.png "English"){kind=small}
Ασκήσεις συσπείρωσης με «κωλοτούμπες» από τον Κυριάκο
Πριν από 2 ώρες
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Πολλοί από αυτούς που στήριξαν εκλογικά για δεύτερη συνεχόμενη φορά τον ΣΥΡΙΖΑ το έπραξαν επειδή πίστεψαν στον εξορθολογισμό του τόσο κυβερνητικά, όσο και εσωκομματικά, μετά την υπογραφή του νέου μνημονίου και την αποβολή των “αντιφρονούντων” της Αριστερής Πλατφόρμας από την διαχείριση του κομματικού πυρήνα. Ανέμεναν την άμεση προώθηση των μεταρρυθμίσεων που είχαν συμφωνήσει με τους εταίρους, την επενδυτική επαναφορά και την ανάπτυξη παράπλευρων πολιτικών που θα περιόριζαν τις επιπτώσεις μιας σειράς σκληρών και άδικων μέτρων, μαζί με το άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία.
Δεν χρειάστηκε παραπάνω από ένας μήνας για να αποδειχτεί ότι οι προσδοκίες εναρμόνισης του ΣΥΡΙΖΑ με την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα δεν ήταν παρά μια ακόμα κούφια υπόσχεση στην αλυσίδα των διαψευσμένων ελπίδων. Από το πολυπληθές κυβερνητικό σχήμα και τις φαεινές ιδέες για ισοδύναμα μέτρα έως τον ρητορικό κομματικό εκδημοκρατισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ επαναβεβαίωσε τις εμμονές και τους ιδεολογικούς περιορισμούς του.
Μια κυβέρνηση ισορροπιών και αντιφάσεων που έδωσε το πρώτο ισχυρό σήμα αντιπαραγωγικής διάθεσης. Προχώρησαν σε μεγαλοπρεπείς αστειότητες πιθανών ισοδύναμων που εκτείνονται από την οριζόντια αύξηση του αντιτίμου των εισιτηρίων στα μουσεία (θα έπρεπε να… εκατονταπλασιαστούν για να καλύψουν έστω και μέρος των αναγκαίων πόρων!) και τον… ΕΝΦΙΑ σε εξωχώρια ακίνητα που ανήκουν σε Έλληνες (πρακτικά αδύνατο!) και φυσικά το μόνιμο καταφύγιο της λίστα Λαγκάρντ όταν ο δικός τους υπεύθυνος για το θέμα υπουργός παραδέχτηκε ότι τα έσοδα από αυτή τη διαδικασία θα είναι πενιχρά.
Οι κεφαλαιακοί περιορισμοί που προέκυψαν ως απότοκο της… σκληρής διαπραγμάτευσης για να προστατέψουν το μη επαρκώς χρηματοδοτούμενο από την ΕΚΤ τραπεζικό σύστημα από την μαζική φυγή καταθέσεων (ήδη είχαν αναληφθεί πάνω από 40 δισ. μέσα σε λίγους μήνες), δεν δείχνουν να αίρονται αμέσως μετά την ολοκλήρωση της νέας ανακεφαλαιοποίησης. Ήδη προωθούνται πολιτικές εντατικοποίησης του ελέγχου στη χρήση μετρητών, ειδικά για δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους, που θα μονιμοποιήσουν μια λογική ανελευθερίας, καταπάτησης της δυνατότητας επιλογής που θα μπορούσε να συνδυάζεται με ταυτόχρονη παροχή κινήτρων για την χρήση πλαστικού χρήματος.
Το υφεσιακό κύμα, που συνεπήρε ξανά την οικονομία, δεν θα ξεπεραστεί με το κλίμα γελοιοποίησης που άφησε πίσω του ο Τσίπρας κατά το πέρασμα του στις ΗΠΑ, ούτε με συνεχείς αναβολές στις ιδιωτικοποιήσεις χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία ανύπαρκτες περιβαλλοντικές ανησυχίες και κάθε είδους διαδικαστικά ή ιδεοληπτικά προσχώματα.
