.png "English"){kind=small}
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
Σχεδόν έξι χρόνια μνημονιακής πορείας και κάθε τόσο όλο και κάποιο κίνημα πολιτών εμφανίζεται, αρχικά με φόρα στην πορεία μαδώντας την όποια δυναμική του, για να εκφράσει μαζικά τις κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι σε μέτρα και νομοθετικές παρεμβάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων. Το χορό έσυραν οι “Αγανακτισμένοι”, ακολούθησε το “Μένουμε Ευρώπη” και τώρα έρχεται το “κίνημα της γραβάτας” να πάρει την σκυτάλη των αγωνιστικών αντιδράσεων. Ασύνδετες μεταξύ τους συλλογικές κινήσεις με διαφορετικά κίνητρα και ξεχωριστούς στόχους.
Αρχικά ήταν η απόλυτη μνημονιακή καταδίκη που χάθηκε μέσα στις αντιφάσεις και τις υπερβολές των εμπνευστών και καθοδηγητών της,.. πλατείας. Πέρσι το καλοκαίρι περάσαμε στην Ευρωπαϊκή αντίσταση που για κάποιους πήρε τη μορφή μιας άτυπης σύμπλευσης συντηρητικών, φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών, ένα μείγμα όχι εξίσου ανομοιογενές αλλά αρκούντως ασύνδετο. Η πρόσφατη εξέγερση των ελευθέρων επαγγελματιών καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να ξεφύγει από τα πλαίσια ενός στείρου συντεχνιακού προκαλύμματος και να μετεξελιχθεί σε γνήσιο εκφραστή των δημιουργικών δυνάμεων της αγοράς.
Ορισμένοι αναρωτιούνται γιατί δεν υπήρξαν εξίσου έντονες κινητοποιήσεις και κυρίως άρθρωση αξιόπιστων εναλλακτικών προτάσεων όταν καθιερώθηκε η φορολόγηση με 26% από το πρώτο ευρώ και η αύξηση της προκαταβολής φόρου. Θα κατορθώσει η σημερινή στάση των επιστημονικών φορέων να πείσει ότι αποτελεί μια πλατιά λαϊκή σύγκρουση με τον φορομπηχτικό κρατισμό κι όχι τη σπασμωδική ένσταση μιας μικρής συνδικαλιστικής ομάδας;
Η κυβέρνηση με αυτή την μόνιμη δόση ταξικότητας επιχειρεί να αποδείξει ότι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών θα αφορά τους… πλούσιους (όσους διαθέτουν εισοδήματα πάνω από 25 χιλιάδες ευρώ όπως μας έχει διευκρινίσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός!) κι ότι οι επαγγελματίες που κινούνται σε ρηχά επίπεδα τζίρου θα έχουν και ελαφρύνσεις. Τι κι αν αυξάνει κι άλλο την προκαταβολή φόρου και πηγαίνει τον συντελεστή φορολόγησης στο 29%; Με την γνωστή επίφαση ταξικής προστασίας σπέρνει τη διχόνοια, επενδύοντας στον δεδομένο νεοελληνικό φθόνο της επιτυχίας.
Κανείς δεν γνωρίζει αν η οργή των ελευθέρων επαγγελματιών έχει τη δυνατότητα να συνεπάρει σύσσωμη την κοινωνία σε μια αντιφορολογική διεκδίκηση. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι οι υπόλοιποι πολίτες διεγείρονται από το δίκαιο αυτών των αιτημάτων και δεν ταυτίζουν κάθε φωνή της αγοράς με το… υπερβολικό κέρδος και την… χλιδή! Δεν αποκλείεται μεγαλύτερη επίδραση στο θυμικό τους να έχει ο αγώνας των αγροτών επειδή αρκετοί μεταβιβάζουν τον συναισθηματισμό της οικογενειακής καταγωγής σε κάθε φωνή που τους την θυμίζει.
