Αγαπημένε φίλε,

Πρέπει να ομολογήσω ότι ουδέποτε θα μπορούσα να σε φανταστώ με μούσια και... λοιπές τρίχες ολόγυρα στο φωτεινό σου πρόσωπο, καθώς δεν βλέπω, ούτε φυσιογνωμικά, vα ‘’φέρνεις’’ προς τον Τρότσκι. Δεν ήρθες στη σκέψη μου ζωσμένος παλάσκες και φυσεκλίκια, με ψείρες στα απεριποίητα γένια σου. Στην έρημο που διάβαινες δεν μου θύμισες τον σιβηρικό Ζαχαριάδη.
Όμως, όταν χανόμουν στα όνειρά μου, μέσα στην απέραντη ΣΙΩΠΗ που έκανε τόσο θόρυβο, πέρναγαν φιγούρες άυλες με τη μορφή του Παύλου Μελά, του Ίωνα Δραγούμη. Έτσι, επηρεασμένη από την υπερκόσμια γραφή της Δέλτα, σε σκεπτόμουν, ως ένα νέο αστό με φλογερές πατριωτικές ιδέες, ο οποίος με φρόνηση και σύνεση, θα δώσει τη χαμένη αξιοπρέπεια στον πιο τιμημένο κι ένδοξο λαό, που οι κάθε λογής βάρβαροι θέλησαν να καταρρακώσουν.

Με τη φλόγα της ματιάς και τη δύναμη της ψυχής ξεσήκωσες ανθρώπους πάσης ηλικίας και τάξης, οι οποίοι έστειλαν το μήνυμα –ως εδώ ωρέ, δεν πάει άλλο! Σου έδωσαν μια ώθηση σαν καύσιμο διαστημοπλοίου. Ήθελαν να κάνεις την υπέρβαση, γιατί πίστεψαν πως εσύ μπορούσες. Δεν γνώριζαν ή πιθανώς δεν υποπτεύονταν ότι περπατούσες σε τεντωμένο σκοινί κι αν έχανες την ισορροπία σου, θα σ’ έτρωγαν τα κροκοδειλάκια. Ότι η καρέκλα σου είχε καρφιά λες κι ήσουν γκουρού , γι’ αυτό και ήθελε προσαρμογή το κάθισμα. Δεν κατενόησαν ενδεχομένως, τη σημασία του προσήμου στις όποιες δημοσκοπήσεις, την επιτυχία του συνεδρίου και τον συνεχή πόλεμο με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Ήσουν κάτω από το μικροσκόπιο και η τρίχα έπρεπε να γίνει τριχιά. Εδώ που τα λέμε, πότε είχε επικοινωνιακή πολιτική αυτό το κόμμα για να’ χει και τώρα! Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.
Αλλά δεν ζούμε στις εποχές της Μαίρη Πόππινς. Ο ρομαντισμός χάθηκε και πήρε τα σκήπτρα ο κυνισμός. Τώρα με μια δεκάρα δεν θα ταΐσουμε πουλάκια, αλλά θα κάνουμε επένδυση , κυρίως σε τράπεζα. Κάπως έτσι να είδαν οι παραπλανημένοι το έργο που λεγόταν ‘’χρηματιστήριο’’ και έπεσαν με τα μούτρα για το εύκολο κέρδος. Και δεν αναφέρομαι στους χρόνιους παίκτες που κατέχουν τα κόλπα των αγορών απέξω κι ανακατωτά, έχοντας και τις σφυριγμένες πληροφορίες τυχαίως και συμπτωματικώς. Μιλώ για τους αδαείς, οι οποίοι μετά το άροτρο ανεκάλυψαν την ΑΧΕΠΕΥ. Και οι ληστές καταλεηλατούσαν τον τόπο.Ψεύτικος πολιτικός λόγος, υποκρισία, έπαρση, δοσιλογία, προδοσία.

Τι κι αν ο Βούδας προειδοποίησε, ουδείς το αντελήφθη από το μη πολιτικώς σκεπτόμενο πόπολο. Έτσι κι αλλιώς λεφτά υπήρχαν κι όλοι μαζί τα φάγαμε. Μαζί αποφασίσαμε να πάρει ο αέρας το παλιόπανο. Τι κι αν συμβολίζει μια χώρα, ένα έθνος, ένα λαό, μια Ιστορία…Κι ήρθαν οι ζεμπεκιές στο Ζάππειο και βάραγαν ταμπούρλα και προμήνυαν την άφιξη των υψηλών προσκεκλημένων. Των σωτήρων της πατρίδας. Που από τα επιδόματα αλληλεγγύης σε σκηνίτες και δενδρίτες έφτασαν να αρμέγουν τον ΄Ελληνα σαν γελάδα στο αυτόματο μηχάνημα αρμέγματος. Τον πάντοτε αξιοπρεπή οικογενειάρχη τον οδήγησαν στη ζητιανιά και στην απελπισία. Κι όταν η καθημερινότητα σε κυνηγά , τότε θα αναγκαστείς να κυνηγήσεις τον δυνάστη σου.

