Του Αγαμέμνωνα Φαράκου

ΛΥΠΑΜΑΙ, επειδή αυτά που γράφω σήμερα δεν θα αρέσουν σε ορισμένους και ίσως κάποιοι θα πουν ότι είναι «εκτός κλίματος». Αλλά επειδή, πιθανότατα, είμαι ο μόνος επιζών μιας παλιάς, εφιαλτικής εποχής, γνωρίζω τι γράφω. Μερικές μόνο ώρες πριν από την περιβόητη πλέον Πορεία του Πολυτεχνείου, αλλά και είκοσι ημέρες πριν από την επέτειο εκείνου του «Μαύρου Δεκέμβρη» του 2008 -δύο ημέρες που απλώς καταστρέφουν με πρόγραμμα την Αθήνα- πρέπει να λεχθούν εδώ δύο πράγματα: ναι μεν η αποφυγή της χρεoκοπίας είναι και έργο των ξένων, όμως ο τερματισμός αυτής της εσωτερικής τρομοκρατίας και αναρχίας, που διαλύουν εκ των έσω την Ελληνική Πολιτεία, είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση.

Όταν καταντήσαμε, με την κυβέρνηση Παπανδρέου, δέκα τυχαίοι άνθρωποι να μπορούν -μπορούσαν εν πάση περιπτώσει- όποτε ήθελαν να κάνουν κατάληψη σε οποιοδήποτε υπουργείο και κάποιοι άλλοι να πυρπολούν Αστυνομικά Τμήματα και να σκοτώνουν αστυνομικούς και απλούς πολίτες, όλα πλέον είναι δυνατά. Μόνο αφελείς δεν θέλουν να δουν την αναπόφευκτη συνέχεια. Αυτοί οι ίδιοι άγνωστοι ή κάποιοι άλλοι, δεν έχει σημασία, θα αρχίσουν σύντομα να καταλαμβάνουν και τις στρατιωτικές αποθήκες και θα λεηλατούν τα όπλα που βρίσκονται εκεί. Και τότε…

ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ των Ελλήνων δεν υπάρχει ούτε για χάρη των Παπανδρέου, Σημίτη ή Καραμανλή ούτε κανενός άλλου προηγούμενου και επόμενου. Αποτελεί κάτι συντεταγμένο, σαφές, με τις προδιαγραφές που ορίζει το Σύνταγμα, και δεν καταλύεται από κανέναν και για κανένα λόγο. Πολύ σύντομα, όπως όλα δείχνουν, ο Αντώνης Σαμαράς θα είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και θα χειρίζεται τις τύχες της χώρας μας, προσπαθώντας να επουλώσει τις βαρύτατες κοινωνικές και οικονομικές πληγές που θα έχει κληρονομήσει από ανάξιους ανθρώπους. Αλίμονο όμως αν αυτή η προσπάθεια δεν έχει ως πρώτη προτεραιότητα,την «ανακατασκευή» του ελληνικού κράτους, στο χώρο της ασφάλειας, της ηρεμίας και της (δημόσιας) τάξης. Ενα πρόβλημα που όχι μόνο είναι σαφές ότι υπάρχει, αλλά γίνεται όλο και σαφέστατο και «απλώς» μας οδηγεί στον γκρεμό. Οσοι, παλιά, πολύ παλιά, έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, δεν μελαγχολούν και δεν ανησυχούν απλώς.

ΤΡΕΜΟΥΝ για όσα θα συμβούν και για το αίμα που ενδεχομένως θα χυθεί. Στην αγωνία της χρεοκοπίας, ας μην προσθέσουμε και τη διάλυση του έννομου κράτους και το, ίσως τεχνητό, αλλά διάχυτο και καταστρεπτικό εμφύλιο μίσος.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
http://www.e-typos.com/Opinions.aspx?id=3857&title=%25CE%259F%2520%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582%2520%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B4%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582%2520%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2586%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25AF