Ίσως η… γραβάτα να αποδειχτεί η θηλιά που θα πνίξει οριστικά την κυβέρνηση. Ίσως να συνεπικουρήσει στο σφίξιμο που θα δημιουργήσει η αγροτική μαντήλα. Ίσως πάλι η κυβέρνηση να ξεπεράσει ένα ακόμα κορυφαίο γεγονός, αντίστοιχο των capital controls, από αυτά που αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι αφομοιώνονται από την κοινωνία με, περισσότερη του αναμενόμενου, ευκολία. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Το πιο χιλιοειπωμένο μότο των ετών της κρίσης είναι “θέλουμε επενδύσεις”. Έχει αρθρωθεί από όλους και με όλες τις δυνατές εκφάνσεις και ερμηνείες που θα μπορούσαν να του δώσουν. Χρησιμοποιήθηκε από όσους αναζητούν στη χαμηλή φορολογία και την διευκόλυνση των διαδικαστικών βημάτων την αναστροφή του αποεπενδυτικού κλίματος αλλά και από αυτούς που προτάσσουν τις δημόσιες επενδύσεις και βρίσκουν διαρκώς προφάσεις για να αναβάλλουν ώριμα επιχειρηματικά πλάνα.
Η κυβέρνηση επιβεβαιώνει μέρα με τη μέρα ότι είναι άλλο να δηλώνεις πρόθυμος να στηρίξεις δημιουργικές προτάσεις κι άλλο να ακολουθείς συντονισμένα βήματα για να τις προσελκύσεις. Παραμένει εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες και την άτεγκτη τυπολατρία, αγκιστρωμένη σε ταξικές μονομέρειες, παροπλισμένη από τις συντεχνιακές και λοιπές εκδουλεύσεις της. Μέσα σε λίγες μέρες προέκυψαν τρία γεγονότα που πιστοποιούν αυτή ακριβώς την εμμονή.
Κορυφαίο παράδειγμα η ιστορία των Σκουριών όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ορθώνει περιβαλλοντικά προσχώματα παρά την δικαίωση της εταιρείας από το ΣτΕ και αναμασά τα ίδια επιχειρήματα προτιμώντας την διακοπή των εργασιών και την απόλυση των υπαλλήλων παρά την συνεννόηση και την προσαρμογή ώστε και οι περιβαλλοντικοί όροι να επιτευχθούν και μια επένδυση εκατοντάδων εκατομμυρίων να μην απομακρυνθεί στα πλαίσια μιας ασύμφορης χρονομανίας. Στις πλάτες των εργαζομένων παίζεται ένα από τα τελευταία παιχνίδια αριστερής επικοινωνιακής “γυμναστικής”.
Ακολούθησε το ζήτημα του λιμανιού του Πειραιά όπου στον πρόσφατο διαγωνισμό η COSCO βρέθηκε να είναι η μόνη ενδιαφερόμενη και μάλιστα με ένα εξαιρετικά χαμηλό τίμημα, πολύ μικρότερο από αυτό που αναμένονταν. Μια ιδιωτικοποίηση που είχε φορτωθεί με πολλές προσδοκίες, για ακόμα εντονότερη δραστηριοποίηση και διεθνοποίηση των εργασιών του λιμανιού, απέβη άκαρπη. Το γενικότερο πολιτικό και οικονομικό κλίμα, με την αξιολόγηση να παραμένει αίολη και τις ελληνικές επιχειρήσεις να αποχωρούν μαζικά από τη χώρα κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της νέας υπερφορολόγησης, παρέσυραν την όλη διαδικασία στην απαξίωση.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι κυβερνητικές βλέψεις για την διαμόρφωση του τηλεοπτικού τοπίου. Αν ισχύει η πρόθεση για χορήγηση λιγότερων από πέντε αδειών πανελλαδικής εμβέλειας τότε πιθανότατα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σχέδιο ελέγχου του χώρου με όρους και προϋποθέσεις που θα ορίσει το Μαξίμου. Όσο κι αν είναι γεγονός ότι η πρώτη διεθνής έρευνα για την ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, που έγινε στα τέλη των ’80ς, προέτρεπε στη λειτουργία… ενάμιση καναλιού, σήμερα έχει διαμορφωθεί ένα κατακερματισμένο μεν τοπίο, αλλά που μόνο η ίδια η αγορά μπορεί να εξυγιάνει μέσα από συγχωνεύσεις.
Καμιά κρατική παρέμβαση δεν δικαιούται να επιβάλλει χιλιάδες απολύσεις και αναγκαστικές αναδιαρθρώσεις αξιοποιώντας ουσιαστικά την επιρροή της για να οδηγήσει σε αναδιάταξη το μιντιακό τοπίο και τις επιχειρηματικές δυνάμεις που το στηρίζουν. Με αυτές τις διαθέσεις το μήνυμα προς την πραγματική οικονομία είναι ένα. Χάσαμε τις επενδύσεις. Stop!
