Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Αν σε κάτι επέμενε η κυβέρνηση, ήταν η επίφαση ταξικότητας με την οποία προσέγγιζε κάθε πρωτοβουλία της. Ιδιαίτερα στο οικονομικό πεδίο όλες οι νέες επιβαρύνσεις που πρότεινε περιβάλλονταν με την καθησυχαστική κορδέλα του… κυνηγητού του πλούτου. Ένας  αγώνας απωθημένων και ζηλόφθονης αντίληψης για την επιτυχία που διατρέχει το μεδούλι μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας ανεξαρτήτως υποτιθέμενων ιδεολογικών καταβολών. Κι αυτό όμως το επικοινωνιακό αποκούμπι εγκαταλείφθηκε μέσα από το φορολογικό σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε απάντηση στο προαιώνιο οικονομικό ερώτημα για το ποιο μείγμα άμεσων και έμμεσων φόρων είναι πιο αποδοτικό τόσο για τα κρατικά έσοδα όσο και για την ανάπτυξη. Αυξάνουμε κατακόρυφα και τους δυο κι ελπίζουμε να επιτύχουμε τους δημοσιονομικούς στόχους! Καμιά ισορροπία δεν αναζητείται ανάμεσα στους δυο. Καμιά πιο σύνθετη λογική δεν διέπει το σκεπτικό τους, ώστε οι τελικές επιλογές να συμβαδίζουν με τις γενικότερες τάσεις της οικονομίας και τα δημογραφικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας.

Η ακραιφνής φιλελεύθερη αντίληψη προβάλλει την ανάγκη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδέσμευση πόρων για επενδυτικούς σκοπούς γι” αυτό και προτιμά την δραστική μείωση των φόρων επί της εργασίας (φόρο εισοδήματος με χαμηλό flat tax και μικρότερες ασφαλιστικές εισφορές) με ταυτόχρονη αύξηση των φόρων επί της κατανάλωσης (εξαιρώντας τα ειδικά τέλη και τους φόρους επί τρίτων που θα πρέπει να καταργηθούν).

Το διπλό ερώτημα που συνήθως προκύπτει από επικριτές, πιο σοσιαλιστικής προέλευσης, είναι από τη μια πως διασφαλίζεται η αξιοποίηση των φορολογικών απαλλαγών για επενδυτικούς σκοπούς κι από την άλλη πως αποφεύγεται η δυσανάλογη επιβάρυνση των χαμηλότερων εισοδηματικών κλιμακίων από την αύξηση πχ του ΦΠΑ που μπορεί να κάνει δυσχερέστερη την κατανάλωση και των πιο βασικών ειδών από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.

Για το πρώτο θέμα η απάντηση βρίσκεται στην χρήση διπλού συντελεστή με τον μικρότερο να αφορά τα ποσά που επανεπενδύονται από τις επιχειρήσεις σε νέα επενδυτικά πλάνα και φυσικά στο όφελος που θα υπάρξει από την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Για το δεύτερο ζήτημα η λύση είναι η κλιμάκωση της έμμεσης φορολόγησης με τοποθέτηση βασικών ειδών και υπηρεσιών σε χαμηλό συντελεστή και κλιμάκωση της ανάλογα με την πολυτέλεια του προϊόντος. Άλλωστε ο εργαζόμενος θα έχει ήδη ωφεληθεί μισθολογικά από την μείωση της άμεσης φορολογίας υπερκαλύπτοντας τις όποιες απώλειες από την περαιτέρω φορολόγηση της κατανάλωσης.

Δεν περίμενε κανείς από τον ιδεοληπτικό ΣΥΡΙΖΑ να μπει στη διαδικασία διευθέτησης τέτοιων θεωρητικών προβλημάτων. Ελπίζαμε ότι τουλάχιστον θα είχαν την ευθιξία να καταθέσουν ένα ολοκληρωμένο φορολογικό σχέδιο με μακροπρόθεσμο προγραμματισμό που θα αποτυπώνει τις πραγματικές οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες της χώρας.