Αναδείξαμε τον
κοινωνικό
τσαμπουκά (του «δεν πληρώνω» και της ανέξοδης σύγκρουσης μέσω μιας
πρόκσαιρης συναισθηματικής εκτόνωσης) και εξευμενίσαμε τον
πολιτικό
τσαμπουκά (μετατρέποντας την νυν υπέρ πάντων υπεράσπιση της ελεύθερης
έκφρασης σε «κρυφή» επιβράβευση της βίας και της επιβολής). Έμελλε μετά τον
κυνικό
συντεχνιακό τσαμπουκά (η ταλαιπωρία των πολιτών είναι παρελκόμενο
μπρος στη διεκδίκηση των δικαίων!) να βιώσουμε και έναν ιδιότυπο
εκπαιδευτικό
τσαμπουκά (η ομηρία των μαθητών ως αξιακό δίδαγμα).