.png "English"){kind=small}
Ασκήσεις συσπείρωσης με «κωλοτούμπες» από τον Κυριάκο
Πριν από 2 ώρες
Ο
ΣΥΡΙΖΑ είπε αρχικά να μην χαλάσει τις μεταπολιτευτικές παραδόσεις που θέλουν
τις κυβερνήσεις και κυρίως τις αντιπολιτεύσεις να μοιράζουν χρήματα από το βήμα
της ΔΕΘ. Επειδή μάλιστα πρόκειται και για «ριζοσπαστική» αριστερή δεν άφησε καν
το συνηθισμένο υπονοούμενο ότι οι εξαγγελίες έχουν χρονικό όριο εκτέλεσης
μια κυβερνητική τετραετία.
Ανέβασε
λοιπόν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα (όταν δεν μπορεί καν να
αποπληρώσει τους υπαλλήλους στο δικό του ραδιοφωνικό σταθμό!), έκανε σεισάχθεια
στα ιδιωτικά χρέη με χρήματα από το ΕΣΠΑ και το ΤΧΣ που είναι ήδη
προγραμματισμένα για άλλες χρήσεις. Ως άλλος Άγιος Βασίλης μοίρασε δώρα
Χριστουγέννων σε αυτούς που ήδη παίρνουν το κοινωνικό μέρισμα ή ελάχιστο
εγγυημένο εισόδημα.
Κι
αφού «ικανοποίησε» το ένα από τα δυο κίνητρα των πολιτών για την επιλογή
κυβέρνησης, το γέμισμα της προσωπικής τσέπης με μια δόση στρουθοκαμηλισμού για
τη συνολική εικόνα, πέρασε στο έτερο την σκανδαλολογία. Τα φαντάσματα του
Αυριανισμού και του Λαλιώτη έριξαν βαριές τις σκιές τους φέρνοντας
ανατριχίλα σε όσους θυμούνται τις αλήστου μνήμης εποχές του «σκληρού ροκ» της
πολιτικής επικοινωνίας των ΄80ς.
Αναφερόμαστε
ασαφώς και χωρίς στοιχεία σε προνομιακές σχέσεις της κυβέρνησης με
επιχειρηματίες, την ίδια ώρα που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε
συμμαχίες με μέρη του ΣΕΒ και λοιπούς οικονομικούς παράγοντες. Δαιμονοποιούμε
ξανά την επιχειρηματικότητα για να ικανοποιήσουμε το επαναστατικό αίσθημα
του πυρήνα των ψηφοφόρων μας αλλά διατηρούμε αγαστές σχέσεις με επιμέρους
προσωπικότητες του χώρου που μας προσεγγίζουν προσβλέποντας σε κυβερνητική
αλλαγή για ιδίους σκοπούς.
Φθάνοντας
ως εκεί, το επόμενο βήμα προς τη συνωμοσιολογία δεν ήταν και πολύ
δύσκολο. Άλλωστε οι τελευταίες αμφιβολίες για αυτή τη μετεξέλιξη σκόρπισαν με
τη σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. δίνοντας το στίγμα της κυβερνητικής οπτικής που
σχεδιάζουν να ακολουθήσουν στην Κουμουνδούρου. Ολοκληρώθηκε ο ψεκασμός του
ορθολογισμού αφήνοντας για πάντα καχεκτικό τον ρεαλισμό και τον
πραγματισμό. Η ακροδεξιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τελειωτικό χτύπημα!
Όποιος
λοιπόν μη κυβερνητικός βουλευτής αποφασίσει να ψηφίσει τον υποψήφιο της
πλειοψηφίας για την Προεδρία της Δημοκρατίας απέκτησε προκαταβολικά ένα λεκέ
υποψίας εκβιασμού και εξαγοράς με βάση την «έγκυρη» δημοσιογραφική
μυθοπλασία της Αυριανικής μετεξέλιξης. Αναρωτιέσαι σε περίπτωση που τελικά
εκλεγεί το συγκεκριμένο πρόσωπο στο ανώτατο αξίωμα πως θα χειριστεί θεσμικά ο
ΣΥΡΙΖΑ τις σχέσεις του με κάποιον που θα θεωρεί ότι τον σκεπάζουν σκιές συναλλαγής;
Το επόμενο
καθοδικό σκαλοπάτι δεν αποκλείεται να καταλήγει σε απύθμενα επίπεδα
παραλογισμού, εσωστρέφειας και καταναγκασμού της λογικής. Αρκεί και μόνο το γεγονός ότι μπρος στο άγχος επίσπευσης της εκλογικής αναμέτρησης που δεν θα επιτρέψει την αλλαγή ατζέντας και την απομόνωση της επιχειρηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, υποκινούνται μέχρι κι οι μαθητές για να λειτουργήσουν με τις καταλήψεις τους ως πολιορκητικός κριός προς την κυβέρνηση. Η μεταπολίτευση
ζει και μας οδηγεί!
