Υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στο χαρακτηρισμό του χρέους
ως επαχθούς (αβάσταχτο) ή ως απεχθούς (μη νόμιμο) κι αυτή είναι η νομική διαδρομή και οι συνέπειες (χρεοκοπία) που υπονοεί ο δεύτερος (τις περιγράφαμε πέρσι στην ανάρτηση
«Η Ελληνική χρεοκοπία και τα γεράκια των CDS». Πρακτικά το χρέος μας είναι δεδομένα πλέον επαχθές με την έννοια της
αδυναμίας απρόσκοπτης εξυπηρέτησης του στο ύψος που βρίσκεται και με την προοπτική σταθερής υψηλής ανάπτυξης (άνω του 3%) που θα επέτρεπε τη
δημιουργία σημαντικών πλεονασμάτων να φαντάζει ονειρική. Τι πιο επαχθές άλλωστε από το να δανείζεις μια χώρα, όπως έκανε η Τρόικα με εμάς, με
επιτόκια και πιεστικό χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο αντί να ελαφρύνουν το δανειολήπτη; Οι
επικίνδυνες διαδρομές αρχίζουν όταν μια πολτική και οικονομική διαπίστωση προσπαθεί να μετατραπεί σε άλλου επιπέδου νομικό επιχείρημα.