Του Κωνσταντίνου Μανίκα

Οικονομολόγος - Ψυχολόγος, Σύμβουλος Επενδύσεων

Κάθε κυβέρνηση επιλέγει, αν και καμιά φορά ορισμένοι τέτοιου είδους αστέρες αναφύονται από μόνοι τους ως αποτέλεσμα της περίσσειας θράσους και αλαζονείας, κάποια... ξεχωριστά μέλη της για να λειτουργούν ως επικοινωνιακοί κυματοθραύστες. Λίγη υπερβολή στο λόγο, μπόλικη επιτηδευμένη σκηνική παρουσία, θυμικές εξάρσεις και λαϊκοί αστεϊσμοί, όλα ανάκατα στο χωνευτήρι της άμεσης στήριξης της κυβέρνησης όταν αυτή υπολείπεται σε λογική επιχειρηματολογία και δομημένο σκεπτικό.

Πολλοί εξοργίζονται, άλλοι καγχάζουν, οι περισσότεροι συνδυάζουν και τα δυο μένοντας στο προφανές του εκνευριστικού, ερειστικού αλλά ταυτόχρονα και τόσο ψευδεπίγραφα brutal ή γελοιωδώς υπερφίαλου. Μια γραφική φιγούρα σε μια φθηνή παράσταση αντιπερισπασμού τις στιγμές που η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με τις δομικές αντιφάσεις, τις ατελείωτες ανακολουθίες, το ανύπαρκτο έργο της.

Μήπως όμως ο Πολάκης είναι κάτι πολύ παραπάνω από έναν περιφερόμενο γελωτοποιό ή έναν απροκάλυπτο τσαμπουκά; Μήπως η λογική του πορτιέρη που υπηρετεί πιστά, όπως έγραψα εδώ και μέρες στα social media, υποκρύπτει κάτι ευρύτερο, ουσιαστικότερο, συνυφασμένο με τον κεντρικό ιδεολογικό αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον... ταξικό εχθρό;

Ο κ. Υπουργός έχει αναλάβει τον διαχρονικά ευαίσθητο και γεμάτο λειτουργικά προβλήματα χώρο της υγείας τον οποίο διαχειρίζεται με εξίσου κυνικό τρόπο χρησιμοποιώντας κραυγές και προσχεδιασμένα σκηνικά ως μέσα είτε εκφοβισμού είτε ωραιοποίησης. Προσαρμόζεται στις απαιτήσεις κάθε περίστασης κρατώντας ως κεντρικό οδηγό την προβολή μιας, αφόρητα λαϊκίστικης, ιδεοληπτικά περίκλειστης, κοινωνικά αυτιστικής, εικόνας με τον ίδιο ως αναγκαία προμετωπίδα.

Όσα άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες αποφεύγουν να αρθρώσουν, όσα φοβούνται να τονίσουν, όσα διστάζουν να... καταγγείλουν, αναθέτονται στον Πολάκη ως φυσικό εκπρόσωπο της λεκτικής ισοπέδωσης. Ένα επικοινωνιακό πολυεργαλείο που αναλαμβάνει δράση όταν οι συνθήκες απαιτούν αντισυμβατική προσέγγιση. Μέσα από τις ακρότητες του αναδεικνύεται ατόφια η μηδενιστική κουλτούρα που αναζητεί κάθε τόσο νέο μισητό εχθρό για να δικαιολογήσει κάθε σφάλμα, κάθε παράκαμψη, κάθε ψέμα.

Το πρότυπο του πολυπράγμονα, του ξερόλα, του αυτοπροσδιοριζόμενου ως ηθικά ανώτερου λόγω ανυπαρξίας ανάληψης ευθυνών, του ταξικά φθονερού και εκδικητικού, του μονίμως θιγμένου και τσαντισμένου. Το πρότυπο που επί δεκαετίες μισούσε ενδόμυχα καθετί ξεχωριστό, δημιουργικό, αστικό βρήκε στο πρόσωπο του Πολάκη την νέα συστημική, εξουσιαστική έκφραση. Το πρότυπο που εξέθρεψε μέσα στην κρίση το τέρας της μισαλλοδοξίας και του διαχωρισμού αποκτά το έσχατο και ίσως το πιο επικίνδυνο δείγμα της.

Γι' αυτό κι ο Πολάκης, με την πόλωση που δημιουργεί, κατορθώνει να συσπειρώσει γύρω του σημαντικό μέρος της κοινωνίας, που ακόμη κι αν δεν το παραδέχεται αρέσκεται στις ψευτομαγκιές και τις ρητορικές ακροβασίες ως συλλογικό τρόπο καταδίκης όσων και οι ίδιοι χειροκρότησαν, ενίσχυσαν ή ακόμη και ωφελήθηκαν από αυτά. Ο Πολάκης ως βαλτώδης μηχανισμός αυτοκάθαρσης!