Του Γιάννη Παπαδόπουλου

H ΑΠΟΦΑΣΗ του Αντώνη Σαμαρά να υποστηρίξει τη μεταβατική κυβέρνηση δεν ήταν εύκολη. Από τη μια, είχε να αντιμετωπίσει τις πιέσεις στελεχών της Ν.Δ., που τον παρότρυναν να παραμείνει αμέτοχος και να επιμείνει στον καταγγελτικό του λόγο μέχρι τέλους. Από την άλλη, έπρεπε να υπολογίσει τον εθνικό κίνδυνο, που διαγραφόταν, αυτό ακριβώς το «μέχρι τέλους» να μεταφρασθεί στο «τέλος» της ίδιας της Ελλάδας ως μέλους της ευρωπαϊκής οικογένειας!

Ιστορικά, η παράταξη στην οποία είναι σήμερα αρχηγός ο Aντ. Σαμαράς έχει ένα σημαντικό παρελθόν προσωπικών θυσιών των ηγετών της, που τις κρίσιμες ώρες έθεσαν σε δεύτερη μοίρα ιδεολογικές, πολιτικές, ακόμη και προσωπικές διαφορές. Ο γεννήτοράς της, Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, το 1947 θυσίασε την πρωθυπουργία και συνεργάσθηκε με τον Θεμιστοκλή Σοφούλη του Κέντρου. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συμπεριέλαβε το 1974 στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας κορυφαίους αντιπάλους του όπως ο Γ. Μαύρος, ο Γ.Α. Μαγκάκης και ο Χ. Πρωτόπαπας. Αλλά και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, πολιτικός μέντορας του Αντ. Σαμαρά, υπέβαλε τον εαυτό του στη μεγαλύτερη προσωπική θυσία, παραιτούμενος από την κομματική ηγεσία, το 1984.

Όμως, δεν αρκεί ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. έπραξε το χρέος του προς την ιστορία της παράταξής του. Ούτε ότι δεν άφησε τη χώρα να πέσει στον γκρεμό. Τα δύσκολα μόλις τώρα αρχίζουν...

ΠΗΓΗ: REAL
http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=blogitem&eid=1687&id=104932