Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας

Οικονομολόγος - Ψυχολόγος

Αποκρατικοποιήσεις, η άλλη λέξη για να περιγράψουμε φοβικά το προφανές. Ότι ο ρόλος του δημοσίου οφείλει να εξαντλείται στην παροχή βασικών δημοσίων αγαθών όπως η δικαιοσύνη και η ασφάλεια και στην εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου κοινωνικών υπηρεσιών ως μέσο διασφάλισης της κοινωνικής ισορροπίας. Ο τρόμος της αποδοχής ότι πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα, φθηνότερα, ταχύτερα αν εμπιστευθούμε το κίνητρο, την δυναμική, την δημιουργικότητα και την εφευρετικότητα του ιδιώτη.

Αν λοιπόν αυτά είναι τα δεδομένα, τουλάχιστον για όσους αναζητούν στην πρωτοβουλία του ατόμου την ρίζα της στέρεας ανάπτυξης, θα ήταν λογικό να αναρωτηθεί κάποιος γιατί τόση αναστάτωση γύρω από το νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων. Δεν θα έπρεπε όσοι στηρίζουν αυτές τις αξίες να ομονοούν στην λειτουργία αυτού του φορέα και στους στόχους του για αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας και περαιτέρω άνοιγμα των ΔΕΚΟ στα κεφάλαια και την διοικητική επάρκεια καταρτισμένων ανθρώπων της αγοράς;

Τι είναι αυτό που ενοχλεί (όψιμα (;) όπως υποστηρίζουν ορισμένοι) ακόμη και συνεπείς οικονομικά φιλελεύθερες προσωπικότητες στη δομή και τον τρόπο οργάνωσης αυτού του καινοφανούς οικοδομήματος; Μετατράπηκαν οι υπέρμαχοι αυτής της πολιτικής σε αρνητές της απλά και μόνο για λόγους μικροπολιτικούς αντιπαράθεσης; Ή μήπως υπάρχουν ουσιαστικοί λόγοι αντιπαράθεσης που οφείλονται στην αλλοίωση της μορφής του, έως τώρα, ΤΑΙΠΕΔ που το καθιστούν πιο δυσκίνητο, αναβλητικό αλλά ταυτόχρονα και επικυριαρχικά παρεμβατικό.

Μην είναι τα 99 χρόνια παραχώρησης της διαχείρισης σύμπασας της δημόσιας περιουσίας; Μην είναι ο ενισχυμένος διοικητικός ρόλος των.. Θεσμών; Μην είναι η γενικότερη ασάφεια γύρω από τους στόχους και τις επιδιώξεις του Ταμείου που οι εταίροι ερμηνεύουν ως μέσο επιτάχυνσης ιδιωτικοποιήσεων και οι εγχώριοι κυβερνώντες ως μέσο ατέρμονης αναβολής της αποκοπής του ομφάλιου λώρου κράτους – οικονομίας;

Ακόμη κι όλα αυτά μπορεί να μην ενοχλούν ορισμένους, η τελεολογική απάθεια με την οποία προσεγγίζεται από τους ίδιους το γεγονός της διοικητικής ανικανότητας, του δημοσίου που κατά τη γνώμη τους επιτρέπει την παραχώρηση κάθε είδους διαχειριστικής άδειας σε διεθνείς εντεταλμένους. είναι χαρακτηριστικός μιας ηττοπαθούς νοοτροπίας.

Αν αποδεχτούμε ότι ως χώρα δεν διαθέτουμε το προσωπικό, τις γνώσεις, την ανατρεπτική διάθεση και την επιμονή που χρειάζεται για αν ξεπεράσουμε τις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, τότε ας αφεθούμε στην διάλυση ως το μόνο πιθανό μέσο αυτοκάθαρσης και λύτρωσης. Κανείς εξωγενής παράγοντας δεν γίνεται να αναλάβει τον ρόλο του υποχρεωτικού αναμορφωτή. Αν εμείς δεν επιλέξουμε μια άλλη διαδρομή, με την επιβολή πρόσκαιρων λύσεων δεν θα ανακοπούν οι μόνιμες εσώτερες διαθέσεις μας για πολιτικό και οικονομικό παλιμπαιδισμό από το να αναδειχθούν με την πρώτη ευκαιρία.