Το πιθανότερο που θα συμβεί είναι πως κάποια στιγμή δανειστές και δανειζόμενοι θα καταλήξουν σε ένα συμβιβασμό. Οι μεν θα διαγράψουν ένα μέρος του χρέους, θα επιμηκύνουν την εξυπηρέτηση ενός άλλου, θα ανεχτούν ένα πιο επιθετικό πληθωρισμό, αλλά θα απαιτήσουν από την άλλη πλευρά να περικόψει μέρος των δαπανών και να συμμαζευτούν οι προϋπολογισμοί των κρατών και των νοικοκυριών...

Αυτό συμφέρει και τις δυο πλευρές καθώς μια μονομερής στάση της μιας ή της άλλης πλευράς θα δημιουργήσει μεγαλύτερες ζημιές και προβλήματα απ’ όσα θα επιλύσει.

Στη χώρα κυρίως παρεπιδημεί η αντίληψη πως οι δανειστές και οι δανειζόμενοι αυτού του κόσμου αποτελούν δυο διαφορετικά στρατόπεδα με ακραιφνώς αντίθετα συμφέροντα...

Όποιος έχει μια ελάχιστα αντικειμενική εικόνα της πραγματικότητας, καταλαβαίνει πως ο κόσμος είναι αρκετά πιο περίπλοκος από τις απλοϊκές, επιπέδου δημοτικού σχολείου, αναλύσεις για ταξικούς διαχωρισμούς...

Σε ολόκληρο τον  πλανήτη το 2009, τα κεφάλαια που ήταν σε μετοχές και ομόλογα υπολογίζονταν σε 125 τρισ. δολάρια.  Το 70% περίπου των κεφαλαίων αυτών υπολογίζεται πως ανήκει σε ασφαλιστικά ταμεία, είτε κρατικά είτε ιδιωτικά είτε μεικτά. Τα υπόλοιπα αφορούν απευθείας τοποθετήσεις μικρών και μεγάλων ιδιωτών...

Η συμφωνία λοιπόν κατά ένα μεγάλο μέρος θα αφορά τις ανισορροπίες που έχουν προκύψει μεταξύ της «δεξιάς» και της «αριστερής» μας τσέπης.

Αν και η Ελλάδα δεν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα, γιατί κρατικός προϋπολογισμός και ασφαλιστικά ταμεία δεν διαθέτουν σαφείς διαχωριστικές γραμμές λόγω του σοβιετικού μοντέλου διοίκησης, προσέξτε το εξής που λέγεται με περισσή ελαφρότητα από διάφορους ειδικούς και μη τον τελευταίο καιρό...

Να κηρύξουμε στάση πληρωμών προς τους δανειστές προκειμένου τα έσοδα του προϋπολογισμού να επαρκούν  να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις του δημόσιου τομέα, ο οποίος με τη ζήτηση που θα δημιουργεί θα συντηρεί την οικονομική δραστηριότητα...

Ας αφήσουμε στην άκρη τις άλλες δραματικές συνέπειες που έχουμε αναλύσει κατά καιρούς...

Η στάση πληρωμών δεν θα αφορά τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία που μαζί με τις ελληνικές τράπεζες (κυρίως τις κρατικές) έχουν περί τα 100 δισ. ευρώ από το σύνολο των 350 δισ. ευρώ;

Μια στάση πληρωμών δεν θα έχει επιπτώσεις και στις καταθέσεις το μεγαλύτερο μέρος των οποίων αφορά το προϊόν των κόπων μιας ζωής ανθρώπων της εργασίας;

Αν χρεοκοπήσουν τράπεζες και ταμεία δεν θα χρειαστούν ανακεφαλαίωση έστω και με την κρατικοποίησή τους. Με  ποια κεφάλαια θα γίνει αυτό, το κράτος μας δεν έχει ούτε για τις δαπάνες του επόμενου μήνα...

Άρα, μας λένε να αποχωρήσουμε από το ευρώ και να τυπώσουμε δραχμές ή ευρωδραχμές εσχάτως...  Αν υποθέσουμε πως θα συμβεί αυτό, τι αξία θα έχουν αυτές οι δραχμές και άρα τι αξία θα έχουν οι μισθοί που θα συνεχίσει να πληρώνει το κράτος σε δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους;...

Με αυτές τις δραχμές θα εισάγουμε καύσιμα, τρόφιμα και μηχανήματα ή θα επιστρέψουμε στο αλέτρι με τα βόδια;

Οπότε, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό που οι τσέπες μας θα γεμίσουν με τυπωμένα χαρτιά, θα ακολουθήσει η σκέψη τι μπορούμε να αγοράσουμε με αυτά τα χαρτιά. Οι τιμές θα ανεβαίνουν και θα αλλάζουν πολλές φορές την μέρα μέχρι τα ράφια να αδειάσουν...

Θα έρθει ο τότε υπουργός οικονομικών και θα μας πει, δραχμή ξεδραχμή για να έχει αξία πρέπει να εφαρμόσουμε δημοσιονομική πειθαρχία...

Το θέμα της μείωσης του κράτους, των δαπανών και της δημιουργίας προϋποθέσεων για την παραγωγή πλούτου από τον ιδιωτικό τομέα θα επανέλθει στο τραπέζι...

Θα βρεθούμε πάλι στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, αλλά δραματικά φτωχότεροι, πολιτικά και οικονομικά.

Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις οι οποίες μπορούν να μας βγάλουν από τη δύσκολη θέση.

Ούτε η επιστροφή στη δραχμή μπορεί, ούτε η πανάκεια της έκδοσης ευρωομολόγων που προβάλει η εγχώρια κεντροαριστερά αφελώς και δημαγωγικώς. Δηλαδή, εμείς θα έχουμε πρωτογενές έλλειμμα 10 δισ. ευρώ, τεράστιο εμπορικό έλλειμμα και χαμηλή παραγωγικότητα και θα σωθούμε αν μας εξασφαλίσουν επιδότηση επιτοκίου μέσω ευρωομολόγου;

Το ευρωομόλογο, όπως και ένα νέο σχέδιο «Μάρσαλ», είναι λύση και θα βοηθήσουν μετά τη δημοσιονομική εξυγίανση και την δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης της παραγωγικότητας.

Όσοι υποστηρίζουν εύκολες και αναίμακτες λύσεις  είναι ή αφελείς ή δημαγωγοί... Ο κάθε λογικός άνθρωπος που ζει από την εργασία του, γνωρίζει πως από τις δύσκολες συγκυρίες μόνο με περισσότερη εργασία μπορείς να αποκτήσεις τον έλεγχο της κατάστασης και πάλι...

Κατά συνέπεια και παγκόσμιος διακανονισμός του χρέους να γίνει με μέτρα κατά των ανισορροπιών η ελάφρυνση θα είναι προσωρινή, αν δεν αλλάξουμε το παρασιτικό μοντέλο σε κάποιο περισσότερο παραγωγικό...