Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, 
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Χρειάστηκε ένα πολύωρο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και ατέρμονες προσπάθειες εύρεσης των αποδεκτών, από όλους, διατυπώσεων ώστε να αποκτήσει η χώρα ένα ελάχιστο εθνικό στόχο σε σχέση με το μεταναστευτικό ζήτημα. Ένα κείμενο γεμάτο με προφανείς διαπιστώσεις και προτάσεις που αφορούν πρωτοβουλίες που είτε είχαν ήδη ακολουθηθεί από προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε με ευχολόγια προς την Ε.Ε., η ισχύς των οποίων θα αποδειχτεί τις αμέσως επόμενες ημέρες. Αναρωτιέται κανείς ποια ακριβώς ήταν τελικά η χρησιμότητα αυτού του συμβουλίου.

Η κυβέρνηση ούτε καν διανοήθηκε να αποδεχτεί κάποιο συγκεκριμένο δικό της πολιτικό σφάλμα, ούτε ανέλαβε κάποιο μερίδιο ευθύνης για την συμμετοχή της στις εξελίξεις που οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα, την ευρωπαϊκή απομόνωση και την μετατροπή μας σε ένα τεράστιο στρατόπεδο υποχρεωτικής παραμονής μεταναστών και προσφύγων. Όλα καλά καμωμένα και η δημιουργική ασάφεια συνεχίζει να λιάζεται στα κυβερνητικά παράλια.

Από την άλλη, ένα μέρος της αντιπολίτευσης ξοδεύτηκε περισσότερο στην αναζήτηση μιας οικουμενικής, εθνικής, ή όπως αλλιώς την χαρακτηρίζουν, λύσης είτε για να περισώσουν την εκλογική υπόσταση τους, είτε με την ελπίδα να σπρώξουν την κυβέρνηση στην παραδοχή της διαχειριστικής αδυναμίας, θεωρώντας ότι έτσι αφομοιώνεται πλήρως με το πολιτικό σύστημα, χάνοντας και τα τελευταία ψήγματα κοινωνικής ψευδοευαισθησίας με τα οποία συντηρούσε μια επίπλαση εικόνα αντισυμβατικότητας.

Σε αυτή την διπλή “παγίδα” ο Τσίπρας επιχείρησε να στήσει το δικό του αντίστοιχο δόκανο. Το συμβούλιο αρχηγών δεν ήταν παρά ή δεύτερη, μετά την περσινή, κοινή υπερψήφιση του 3ου μνημονίου, προσπάθεια εγκλωβισμού της αντιπολίτευσης σε μια προσωπική εικόνα του ως εθνικού ηγέτη που χαίρει ευρύτερης στήριξης (μια μυθοπλασία που γίνεται αποδεκτή από μεγάλο μέρος του κοινού του) και το γεμάτο κοινοτοπίες ανακοινωθέν δεν ήταν παρά ένα επιπρόσθετο εργαλείο στα χέρια του ώστε να διεκδικήσει τα ελάχιστα στο θέμα του μεταναστευτικού, τα οποία ήδη μοιάζουν να έχουν αποδεχτεί οι ισχυροί της Ε.Ε., εμφανιζόμενος ως νικητής σε μια ήδη χαμένη, από δικά του λάθη, μάχη.

Όλη αυτή η σύγκρουση κομματικών συμφερόντων με πέπλο ένα σημαντικό εθνικό θέμα, ελάχιστα αφορά την κοινωνία και ειδικά όσους αντιμετωπίζουν καθημερινά τις επιπτώσεις των ασταμάτητων μεταναστευτικών ρευμάτων. Αυτοί φοβούνται την πραγματική διπλή παγίδα αυτής της υπόθεσης. Από την μια τις άμεσες συνέπειες (κοινωνικές, υγειονομικές) από το στοίβαγμα χιλιάδων ανθρώπων σε αυτοσχέδιους  και χωρίς υποδομή χώρους κι από την άλλη τις μεσοπρόθεσμες και ακόμα πιο σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις που δημιουργεί η εικόνα μιας χώρας σε διαρκή αστάθεια σε όλα τα επίπεδα.

Σε αυτούς οφείλεται μια καθησυχαστική απάντηση που θα τους επιτρέπει να ανακτήσουν μέρος της καθημερινής ηρεμίας τους και θα διασφαλίζει ένα οικονομικό περιβάλλον απρόσκοπτης δημιουργίας. Αλλιώς η διπλή παγίδα θα αφορά συνολικά την χώρα και το μέλλον της. Ο εκρηκτικός συνδυασμός οικονομικών και μεταναστευτικών εντάσεων αρκεί για να τινάξει ολοκληρωτικά στον αέρα τις τελευταίες ελπίδες επανόδου μας σε κάποιας τάξης ομαλότητα.