Κων/νος
Μανίκας
Οικονομολόγος
– Ψυχολόγος
Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος - Ψυχολόγος
Σύμβουλος Επενδύσεων
Στην οικονομία όταν αναφερόμαστε σε συστημικό ρίσκο και κινδύνους προσπαθούμε να ομαδοποιήσουμε όλους τους παράγοντες που την επηρεάζουν οι οποίοι δεν έχουν σχέση με την καθεαυτή επιχειρηματική δραστηριότητα, όπως οι εγχώριες πολιτικές συνθήκες και οι διεθνείς εξελίξεις. Το αντισυστημικό είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο μέσα από τη διαφοροποίηση των επενδύσεων. Από την άλλη στην κοινωνία οι ανστισυστημικοί κίνδυνοι είναι απείρως περισσότεροι και πολύ πιο εύσχημα κρυπτόμενοι πίσω από την αίγλη της εξουσίας που διαθέτουν ή της μαζικής προβολής.
Πέρα από τις άμεσες
πηγές κοινωνικού κινδύνου, όπως η εγκληματικότητα, απείρως μεγαλύτερη
γάγγραινα που δρα διαβρωτικά για τη συλλογική συνείδηση με τον πιο ύπουλο και
απεχθή τρόπο είναι η υποκριτική, και αυτοπροσδιοριζόμενη ως αντισυστημική,
δράση βασικών στοιχείων της δημόσιας ζωής. Από όψιμους πολιτικούς
επαναστάτες και λεκτικά αντισυμβατικούς επιχειρηματίες έως περσόνες των ΜΜΕ
αυτόκλητους ιδεολογικούς ινστρούκτορες και εκπαιδευτικούς παράγοντες όλων των
επιπέδων με βαθιά διαστρεβλωμένη εντύπωση για το ρόλο τους.
«Αντισυστημικοί»
πολιτικοί με έφεση στη ρητορική υπερβολή και τη συνωμοσιολογία.
«Σούπερμαν» της διανόησης ή φιγούρες με κεκαλυμμένες νευρωτικές εμμονές
λαϊκίζουν ακατάσχετα, ψιθυρίζουν ευφάνταστα σενάρια ή φωνασκούν για να πείσουν
τους «ιθαγενείς» για το άδολο των προθέσεων και την προσωπική αυτοθυσία τους.
Διανθίζουν το λόγο τους με εύκολες υποσχέσεις και μια φαιδρή έκδοση εθνικής
γενναιότητας επιδρώντας υπνωτικά στον ορθολογισμό και την ικανότητα
συνεκτικής ανάλυσης.
«Αντισυστημικοί»
επιχειρηματίες που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την πληγωμένη εργατική τάξη,
την ίδια στιγμή που σπεύδουν να ενημερώσουν τους αδαής διεθνείς επιτηρητές για
δυσνόητους όρους όπως η μετενέργεια. Άλλοι πάλι που έχουν επιλέξει τη...
μοναξιά της μετανάστευσης μας συμπονούν ατενίζοντας το μέλλον της χώρας από
τον πύργο τους ενώ ουσιαστικά επενδύουν στη δημιουργία χάους για να
επωφεληθούν από την φθηνή απόκτηση των απαξιωμένων συντριμμιών της.
«Αντισυστημικοί»
μιντιακοί γελωτοποιοί με επιλεκτικές εμμονές και πολιτικά απωθημένα
μετατρέπονται από τυπικοί διασκεδαστές σε ετερόφωτους καθοδηγητές
αναπαράγοντας μεμονωμένα δεδομένα και κοντόφθαλμες ερμηνείες των γεγονότων.
Συντηρούν το φόβο και ηθικολογούν με μνήμη χρυσόψαρου για τα προσωπικά
τους ανομήματα, διατηρώντας όμως τη θέση του σημαιοφόρου στο οξύ ποδοπάτημα
της υβρεοπομπής ως μέσο απαξίωσης του όποιου πρόσκαιρου ή μη μισητού
αντιπάλου.
«Αντισυστημικοί»
εκπαιδευτικοί ταγοί που δηλώνουν ερευνητές της επιστήμης με ανύπαρκτο,
επιδοτούμενο έργο και θεωρούν τα σχολεία και τα Πανεπιστήμιο συντεχνιακό
μαγαζί προσωπικής πολιτικής ανάδειξης. Φοιτητές υπερασπιστές της ελεύθερης
χρήσης χώρων και μέσων διδασκαλίας για την ανάπτυξη θεωριών ένοπλης
κατάλυσης της δημοκρατίας, της οποίας όμως τα εργαλεία απαιτούν να τους
χορηγούνται προς ασύδοτη χρησιμοποίηση.
Γεμίσαμε
πρωτότυπα «αντισυστημικά» ρίσκα! Κι αν στην οικονομία η διαχείριση τους περνά
μέσα από την λεπτομερή καταγραφή των συνθηκών και την ανάπτυξη εναλλακτικών
σεναρίων με έμφαση στο worst case scenario, δηλαδή
τη χειρότερη δυνατή συγκυρία, στην αγορά και την κοινωνία, τα αντισυστημικά
«άνθη του κακού» φυτρώνουν ως μαϊντανοί που με το διαπεραστικό άρωμα και
την αδιάλειπτη δημόσια παρουσία τους επιδιώκουν να μετατρέψουν τις αγωνίες και
την οργή των συμπολιτών τους σε συμπλήρωμα πίεσης προς την εξουσία για
την εξυπηρέτηση ιδίων στόχων. Πιο συντηρητικοί, παλαιολιθικοί και καιροσκόποι,
από οποιαδήποτε δομή ή πρόσωπο αντιμάχονται, δεν γίνεται.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
