.png "English"){kind=small}
Δικηγόρος, Υποψήφιος ΔΝ.
Βλέποντας την μεγαλειώδη συγκέντρωση στο
Σύνταγμα στις 18/6/2015 με αίτημα των Διαδηλωτών να μείνει η χώρα μας στην
Ευρώπη, μιας και ένεκα της πολύμηνης διαπραγμάτευσης και της μη ύπαρξης
συμφωνίας εγκυμονεί ως την ώρα, που γράφεται το παρόν, ο κίνδυνος αποχώρησης
και εξόδου της χώρα μας από αυτήν (Grexit)
γεννήθηκαν στο μυαλό μου κάποια ερωτήματα σχετικά με το αν αξίζει να μείνουμε
στην Ευρώπη. Αξίζει άραγε να μείνουμε στην Ευρώπη και αν ναι σε ποια
Ευρώπη; Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια
ως γνωστό βιώνει δυστυχώς μια πρωτοφανή οικονομική και δημοσιονομική κρίση.
Όλοι αναρωτιόμαστε γιατί εντέλει να
υφιστάμεθα τόσα δεινά ως λαός, γιατί να υποφέρουμε, γιατί να υποβαθμίζεται το
βιοτικό μας επίπεδο και γιατί να οδηγούμαστε σε τέτοια φτωχοποίηση; Ποιο είναι
το κόστος για όλα αυτά;
Είναι γνωστό πως πλέον στη χώρα μας υπάρχουν αυτοί που θέλουν να μείνουμε στην Ευρώπη, οι λεγόμενοι Ευρωπαϊστές και αυτοί, που αμφισβητούν την παραμονή μας στην Ευρώπη, οι λεγόμενοι Ευρωσκεπτικιστές. Φυσικά αυτή η διάκριση των πολιτών, αν δούμε και τα αποτελέσματα των πρόσφατων Ευρωπαϊκών Εκλογών, δεν υπάρχει μόνο στη χώρα μας, αλλά πλέον σε όλη την Ευρώπη. Κινήματα από την κοινωνία αρχικά όπως οι Podemos μετεξελίχθηκαν σε κόμματα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν έχω σκοπό όμως με το παρόν άρθρο μου να μακρηγορήσω και να σας κουράσω μιας ο χώρος φιλοξενίας είναι περιορισμένος (ευχαριστώ για άλλη μια φορά τον διαχειριστή του μπλογκ και πολύ δραστήριο φίλο Κώστα Μανίκα) και οι απαντήσεις στα περισσότερα ως άνω ερωτήματα, που όλους μας ταλανίζουν έχουν γίνει αντικείμενο μελέτης και συζήτησης όλα αυτά τα κρίσιμα χρόνια πολιτών, επιστημόνων (νομικών, οικονομολόγων κτλ), πολιτικών, επίσημων φορέων και ο καθένας μας λίγο ή πολύ πια έχει πλέον εξάγει κάποια συμπεράσματα. Ωστόσο θα ήθελα δια του παρόντος να προβληματιστούμε γύρω από τις ομιλίες κάποιων μεγάλων Ελλήνων ηγετών, που με τα θετικά και τα αρνητικά τους χάραξαν αναμφισβήτητα την πορεία αυτού του τόπου.
Αναφέρομαι αρχικά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή
ή άλλως Εθνάρχη, ο οποίος σε ομιλία του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο στις 12.6.1976[1]
ανέφερε χαρακτηριστικά «…Η Ελλάς
πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά ανήκει στη Δύση. Διαπραγματεύεται την ένταξη του
στην Ευρώπη, γιατί κατοχυρώνει τη δημοκρατία της ενισχύει την ασφάλεια
επιταχύνει την οικονομική και κοινωνική της ανάπτυξη…». Ο Μανδραβέλης σε
άρθρο του στην Καθημερινή αναφέρει πως ήταν τέτοιο «το όραμα και η επιμονή, που έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ και όχι η
απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας»[2].
Από την άλλη μεριά ο Ανδρέας Παπανδρέου, του οποίου ουδέποτε υπήρξα
θιασώτης, σε ομιλία του στη Σύνοδο Κορυφής στις Κάννες το 1995[3],
ανέφερε χαρακτηριστικά «…Πάμε σε ένα
είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης, αλλά όχι στο βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας,
στο βωμό των κρίσεων και συμφερόντων… μηδενοποίηση των δημοκρατικών κυβερνήσεων
οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις
κατευθύνσεις, που δίνει το διευθυντήριο». Ωστόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου
αναγνώρισε και αυτός με τη σειρά του, ότι η θέση μας είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση
και πρόβαλε την ανάγκη να δώσουμε μάχες για να την αλλάξουμε., αν και κάποια
χρόνια νωρίτερα για λόγους λαϊκισμού και στείρας αντιπολίτευσης διακήρυττε
εναντίον της με τα γνωστά σε όλους μας συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο
Συνδικάτο»
Έχοντας τα λόγια των δύο αυτών ηγετών ως πολιτική παρακαταθήκη στο μυαλό μας πρέπει όλοι να αναλογιστούμε ότι η Ευρώπη είτε το θέλουμε είτε όχι είναι το σπίτι μας, είναι η οικογένεια μας. Όμως σίγουρα η Ευρώπη αυτή δεν έχει καμία σχέση ή προφανώς ελάχιστη με την Ευρώπη, που οραματίστηκαν οι θεμελιωτές της και μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες μεταξύ των οποίων οι Αντενάουερ, Ντε Γκωλ, Μητεραν, Κωνσταντίνος Καραμανλής κτλ., οι οποίοι οραματίστηκαν μια Ευρώπη της Αλληλεγγύης, του Ανθρωπισμού, της Ισοτιμίας, της Δικαιοσύνης, της Ευημερίας, της Ανάπτυξης. Σήμερα κάποιοι θέλουν να επιβάλουν μια Ευρώπη των Δύο ταχυτήτων, μια Ευρώπη της Υποτέλειας στα πλαίσια πάντα της αυτονόμησης του «νεοφιλελευθέρου του Μινώταυρου»[4]. Θα τους αφήσουμε ή θα τους διευκολύνουμε με την τυχόν έξοδο μας;;; Φυσικά ΟΧΙ! Θα μείνουμε στην Ευρώπη και θα αγωνιστούμε με κάθε τρόπο να την αλλάξουμε και να την επαναφέρουμε στα οράματα των ιδρυτών της και στις αξίες που πράγματι ενσαρκώνει το ευρωπαϊκό όραμα…
[2] Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή, «Η κληρονομία ενός
ηγέτη», 7/6/2015
[3] Απόσπασμα της ομιλίας υπάρχει και στο Youtube
[4]Βλ αναλυτικά Παυλοπουλος. Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, Η αποστολή του
Θησέα, μια επιβεβλημένη απάντηση των θεσμών στην οικονομική κρίση; Εκδόσεις
Λιβάνη 2014.
0 σχόλια