωράνε. Γίνονται και πάλι επενδύσεις. Στο παρελθόν πολλά προγράμματα δεν υλοποιήθηκαν, διότι η διοίκηση δεν ήταν σε θέση να τα υλοποιήσει. Αυτό φαίνεται πως σταδιακά αλλάζει», τόνισε ο αξιωματούχος της Κομισιόν. (Διαβάστε περισσότερα...)
ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=113122369
Σε εξέλιξη βρίσκεται η μερική διακοπή της λειτουργίας της αμερικανικής κυβέρνησης, μετά από εντολή της Υπηρεσίας Διαχείρισης και Προϋπολογισμού του Λευκού Οίκου, λόγω του αδιεξόδου στο Κογκρέσο για τον προϋπολογισμό των ΗΠΑ. «Το έκαναν στ' αλήθεια!», έγραψε προφανώς απογοητευμένος, ο Μπαράκ Ομπάμα στο Twitter λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, όταν οριστικοποιήθηκε το αδιέξοδο στο Κογκρέσο, λόγω της αδιαλλαξίας των Ρεπουμπλικανών. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είχε προηγουμένως φροντίσει να υπογράψει νόμο που διασφαλίζει ότι το ένστολο προσωπικό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων θα συνεχίσει να πληρώνεται ό,τι και αν συμβεί.
Η διακοπή της λειτουργίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης σημαίνει ότι περισσότεροι από 800.000 δημόσιοι υπάλληλοι τίθενται από το πρωί της Τρίτης σε υποχρεωτική αργία, επί συνόλου δύο εκατομμυρίων. Το δυναμικό των ομοσπονδιακών υπηρεσιών θα μειωθεί στο μίνιμουμ, που σε ορισμένες περιπτώσεις φθάνει στο 5% του συνολικού τους δυναμικού. (Διαβάστε περισσότερα...)
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
http://www.tanea.gr/news/world/article/5044485/hpa-merikh-diakoph-leitoyrgias-ths-kybernhshs-thleoptiko-mhnyma-ompama/
Είναι αναγκαίο σε αυτή τη χώρα η συλλογική συνειδητοποίηση να έρχεται μέσα από την πιο ακραία τραγικότητα και το πέπλο των μύθων να μουσκεύει με αίμα; Η ανάκτηση του ρεαλισμού και της λογικής, Ιφιγένειες στο βωμό ενός εθνικού διπολικού συνδρόμου, έχουν ως προαπαιτούμενο την ανθρωποθυσία; Καμιά ανάλυση πάνω στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δεν πρόκειται να δώσει πλήρως πειστικές απαντήσεις για την εξέλιξη του, αν δεν επικεντρωθεί σε στοιχεία του ψυχισμού μας που όσο τα αποκρύπτουμε, τόσο τα γιγαντώνουμε.
Συνήθως οι εξηγήσεις για την αύξηση της επιρροής της Χρυσής Αυγής παραπέμπουν στην οικονομική κρίση και την ανεργία, την οργή για το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, τις συνέπειες της λαθρομετανάστευσης και της αύξησης της εγκληματικότητας. Παραπλεύρως γίνονται αναφορές και στη διαχρονική κοινωνική ανοχή απέναντι στη βία (ακόμα και η τρομοκρατία εισέπραξε μια αρχική συμπάθεια!) αλλά και στο χαλαρό θεσμικό πλαίσιο που δεν έθετε πιο σαφή όρια προστασίας του δημοκρατικού κεκτημένου.
Καθένα από αυτά τα επιχειρήματα όντως περιλαμβάνει κι ένα μέρος της αλήθειας. Παραβλέπουν όμως ότι σχεδόν μέχρι τα τέλη του 2011 η Χρυσή Αυγή ήταν δημοσκοπικά ανύπαρκτη. Οι επιπτώσεις της εσωτερικής υποτίμησης ήταν εμφανείς πολύ νωρίτερα κι η λαθρομετανάστευση ήταν ένα προϋπάρχον πρόβλημα. Το εκρηκτικό μίγμα που της έδωσε την απρόσμενη ώθηση μοιάζει να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην πλατεία της αγανάκτησης του καλοκαιριού του 2011 και στην πλήρη απασφάλιση του εθνικού διπολικού συνδρόμου.
Η δυναμική της πλατείας που ξεκίνησε ως μιμητισμός ανάλογων Ισπανικών πρωτοβουλιών δεν μπόρεσε τελικά να εκπληρώσει ούτε καν τον αρχικό σκοπό της, την απολύτως θεμιτή αυθόρμητη και ακηδεμόνευτη έκφραση της πίεσης μιας κοινωνίας που βίωνε απότομες έως και δραματικές αλλαγές στον τρόπο διαβίωσης. Χάθηκε κάπου ανάμεσα στις αντιφάσεις των πιο προβεβλημένων (και συνήθως πιο ακραίων εκφραστών της) που ενδεδυμένοι με την ένταση της μαζικότητας δεν επέτρεπαν την άρθρωση ρεαλιστικών προτάσεων και μετατρέπονταν σε κύρια έκφραση του κινήματος (η συναισθηματική φόρτιση αναζητούσε το μέγιστο όριο εκτόνωσης) εθίζοντας πλατειά στρώματα στην εύκολη επιχειρηματολογία.
