Αυτός ο μήνας θα κρίνει πιο πολλά απ' όσα ένας μήνας μπορεί να κρίνει. Θα κρίνει προφανώς τα τρέχοντα: το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων και τη νέα δανειακή σύμβαση - αυτά τα δύο πάνε μαζί. Κυρίως, όμως, θα κρίνει τη δυνατότητα της Ελλάδας να επιβιώσει. Οχι μόνο ως δανειολήπτης. Αλλά και ως μια ελεύθερη, συνεκτική και δημοκρατική χώρα.

Δεν το λέω τυχαία. Πολύ φοβούμαι ότι το περιεχόμενο της δανειακής σύμβασης - του «νέου Μνημονίου», αν προτιμάτε -, και οι «μεταρρυθμίσεις» που αναμένεται να το συνοδεύουν, κινδυνεύει να αποδειχτεί μεγαλύτερος ολετήρας και από τον προκάτοχό του.

Και φοβούμαι επειδή δεν βλέπω κανέναν διατεθειμένο να λάβει υπόψη του τα λάθη και τις αστοχίες του πρώτου Μνημονίου. Αντιθέτως, βλέπω πολλούς αποφασισμένους να επιμείνουν στις εμμονές, στους δογματισμούς και στις κατευθύνσεις του.

Ο Πρωθυπουργός μάς ζήτησε να περιμένουμε το τέλος της διαπραγμάτευσης για να αξιολογήσουμε τη συμφωνία. Πολύ σωστό. Από την άλλη πλευρά, όμως, το τέλος θα είναι μοιραίο, αν η διαπραγμάτευση δεν αξιοποιήσει δύο πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα που έχει στα χέρια του ο Πρωθυπουργός.

Πρώτον, τον προφανή απολογισμό του πρώτου Μνημονίου - όλες τις πλευρές του απολογισμού: την πρόοδο που σημειώθηκε όπου σημειώθηκε, τις αποτυχίες όπου εκδηλώθηκαν και το τεράστιο κόστος που έχει κληθεί να καταβάλει η ελληνική κοινωνία χωρίς ορατά αποτελέσματα.

Δεύτερον, το κλίμα ενότητας που έχει καλλιεργηθεί μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και το οποίο επιτρέπει στη χώρα να διαμορφώσει (επιτέλους, και έπειτα από δύο χρόνια!) μια «εθνική διαπραγματευτική γραμμή».

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα είναι σαφώς βελτιωμένο αν οι ίδιοι οι διαπραγματευτές αποφασίσουν να μη συμπεριφέρονται σαν καρπαζοεισπράκτορες - κάτι που η χώρα πλήρωσε πολύ ακριβά στο πρώτο Μνημόνιο... Από εκεί και πέρα μένει το κεφάλαιο της αξιοπιστίας. Ενα μεγάλο μέρος της πίεσης που μας ασκείται προκύπτει από το έλλειμμα αξιοπιστίας της χώρας. Δεν μας ακούνε, δεν μας πιστεύουν, δεν μας εμπιστεύονται.

Αυτό το έλλειμμα δεν διορθώνεται προφανώς από τη μια μέρα στην άλλη. Αντιμετωπίζεται, όμως, όταν η άλλη πλευρά αντιληφθεί ότι έχει απέναντί της μια χώρα ενωμένη και αποφασισμένη. Ενωμένη σε αυτό που μπορεί να κάνει και αποφασισμένη να κάνει αυτό που μπορεί. Σε τελευταία ανάλυση, κάθε διαπραγμάτευση είναι ένας μικρός πόλεμος. Προφανώς αποκλείεται να τον κερδίσεις χωρίς όπλα και χωρίς πυρομαχικά.

Σίγουρα, όμως, αποκλείεται να τον κερδίσεις αν δεν πολεμήσεις σκληρά πιστεύοντας στο δίκιο σου. Και, κυρίως, αν δεν διαμορφώσεις ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο γύρω από το δίκιο αυτό. Ενα μέτωπο χωρίς Λακεδαιμονίους...

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
http://www.tanea.gr/empisteytika/?aid=4690897