Του Θανάση Μαυρίδη

Ποια είναι η αλήθεια για την κρίση; Ο καθένας έχει μία δική του οπτική από την οποία βλέπει τα πράγματα. Η δική μου αλήθεια δεν είναι απαραίτητα η ίδια με την αλήθεια κάποιου άλλου. Ωστόσο, πέρα από την υποκειμενικότητα που χαρακτηρίζει κάθε γεγονός, υπάρχει και μία αντικειμενική διάσταση των πραγμάτων. Αυτή αναζητούμε. Όχι μόνο για χάρη της αλήθειας, αλλά διότι η κατανόηση όσων έγιναν μπορεί να μας οδηγήσει στην πρόβλεψη για όσα θα γίνουν...

Ο Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος είναι ένας άνθρωπος που γνώρισα αρχικά μέσα από το forum του Capital και έπειτα σε διάφορες ημερίδες για την Οικονομία και τις αγορές. Η άποψή του μεστή και μετρημένη. Όπως συνέβη και τώρα, με αφορμή ένα δικό μου σημείωμα για την κρίση.

Γράφει, λοιπόν, ο Παναγιώτης: «Η κρίση Θανάση είχε αρχίσει πολύ πιο πριν. Η αιτία ήταν το έλλειμμα ρευστότητας των ΗΠΑ. Ο Μπους ακλούθησε διαφορετική πολιτική από τον Ομπάμα. Πρακτικά συνέχισε την πολιτική του Ρέιγκαν που συνίστατο στο να περνά τα βάρη στον απέναντι. Πρακτικά όλο το κόστος του πολέμου του Ιράκ το πούλησε στην Ευρώπη μέσω σύνθετων Ομολόγων... Η Γερμανική Τράπεζα Deutche Bank (που δεν είναι πλέον Γερμανική...) έπαθε τρομερή ζημιά όπως και οι μεγάλες κλασικές αμερικανικές τράπεζες (Citi και Bank of America).

Η απελευθέρωση της στεγαστικήs πίστης (στα πλαίσια ενός συνεχούς deregulation) ήταν σκόπιμη για να διαμορφωθεί τεχνητή ρευστότητα... και ανταγωνιστικότητα. Η φούσκα της στεγαστικής πίστης δεν ήταν τυχαία αλλά σε κάποιο βαθμό προγραμματισμένη μόνο που στη διαδρομή η απληστία των traders των σύνθετων ομολόγων και ιδιαίτερα των CDS και CDO, ως εργαλείων κερδοσκοπίας και όχι εξασφάλισης κινδύνου, έφερε την καταστροφή. Η καταστροφή μάλιστα ήταν από αρκετούς προβλέψιμη. Άρχισε όταν τελείωσε ο κύκλος των φτηνών στεγαστικών δανείων, δηλαδή το 2006-2007. Η ρίζα της ήταν στο 2002-2003 (μόλις είχε ισορροπήσει η αγορά από την φούσκα των dot com). H αιτία ήταν ότι τότε άρχισαν να λήγουν οι γενικευμένες προσφορές των χαμηλών επιτοκίων και οι «ιδιοκτήτες» άφηναν τα ακίνητα στις τράπεζες αδιάφοροι και σαρκαστικοί... Άλλωστε τι έχασαν; Τα τρία με τέσσερα χρόνια ενοίκιο δεν θα τους στοίχιζαν λιγότερο, ενώ δεν θα είχαν και το πλεονέκτημα να συμπληρώνουν το εισόδημά τους από την αναπλήρωση των δανείων λόγω των αυξητικών τιμών των κατοικιών...

Συμπερασματικά

Το όργιο οργανώθηκε από το αμερικανικό κράτος. Το εκμεταλλεύτηκαν σε αυξανόμενο βαθμό οι κερδοσκόποι χωρίς να έχουν απόλυτη γνώση του τι μέλλει γενέσθαι. Ελάχιστοι είχαν καταλάβει τι πραγματικά συνέβαινε. Τα συστήματα των οίκων αξιολόγησης ήταν προσαρμοσμένα σε άλλες εποχές. Τελικά όλοι την πάτησαν και ελάχιστοι κέρδισαν, εκτός από μεμονωμένους traders χάριν των bonus. Τα όσα λέγονται για μεγάλα κέρδη είναι απλές μπαρούφες ατόμων που δεν έχουν ιδέα του πως συνέβησαν τα πράγματα... Ακόμα και η Goldman Sachs δεν κέρδισε μέσα στην κρίση και ήταν έτοιμη να καταρρεύσει, ακολουθώντας την Lehman Brothers.

Πάντως συμφωνώ στο συμπέρασμα σου για τα παράγωγα... αν και πιστεύω ότι η σωτηρία δεν θα έλθει από την κατάργηση τους αλλά από την επανεισαγωγή των κανόνων που καταργήθηκαν λόγω του deregulation. Βέβαια η Νέα Ρώμη αρέσκεται στο να παίζει με τη φωτιά γεννώντας ρίζες καταστροφής, αρκεί η δική της ζημιά να είναι μικρότερη από εκείνης των άλλων. Μια νέα τακτική πολέμου και επικράτησης».

Αυτή είναι η άποψη του Παναγιώτη. Αλήθεια, ποιος μπορεί να κλείσει την πόρτα του φρενοκομείου που απειλεί να μας στείλει όλους στη λίθινη εποχή; Μία άποψη είναι ότι ο μόνος που μπορεί, είναι εκείνος που την άνοιξε. Μία άλλη άποψη είναι ότι τα γεγονότα εξελίσσονται πλέον με έναν τέτοιο τρόπο που δεν μπορούμε να επαναφέρουμε τα πράγματα στην κατάσταση που ήσαν νωρίτερα. Υπάρχει και μία τρίτη θεωρία που υποστηρίζει ότι τόσο μεγάλα γεγονότα είναι προϊόν του πολιτικού σωλήνα και ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα δεν είναι τυχαία ούτε και διαδραματίζονται με τρόπο ανεξέλεγκτο και εξυπηρετούν κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα. Η συνέχεια στις οθόνες μας.


ΠΗΓΗ: CAPITAL.GR
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1354884