Νέοι αστέρες, αυτοδίδακτοι οικονομολόγοι και συνταγματολόγοι, προέβαλαν και οι ένθεν κακείθεν «επαναστάτες» (με περικεφαλαίες ή κόκκινα πλακάτ) δεν μπορούσαν να αρκεστούν στην τήρηση των υπογραφών του κράτους και τη σταδιακή διαπραγμάτευση για πιο αναπτυξιακές πολιτικές (άλλωστε η ΝΔ δεν ξεπέρασε ποτέ το 32% στις τότε δημοσκοπήσεις). Χρειάζονταν δραστικές λύσεις που όσο πιο ακραίες ήταν τόσο περισσότερο θα ικανοποιούσαν το θυμικό, ακόμα κι αν ενδόμυχα γνώριζαν ότι θα οδηγούσαν σε απείρως μεγαλύτερο χάος.
Η πολιτική κριτική και η αντιπρόταση συμπαρασύρθηκε γρήγορα από το μηδενισμό, τον αντικοινοβουλευτισμό, την τάση για αυτοδικία απέναντι σε σύσσωμο το πολιτικό σύστημα αλλά και σε όποιον διατύπωνε πιο μετριοπαθείς και πραγματιστικές θέσεις. Η θεμιτή προσωπική οργή έγινε εύπλαστο υλικό στα χέρια όσων οραματίζονταν την κατάλυση της δημοκρατίας. Η ισχυρή κοινωνική θέληση για ριζικές θεσμικές αλλαγές σχεδόν ταυτίστηκε με μια ασαφή ανατροπή με ακόμα πιο ασαφές ακραίο τιμωρητικό πλαίσιο και ανύπαρκτες δομικές προτάσεις.
Το διπολικό σύνδρομο του εξωστρεφούς «Μεγ.Αλέξανδρου» και του εσωστρεφούς «Ξανθόπολου» αφού έχασε την πρότερη έκφραση του (εγωιστική επίπλαστη ευμάρεια - προστασία του κράτους), οδηγήθηκε σε νέα μονοπάτια (ανέξοδος πολιτικός τσαμπουκάς – πλήρης μετάθεση ευθυνών). Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί αυτό το σκεπτικό μετατόπισε σημαντική μερίδα της κοινωνίας προς τη Χρυσή Αυγή. Όσο πιο έντονο είναι το πλαίσιο εκδήλωσης ενός συνδρόμου τόσο πιο πολύ θα αναπτύσσεται προς τις πιο ακραίες εκφάνσεις του. Αν συνδυαστεί και με λίγη καπήλευση πατριωτικών αξιών, πολιτισμικής κληρονομιάς και εθνικών συμβόλων τότε μπορεί ακόμα και να παριστάνουμε ότι λησμονούμε το δεδηλωμένο ναζιστικό παρελθόν ορισμένων.
Αν σε κάτι ευθύνεται το πολιτικό σύστημα είναι ότι δεν υπήρξε απόλυτα συνεπές στην επιβολή της νομιμότητας προς όλες τις πλευρές, δεν προώθησε ταχύτατα θεσμικές παρεμβάσεις περαιτέρω εκδημοκρατισμού και κοινωνικής διαδραστικότητας σε κοινοβουλευτικό και κομματικό επίπεδο, δεν ήταν πιο γενναίο στην ανανέωση σε δομές και πρόσωπα σηματοδοτώντας τη μετάβαση στη Νέα Μεταπολίτευση και άφησε θολά και αδιευκρίνιστα σημεία για το παραγωγικό όραμα της επόμενης μέρας.
Ο Σαμαράς έκανε μια πολύ σημαντική αναφορά μιλώντας σε νέους του Ευρωπαϊκού Νότου, προτρέποντας τους στο σπάσιμο της αδράνειας. Ούτε η στατικότητα της μυθοπλασίας και του εσωτερικής καύσης τσαμπουκά, ούτε η στασιμότητα ενός κλειστοφοβικού πολιτικού συστήματος ανοίγουν δρόμους δημιουργίας. Όσο εκκωφαντικά πρέπει να καταρρίπτονται τα υποστυλώματα του συλλογικού διπολικού μας συνδρόμου, άλλο τόσο έντονα θα πρέπει να δημιουργούνται και οι συνθήκες για τον επανακαθορισμό του πολιτικού γίγνεσθαι.
Ο πρωθυπουργός μας ξαναθύμισε με αυτή του την παρέμβαση τους λόγους της ανατροπής στην εσωκομματική εκλογή του 2009. Το παράθυρο συμμετοχικότητας που άνοιξε η προσφυγή στη βάση ήταν το ρήγμα στην αδράνεια που έδωσε στον απλό πολίτη τη δυνατότητα να γκρεμίσει τη λειτουργία του συστήματος. Με τον ίδιο τρόπο η διαχρονική αδράνεια κομμάτων και θεσμών δεν μπορεί να ξεπεραστεί με την εκπεφρασμένη θέληση της κοινωνίας, αν δεν υπάρξει κι ένα νέο παράθυρο διάχυσης της εξουσίας, ενδυνάμωσης της αξιοκρατικής παρεμβατικότητας.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
