Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι το τελευταίο οχυρό εσωτερικής άμυνας για τον Τσίπρα δεν είναι άλλο από την ταξικότητα με την οποία επιχειρεί να στολίσει κάθε πολιτική απόφαση του. Ταξική φορολόγηση, ταξική ασφάλιση, ταξικές περικοπές. Μια ατελείωτη σειρά από επιλογές που έρχονται να υπηρετήσουν το κεντρικό δόγμα της ενοχοποίησης του πλούτου. Έναν πλούτο που ο ίδιος ο Τσίπρας έθεσε κυνικά στις 20 χιλιάδες ευρώ εισοδήματος, όπως άλλωστε αποδεικνύεται κι από τον ανηλεή τρόπο με τον οποίο επιβαρύνονται από το νέο πακέτο μέτρων.

Στηρίζονται στην αποδεδειγμένα κοινωνικά δημοφιλή θεωρία της κατσίκας του γείτονα και ενισχύουν με κάθε τρόπο τον φθόνο και το μίσος απέναντι στο επιχειρηματικό κέρδος. Δικαιολογούν την σφαγή στο ασφαλιστικό, που οι ίδιοι δημιούργησαν με την επαναφορά της ύφεσης, αναγορεύοντας σε προύχοντες συνταξιούχους των 1170 ευρώ. Αναζητούν νέα φορολογικά έσοδα από μια αγορά που μαραζώνει αντί να επιζητούν τρόπους παραμονής και ενίσχυσης των εναπομεινάντων επιχειρήσεων.

Πρόκειται για ταξικούς αποστάτες που αποζητούν την ιδεοληπτική εξιλέωση ή απλά για συνεπείς αριστερούς επιστάτες που εκτελούν το καλοσχεδιασμένο πλάνο τους. Η τελευταία επιστολή Λαγκάρντ αποδεικνύει ότι οι φορομπηχτικές επιλογές είναι αποκλειστική επιλογή της κυβέρνησης. Μόνοι τους προτίμησαν να καθυστερήσουν τις μεταρρυθμίσεις και τον περαιτέρω περιορισμό της κρατικής σπατάλης και να επικεντρωθούν στις ταυτόχρονη αύξηση φόρων σε εργασία και κατανάλωση, μειώνοντας την ζήτηση και αποτρέποντας κάθε υπόνοια επένδυσης.

Πέρα από τον δεδομένο σημειολογικό λόγο για την απομάκρυνση του ΔΝΤ, αυτή η αλήθεια για το μείγμα πολιτικής που απογυμνώνει ολοκληρωτικά τις κυβερνητικές προθέσεις από το φωτοστέφανο της σκληρής διαπραγμάτευσης, είναι η σημαντικότερη αιτία για την νέα αντιπαράθεση μαζί του που έφτασε μέχρι το αισχρό και ταπεινωτικό σημείο της αποκάλυψης ιδιωτικών συνομιλιών. Ο “σύμμαχος” για την διευθέτηση του χρέους, μια ρύθμιση δεδομένη και για τους Ευρωπαίους από το 2012 (που περίμεναν την σταθεροποίηση σε πρωτογενή πλεονάσματα και την αξιόπιστη μεταρρυθμιστική συνέχεια για να την εκτελέσουν) μετατράπηκε ξανά σε αντίπαλο.

Μετά την διάψευση όλων των προεκλογικών υποσχέσεων και την παταγώδη αποτυχία της πρώτης διαπραγμάτευσης αυτό που τώρα απέμενε στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια λελογισμένων συνεπειών παράσταση ηρωικής σύγκρουσης που δεν θα οδηγεί σε ρήξη αλλά θα επιτρέπει την επικοινωνιακή αναπαραγωγή μιας υποτιθέμενης μικρής νίκης όπως η μη άμεση νομοθέτηση πλήρως διευκρινισμένων προληπτικών μέτρων και μιας σαφέστερης οριοθέτησης του χρονοδιαγράμματος για την απομείωση του χρέους.

Λίγο λοιπόν η ταξικότητα των μέτρων, λίγο μια ανύπαρκτη νίκη επί του ΔΝΤ, λίγο η μυθοπλασία γύρω από το χρέος και όλα… καλά! Οι πάνω από 200 χιλιάδες συμπολιτών μας που δεν θα έχουν ευκαιρία απασχόλησης μέσα στα επόμενα χρόνια λόγω των μειωμένων στόχων για την ανεργία, οι επιχειρήσεις που θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν για να έχουν λόγο ύπαρξης και οι πολίτες που θα κληθούν να πληρώσουν αδρά το κόστος της αχρείαστης προσαρμογής θα αποτελούν… αμελητέες παράπλευρες απώλειες στον βωμό του ταξικού αγώνα!