Ούτε βέβαια προχώρησε σε κανενός ουσιαστικού είδους αναδόμηση του κομματικού οικοδομήματος. Οι γενικές εξαγγελίες για απορρόφηση των ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιστοιχίζονται σε πρακτικές πρωτοβουλίες ικανές να εξαλείψουν την αίσθηση ενός κόμματος που διοικείται από έναν περιορισμένο αριθμό ανθρώπων που εκφράζουν τις ιστορικές καταβολές του χώρου. Δεν προκύπτει βέβαια από πουθενά και καμιά ιδιαίτερη λαϊκή διάθεση για ένταξη στα δρώμενα της παράταξης. Η ανοχή και η συνταύτιση σε επίπεδο συναισθηματικής εκτόνωσης δεν συνεπάγεται και ισχυρή τάση για ταύτιση.
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ
Λίγες μέρες μετά την συνεδρίαση της ΚΕΦΕ της ΝΔ, η οποία αποφάσισε ομόφωνα στις 22 Νοέμβριου να διεξαχθεί τελικά η εκλογική αναμέτρηση στη ΝΔ για την εκλογή προέδρου του κόμματος και στις 29 του μήνα, αν χρειασθεί, ο δεύτερος γύρος, όλοι αναρωτιόμαστε, άσχετα αν είμαστε φίλα προσκείμενοι σε αυτήν ή όχι, αν οι εσωκομματικές αυτές εκλογές θα προσφέρουν κάτι. Για το αν θα αλλάξει κάτι με αυτές τις εκλογές ή απλά θα είναι μια ακόμη τυπική εσωτερική διαδικασία ενός ιστορικού κόμματος, που τυγχάνει την συγκεκριμένη χρονική περίοδο να είναι στην αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν είναι λίγοι μάλιστα αυτοί που στις καθημερινές τους συζητήσεις, όταν σχολιάζουν τις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ. υποστηρίζουν χαρακτηριστικά «εκλογές στη Ν.Δ; and so what;;;»
Δεν πρέπει όμως να αντιμετωπίζουμε έτσι τη δεδομένη κατάσταση. Βρισκόμαστε σε εξαιρετικά κρίσιμες για τη χώρα συγκυρίες και το μέλλον ενός ιστορικού κόμματος, που έχει τόσα προσφέρει στην χώρα πρέπει νομίζω να απασχολεί όλους μας. Είναι δυστυχώς πλέον αναμφισβήτητο γεγονός, πως σήμερα περισσότερο από ποτέ έχει χαθεί το χαμόγελο σε όλους μας. Η μελαγχολία και η κατάθλιψη τείνει πλέον να εξελιχθεί σε εθνικό χαρακτηριστικό μας γνώρισμα.
Ως πότε θα συντηρείται η νοσηρή αυτή κατάσταση; Θαρρώ, πως οι εκλογές αυτές, που πέρα των άλλων επιβεβαιώνεται πανηγυρικά η εσωκομματική δημοκρατία, που επιτάσσεται έμμεσα στο Σύναγμα, συνιστούν την ευκαιρία να αναγεννηθεί η ελληνική κοινωνία, με το να αναδειχθεί από αυτές το πρόσωπο εκείνο, που θα την εμπνεύσει και πάλι. Είθε το πρόσωπο αυτό να είναι άφθαρτο, νέο (και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην ηλικία, αλλά στη νοοτροπία), που θα συγκεντρώνει τα ηγετικά εκείνα χαρακτηριστικά και τις γνώσεις που θα μας βγάλουν από την κρίση και το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε.
Είθε αναδειχθεί από αυτές ένα πρόσωπο, που θα τολμήσει να αναμετρηθεί με τον λαϊκισμό, την μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας στη μεταπολίτευση και θα τον νικήσει, ενώ θα επιφέρει τις αναγκαίες εκείνες μεταρρυθμίσεις, που τόσο έχει ανάγκη ελληνική κοινωνία. Είθε να αναδειχθεί από αυτές ένα πρόσωπο ηγέτης και όχι ένας μεταβατικό πρόσωπο, ο οποίος θα λειτουργήσει ως ένας νέος «Αντι-Τσίπρας» για περιορισμένο μάλιστα χρονικό διάστημα. Με κακές απομιμήσεις άλλωστε κανείς δεν προόδευσε. Είθε τέλος αναδειχθεί εκείνος, που θα φέρει την ελπίδα και το χαμόγελο στα χείλη όλων μας…
