Σχεδόν 7 δις ευρώ
σε επενδυτικά πλάνα κι άλλα 20 δις σε πιθανές αγορές μελλοντικών
εκδόσεων ελληνικών ομολόγων άφησε πίσω του το «κίτρινο» τσουνάμι της επίσκεψης
του Κινέζου πρωθυπουργού. Εξίσου όμως σημαντική είναι και η τουριστική προβολή
της χώρας σε μια ανεκμετάλλευτη αγορά 100 εκατομμυρίων τουριστών και η
σταδιακή διείσδυση των ελληνικών προϊόντων σε μια αγορά που κάνει άλματα στην
κατανάλωση εισαγόμενων ποιοτικών προϊόντων, ειδικά τώρα που η κινεζική
κυβέρνηση κάνει μια στροφή στο αναπτυξιακό της μοντέλο τονώνοντας την
εσωτερική κατανάλωση.
Αλλά αυτά τα...
πενιχρά μάλλον δεν αρκούν για τους επίδοξους κατακτητές της εξουσίας και τον επαναστατικό
οίστρο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο υποκριτικό και πολιτικά
επικίνδυνο από το να δηλώνεις ως γενική αρχή ότι θεωρητικά είναι ευπρόσδεκτες
οι επενδύσεις αλλά ταυτόχρονα να θέτεις ένα τεράστιο «αλλά» που ακυρώνει
κάθε επενδυτική πρωτοβουλία.
Ένα «αλλά» που
περιλαμβάνει γνωστές ιδεολογικές αγκυλώσεις, αντι-ιμπεριαλιστικές
εκρήξεις, ανακαλύπτει εργασιακούς μεσαίωνες και αναμασά τις ξεπερασμένες
αντιλήψεις για υψηλή αποδοτικότητα των κρατικών επιχειρήσεων προς όφελος της
κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που πέρα από συσσωρευμένα χρέη, γραφειοκρατία και
χαμηλής ποιότητας υπηρεσίας δεν γεύτηκε και πολλά πράγματα από τα κρατικά
μονοπώλια.
Η στρατηγική
τοποθέτηση της Κίνας σε τομείς όπως ο τουρισμός, η ενέργεια, οι υποδομές, οι
μεταφορές δημιουργούν μια επιπρόσθετη γεωπολιτική ασπίδα ασφάλειας
ενισχύοντας το ρόλο μας στην ευρύτερη περιοχή. Ένας διαμετακομιστικός κόμβος,
με ισχυρό εμπόριο και αυξημένο τουριστικό κύμα από μια γιγάντια οικονομία
αποκτά άλλη υπόσταση στη διεθνή σκακιέρα.
Το κωμικοτραγικό
είναι ότι όσοι έβλεπαν την Κίνα και τη Ρωσία ως σωτήρες (ακόμα κι αν
ποτέ δεν δήλωσαν τίποτα παραπάνω από την πρόθεση επενδύσεων και φυσικά ούτε
υπαινίχθηκαν την αγορά απαξιωμένων ελληνικών ομολόγων όταν η χώρα κατέρρεε),
έρχονται τώρα ως δήθεν υπερασπιστές του δημοσίου πλούτου να καταδικάσουν τις
Κινεζικές επενδύσεις και να μιλήσουν για ανώφελο νέο χρέος επειδή η χώρα
χρησιμοποιεί ως εναλλακτικό εργαλείο και την προσφυγή στις αγορές. Μονά, ζυγά
δικά σας δεν γίνεται!
Η Ελλάδα έχοντας
ως παρακαταθήκη την δημοσιονομική σταθερότητα και την αποκατάσταση μιας
αξιόπιστης εικόνας αποκτά νέα διαπραγματευτικά όπλα με την ενίσχυση των σχέσεων
της με κορυφαίες οικονομίες όπως της Κίνας και με τη σταδιακή επαναφορά της
στις αγορές. Η επόμενη σελίδα για την χώρα δεν χτίζεται μόνο με τις
αναγκαίες εσωτερικές αλλαγές αλλά και με τη διεύρυνση των διεθνών οριζόντων και
τη σφυρηλάτηση νέων συμμαχιών.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος –Ψυχολόγος
0 σχόλια