Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Η ανανέωση στην πολιτική δεν ήταν ποτέ, δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι, ένα αυστηρά ηλικιακό ζήτημα. Οι νοοτροπίες δεν κλείνονται στα στενά πλαίσια κάποιων συγκεκριμένων χρονικών διαστημάτων και οι αγνές προθέσεις ή οι φρέσκες ιδέες δεν προκύπτουν με την επιφώτιση της νεότητας και μόνο. Αυτό που έχει σημασία είναι οι εκάστοτε κοινωνικές ανάγκες να αφήνονται στη διαχείριση των ανθρώπων που βιώνουν εντονότερα τις συνέπειες των πολιτικών επιλογών.

Οι τριαντάρηδες και οι σαραντάρηδες υφίστανται τις επιπτώσεις της κρίσης σε πιο ζωτικό βαθμό από οποιαδήποτε άλλη γενιά επειδή οι εξελίξεις των τελευταίων ετών επεμβαίνουν στην διαμόρφωση του μέλλοντος τους, οικογενειακού και επαγγελματικού, περιορίζοντας τις δυνατότητες αξιοποίησης του δυναμικού τους. Ταυτόχρονα οι ασφαλιστικές και φορολογικές ρυθμίσεις ουσιαστικά τιμωρούν τους ίδιους σε εντελώς εξαντλητικό βαθμό αφού πρόκειται να καταβάλλουν πολλαπλάσιο τίμημα σε εισφορές και φόρους για να αποκτήσουν μια ελάχιστη, σε σχέση με το παρελθόν, ανταπόδοση.

Υποτίθεται ότι το μήνυμα Τσίπρα με τον ανασχηματισμό ήταν η προσήλωση στις εκτέλεση των υποχρεώσεων του προγράμματος προσαρμογής και η ισχυρή αναζωογονητική ένεση του κυβερνητικού σχήματος με άτομα που ανήκουν στις προαναφερθείσες γενιές. Αποτελούν όμως οι διαχρονικοί ιδεολογικοί συνδαιτυμόνες του πρωθυπουργού το πιο αξιόπιστο προσωπικό για να εκφράσει στην ολότητα του το σκεπτικό των νεότερων γενιών;

Γεννούν αίσθηση σιγουριάς για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων στο κράτος και την οικονομία, πρόσωπα με μοναχικό εχέγγυο την προσωπική τους σχέση με τον πρωθυπουργό, όταν δεν διαθέτουν την ανάλογη εμπειρία, τις γνώσεις ή το πολιτικό υπόβαθρο; Πόσο μάλλον όταν οι θέσεις τους κινούνταν επί χρόνια στα πλαίσια της επαναστατικής γυμναστικής υιοθετώντας μέχρι και ακραίες απόψεις για σημαντικότατα οικονομικά και κοινωνικά θέματα.

Από την άλλη, με ποιο κριτήριο θεωρούνται πλέον οι πιο γνήσιοι εκφραστές μιας ολόκληρης γενιάς οι εκπρόσωποι των αριστερών ιδεοληψιών στους χώρους των πανεπιστημίων, οι πολέμιοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οι θιασώτες αυταρχικών διεθνών ηγετών; Ποιον πείθουν ότι είναι ικανοί να αναστρέψουν την καταβύθιση της αγοράς, να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο φιλικό προς τους επενδυτές, να αναδείξουν την αξιοκρατία στη δημόσια διοίκηση;

Άλλωστε και οι ίδιοι περισσότερο ως τέκνα μιας… αριστερής ευνοιοκρατίας προέκυψαν παρά ως άξιοι εκφραστές των αναγκών της γενιάς τους. Πολύ φοβάμαι ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται την άσκηση της πολιτικής το μόνο που θα επιτύχει σίγουρα είναι η σταδιακή απαξίωση και της επόμενης ηλικιακής ομάδας αφήνοντας τους πολίτες ακόμη πιο απογοητευμένους και τελικά έρμαια στις διαθέσεις ακόμη πιο εξεζητημένων και επικίνδυνων για την δημοκρατία προσεγγίσεων.