Από συστάσεως του ελληνικού κράτους, ελάχιστοι σεβάστηκαν τον τόπο και τον λαό. Λες και δεν ήθελαν να ευημερήσει. Σαν και να τον εκδικούντο που θέλησε ν’ απελευθερωθεί από τη σκλαβιά. Απελπίστηκε ο κόσμος πλέον. Τον κατήντησαν παρία, ανθρωπάκι της ουράς, χωρίς σεβασμό κράτους προς πολίτη, χόρτασε ο Έλληνας φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες. Τώρα δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στην ίδια του την πόλη, σε λίγο θα θέλει διαβατήριο για να περάσει πέρα από………

Μέσα στην απόγνωσή του ήθελε σανίδα σωτηρίας. Είδε την ελπίδα να ξαναγεννιέται, εκεί που θεωρούσε ότι είχε χαθεί. Ο απλός ψηφοφόρος, ο καθημερινός άνθρωπος δεν αναλίσκεται στην υψηλή πολιτική, αλλά σε απτές χειροπιαστές ενέργειες, τις οποίες μπορεί να καταλάβει. Οι αυλές έφαγαν πολλούς βασιλείς. Οι αντιβασιλείες ουδέποτε ωφέλησαν τους άνακτας. Θέλει γροθιά στο μαχαίρι, περπατησιά καμαρωτή πάνω στα αναμμένα κάρβουνα και σιδερένια πυγμή. Οι αλαλάζοντες , άλλοι ως φύλακες του θησαυρού και άλλοι ως επικριτές, όσοι θεωρούς εαυτούς προπονητές ή καθοδηγητές κι εκείνοι που σχολιάζουν με τεντωμένο το δάχτυλο μπροστά στη μύτη του λιονταριού, ας συγκροτήσουν τις σκέψεις τους και ας βάλουν στο τραπέζι τα θετικά και τα αρνητικά, χωρίς παρορμητισμούς, χωρίς ψυχολογία αγέλης, ώστε οργανωμένα να γίνει ένα ρουά ματ και να στηριχτεί το λιοντάρι που ρίχτηκε στην αρένα των ερπετών και των δεινοσαύρων.

Ναι, είναι αλήθεια, μου ‘ρθε ένας ντουβρουτζάς, αλλά μου είναι αδύνατο να μη σ’ ονειρεύομαι μέσα από τις αέρινες σιωπηλές σκιαγραφήσεις της αγαπημένης συγγραφέως , που δεν άντεξε τον κατακτητή να βάζει πόδι στην ένδοξη πατρίδα. Αστός ήταν κι ο Παύλος Μελάς. Δεν τον εμπόδισε αυτό να δώσει τις μάχες του. Δεν μάχονται μόνο οι κατσαπλιάδες, παίζοντας και το ‘’παιχνίδι’’ των… αντιμνημονιακών.

Αγαπημένε φίλε, έλα κοντά μας και μαζί θα σηκώσουμε την Ελλάδα ψηλά. Εμείς είμαστε το σκαλοπάτι να πατήσεις , για να φτάσεις τους στόχους και τα όνειρά μας. Δεν θα σ’ εγκαταλείψουμε , αλλά πρόσεχε μη μας εγκαταλείψεις ούτε εσύ. « Εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη φιλία και τη δύναμη ενός λαού προς τον ηγεμόνα. Μια πόλη που είναι συνηθισμένη να ζει ελεύθερη αν ο ηγεμόνας δε θέλει να την καταστρέψει, κρατιέται καλύτερα από τους δικούς της πολίτες παρά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο»» έγραφε ο Μακιαβέλλι.

Δεν περιμένουμε ιπποτικά τάγματα να μας σώσουν. Απώτατος σκοπός είναι η σωτηρία του λαού και της πατρίδας. Γιατί πατρίδα χωρίς λαό δεν μπορεί να υπάρξει… Κι αυτός ο λαός σε πίστεψε. Ανταπόδωσέ το…. Περιμένει εναγωνίως!!!

ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΑΦΑΡΙ
http://dimotikosafari.blogspot.com/2011/11/blog-post_5545.html