Δικηγόρου, Υπ. ΔΝ
Κλείνουμε αισίως σε λίγο καιρό ένα χρόνο παραμονής του Αλέξη στην εξουσία. Όλοι νομίζω τον θυμόμαστε προεκλογικά να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες. Όλοι θυμόμαστε τέτοια εποχή μεταξύ άλλων τον Αλέξη να υπόσχεται, ότι θα μεταρρυθμίσει το δημόσιο κράτος, θα επιβάλλει την αξιοκρατία και τη διαφάνεια στο δημόσιο τομέα και πολλά άλλα. Νόμιζες πέρυσι τέτοιο καιρό, ότι ο Αλέξης θα ερχόταν ως ένας «πρίγκιπας» να καταλάβει την εξουσία και με ένα μαγικό ραβδάκι θα άλλαζε τα πάντα. Θα μεταμόρφωνε τη χώρα. Νόμιζες, ότι με αυτόν στην εξουσία η Ελλάδα θα άλλαζε.
Μετά από ένα χρόνο τι λοιπόν έγινε;; Είδαμε καμία αλλαγή; Όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτε, αλλά έγιναν και χειρότερα τα πράγματα. Βυθιστήκαμε στο τρίτο μνημόνιο, το οποίο ήταν και το σκληρότερο, ήρθαν τα capital control, η περιβόητη ανάπτυξη έμεινε για άλλη μια φορά στα χαρτιά, αναμένοντας εναγωνίως ακόμη τον ερχομό της, ενώ η οικογενειοκρατία στο δημόσιο άνθισε για τα καλά. Και μένω στο τελευταίο, το οποίο είναι και το θέμα των ημερών. Το πελατειακό σύστημα, το οποίο εδραιώθηκε στην Μεταπολίτευση και αποτελεί μια από τις παθογένειες της ελληνικής πολιτικής ζωής και μία από τις κύριες αιτίες της κρίσης, που βιώνουμε σήμερα, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά αντικαταστάθηκε από την πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση από τον νεποτισμό.
Πλέον καθημερινά ξυπνάμε τα πρωινά και αναρωτιόμαστε ποιος διόρισε ποιον συγγενή του και σε ποια θέση. Οι «σύντροφοι» θέλουν όσο τίποτε να καταλάβουν το κράτος! Και όλα αυτά γίνονται στη σκιά του ηθικού πλεονεκτήματος, που υποτίθεται, ότι ευαγγελιζόταν η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση. Αλήθεια πιστεύει κανείς νοήμων και συνετός σήμερα, ότι αυτή η κυβέρνηση διατηρεί ακόμη το ηθικό πλεονέκτημα, που προεκλογικά υποσχόταν, ότι είχε;
Πρόσφατα δε πληροφορηθήκαμε, ότι σκέφτονται κάποιοι «σύντροφοι» να καταργήσουν ακόμη και τις δημοσκοπήσεις μιας και μετά την νίκη του Μητσοτάκη φαίνεται, ότι το κλίμα στον κόσμο άλλαξε. Φαίνεται ότι πλέον ο Μητσοτάκης υπερτερεί έναντι του «πρίγκιπα» Αλέξη! Αυτό όμως πιθανόν ενόχλησε τους εκλεκτούς «συντρόφους» μας, που ψάχνουν όπως όλα δείχνουν να αποτρέψουν αυτές. Άραγε θα το κάνουν όπως έσκισαν τα μνημόνια; Με ένα νόμο δηλαδή και με ένα άρθρο;
Αυτά και πολλά άλλα δείχνουν, ότι όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτε στον ένα χρόνο της πρώτης φοράς κυβέρνησης της αριστεράς, αλλά το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της έχει όχι απλά ξεθωριάσει, αλλά δεν υφίσταται καν. Αλλά θα αναρωτηθείτε εύλογα αν ποτέ υπήρχε αυτό ή αν ήταν ακόμη μια προεκλογική φούσκα του «πρίγκιπα» στην προσπάθεια του να γαντζωθεί στην εξουσία. Και τώρα που την άρπαξε τι γίνεται;;; Απλά έχει έρθει η ώρα της αποδόμησης του, όπως και τόσων πρώην πρωθυπουργών και ας ονειροβατούν οι σύντροφοι ή κάνουν ότι δεν βλέπουν το πολιτικό του τέλος, που έρχεται!
Δυστυχώς για εμάς και τη χώρα ούτε ο «πρίγκιπας» επέφερε την αλλαγή που υποσχόταν. Αντίθετα όλα τριγύρω αλλάζουν και όλο τα ίδια μένουν…
