Το πλήθος είναι μεγάλο, πάντοτε, αλλά το κτίριο απέναντι, ψηλά στην άλλη πλευρά της πλατείας, γίνεται όλο και πιο απόμακρο, πολλοί πιστεύουν εχθρικό. Και αυτό δεν είναι απλώς κακό, είναι κυριολεκτικά διαλυτικό. Επειδή, δικαίως ή αδίκως, αυτό είναι άλλη ιστορία, σε αυτό το κτίριο κτυπά η καρδιά του ελληνικού κράτους, με τους σημερινούς όρους βρίσκονται τα κουμπιά που καθορίζουν όχι απλώς τη λειτουργία αυτού του κράτους, αλλά την ίδια την πορεία μας, ως Γένους των Ελλήνων και ως Εθνους. Μην ξεγελιέται κανείς από την αχλύ της απαξίωσης που δημιουργήθηκε γύρω του και εξαιτίας του ιδίου, πολλές φορές. Κράτος δεν είναι οι (ενίοτε άχρηστες) κυβερνήσεις, ούτε  οι άνθρωποι που το εκπροσωπούν κάποιες εποχές. Δεν είναι καν τα όργανα που ασκούν την εξουσία. Είναι όλα αυτά, αλλά είναι και κάτι περισσότερο. Εκεί μέσα υπάρχει, πρέπει να υπάρχει και η ψυχή του κράτους. Αλίμονο αν στο όνομα των χαλεπών ημερών που ζούμε το αφήσουμε να καταρρεύσει. Πολύ μεγαλύτερη θα είναι η ευθύνη των πάντων, αν από κάποια στιγμή και μετά βοηθήσουμε και εμείς στην κατάρρευσή του.

ΗΔΗ ΟΙ ΤΡΙΓΜΟΙ είναι ευδιάκριτοι. Και δεν είναι μόνο οι οικονομικοί τριγμοί, η ανεργία, η ύφεση, τα γκρεμισμένα όνειρα των νέων, η απελπισία των γερόντων, η διαλυτική απάθεια κάποιων άλλων. Γιατί το ξεχνάμε, αλλά το  ελληνικό κράτος βάλλεται ήδη από παντού. Η δημόσια τάξη διαλύεται, ίσως με ταχύτερους ρυθμούς από ό,τι η οικονομία μας, η ασύδοτη παράνομη μετανάστευση επανέφερε φοβερές ξεχασμένες ασθένειες, όπως η λέπρα, στη χώρα. Ο κατήφορος απλώς επιταχύνει τους ρυθμούς και την ταχύτητα της πτώσης, την ολοκληρωτική κατεδάφιση αυτού που ξέραμε όλα ετούτα τα χρόνια ως το Κράτος των Ελλήνων. Και είναι κρίμα. Γιατί έπαψε να είναι υπόθεση απλώς ηγεσίας και έχει μετατραπεί σε κανόνα, σε όρο επιβίωσης.