Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργηθεί ένας συμβολικός μύθος γύρω από το 2021 και τα 200 χρόνια από την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821, την απεμπλοκή από την στενή δημοσιονομική επιτροπεία, την επανεκκίνηση σε ηθικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, την επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο διεθνή χάρτη, την ανάκτηση της ελπίδας και της αισιοδοξίας για μια καινούρια αρχή. Με βάση τις ανακοινώσεις για τις βραχυπρόθεσμες παρεμβάσεις στο ελληνικό χρέος φαίνεται ότι το πραγματικό χρονικό ορόσημο για την χώρα μετατίθεται τουλάχιστον προς το 2060!

Όταν κάνεις προσεγγίσεις για μια περίοδο σαράντα και πλέον ετών είναι σαν να παίζεις ταυτόχρονο στοίχημα για 44 ποδοσφαιρικά παιχνίδια και να ελπίζεις ότι θα έχεις επιτυχία σε όλες τις προβλέψεις σου. Οι προϋποθέσεις για να εξελιχθούν τα πράγματα για το δημόσιο χρέος μας με βάση το συγκεκριμένο σενάριο στηρίζονται σε τόσα απρόβλεπτα γεγονότα (τιμή πετρελαίου, συναλλαγματικές ισορροπίες, διεθνείς εντάσεις κλπ) που είναι αναπόφευκτο ότι κάποια από αυτά θα ξεφύγουν από τον αρχικό σχεδιασμό. Αφήστε που οι παράγοντες που παρατίθενται είναι εξ ορισμού αρκετά αισιόδοξοι στην οπτική τους.

Οι διαρκώς υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και η διατήρηση των επιτοκίων δανεισμού της χώρας σε συμφέρουσα επίπεδα είναι απίθανο να μην πέσουν θύματα των οικονομικών κύκλων μέσα στις επόμενες τέσσερις δεκαετίες. Οι πολιτικές διακυμάνσεις που σίγουρα θα προκύψουν βάσει και των ιστορικών δεδομένων μας θα δημιουργήσουν πρόσθετες ταλαντεύσεις. Το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον και οι ενεργειακές εξελίξεις που προμηνύονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες δεν επιτρέπουν μονοδιάστατες, χαρωπές αλλά αφελείς αναλύσεις.

Μέσα σε αυτό το κλίμα και γνωρίζοντας ότι οι ουσιαστικές ελαφρύνσεις στην αποπληρωμή του χρέους θα προκύψουν με το τέλος του υπάρχοντος προγράμματος την Άνοιξη του 2018, όπου εφόσον έχουμε ολοκληρώσει επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις θα προσαρμοστούν -ανάλογα με την προβλεπόμενη μείωση των ετήσιων τόκων- και οι στόχοι για πρωτογενή πλεονάσματα προς το 2%, η κυβέρνηση επιδόθηκε σε ένα παιχνίδι παροχών που αν δεν αποδειχτεί προεκλογική φούσκα το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για την απέλπιδα προσπάθεια να εντείνει την ταξικότητα των επιλογών της.

Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι το υπερβάλλων του στόχου πλεόνασμα προέκυψε από την μη καταβολή των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τους ιδιώτες που στεγνώνει την αγορά από ρευστότητα και περιορίζει τις πληρωμές των εταιρειών σε υπαλλήλους και προμηθευτές, εκτόξευσε μια υπόσχεση για ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων. Τους προσφέρει δηλαδή μετά τις νέες αχρείαστες, έως το τέλος του 2014 περικοπές στο εισόδημα τους, μια ανταμοιβή εξαγοράς συνειδήσεων που παραβλέπει ότι το θεμελιώδες πρόβλημα κάθε οικογένειας είναι τα άνεργα και χωρίς προοπτική παιδιά της.

Η δική τους ενίσχυση για είσοδο στην εργασία θα πρόσθετε επί της ουσίας κάτι θετικό στην ανάταξη της οικονομίας. Θα τους έδινε μια ευκαιρία απασχόλησης, θα διεύρυνε τις παραγωγικές δυνατότητες των επιχειρήσεων κι έτσι το συνολικό κοινωνικό και οικονομικό αποτέλεσμα θα ήταν πολλαπλώς πιο αποδοτικό για όλους μας. Όμως αυτές οι απλές προσεγγίσεις προσκρούουν στον σαφή ταξικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προτιμότερο ένα πρόσκαιρο, εφάπαξ δόλωμα στους απόμαχους της εργασίας από την στήριξη του ενεργούς δυναμικού προσωπικού με διαρκείς και μόνιμες θετικές συνέπειες.