Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Όταν διοικείς μια χώρα για δεκαετίες, ανεξάρτητα από το πως μπορεί να χαρακτηριστεί το όποιο απτό έργο αφήνεις ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, θεωρείται δεδομένο ότι αποτελείς μια ιστορική φυσιογνωμία που έχει χαράξει την δική της πορεία. Βέβαια το πως κρίνεται και πως θα αποτιμηθεί η πορεία και οι επιλογές σου είναι μια εντελώς άλλη υπόθεση που εξαρτάται από τις συνέπειες των κινήσεων σου στο εσωτερικό της χώρας όσο κι από τις επιπτώσεις τους σε διεθνές επίπεδο.

Ο Κάστρο, λοιπόν,, προφανώς και υπήρξε ένα σύμβολο του κομμουνιστικού αγώνα μετά από πενήντα χρόνια αδιάλειπτης άσκησης προεδρικής εξουσίας στην Κούβα. Φυσικά και μια τόσο έντονη παρουσία μετατράπηκε, όχι πάντως τόσο έντονα όσο ο Τσε Γκεβάρα, σε λαϊκό σύμβολο (σχεδόν με την διαφημιστική έννοια της ποπ!). Ένα τοτέμ της επαναστατικής κουλτούρας, απαραίτητο εργαλείο για την αμεσότερη και ευρύτερη μετάδοση των ιδεολογικών βύθισε μηνυμάτων της σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτή η παραδοχή δεν συνιστά και αποδοχή της προσφοράς του Κάστρο. Ακόμη και οι πιο πιστοί θιασώτες των πεπραγμένων του, ακόμη κι αυτοί που επιμένουν να παραβλέπουν την οικονομική καχεξία στην οποία καταδίκασε την Κούβα, τον κοινωνικό ξεπεσμό της εκτεταμένης πορνείας, την συρρίκνωση των δημοκρατικών ελευθεριών, την σκληρότητα και την ωμότητα στην άσκηση της εξουσίας, δεν μπορούν να ξεπερνούν αδιάφορα το τι αντιπροσωπεύει ο τρόπος διοίκησης κάθε δήθεν λαϊκού ηγέτη που μόλις αποκτά πρόσβαση στους μηχανισμούς επιβολής αναδεικνύεται σε αδίστακτο ηγεμόνα με πρόσχημα την προάσπιση των επαναστατικών κεκτημένων.

Οι λαοί έχουν ανάγκη τόσο από τον οραματικό λόγο που περιγράφει, – πολλές φορές με επιτηδευμένη περίσσεια, τον ιδεατό στόχο -, όσο κι από την διαχειριστική επάρκεια που μετουσιώνει έστω ένα μέρος των ονείρων σε χειροπιαστό αποτέλεσμα. Το μόνο που δεν χρειάζονται είναι ηγέτες που χειραγωγούν τα βαθύτερα φοβικά ένστικτα των μαζών και τις καθοδηγούν στην αποδοχή της αποποίησης των ελευθεριών τους στο όνομα ενός υποτιθέμενου υψηλού κοινού σκοπού.

Οι μεγαλύτερες συλλογικές φενάκες είναι αυτές που στηρίζονται στην επιχειρηματολογία της παραχώρησης ενός μέρους των δικαιωμάτων σου σε έναν “αδιάφθορο” ηγέτη και τους ακόμα πιο “αδιάφθορους”, μη “γραφειοκρατικούς”, μη “καταπιεστικούς” μηχανισμούς που θα δημιουργήσει για να συντηρήσει το ακριβό δώρο που κατέκτησε με κάθε μέσο. Την δύναμη να καθυποτάσσει τις επιθυμίες των πολλών στην εξουσιαστική μανία των ελάχιστων.

Υ.Γ. Μέσα στα πλαίσια αγιοποίησης του Κάστρο, ο Τσίπρας έφθασε στο σημείο να συγκρίνει και να παραλληλίσει την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 με την δικτατορία του προλεταριάτου που εγκαθίδρυσε στην χώρα του ο Φιντέλ. Πόσο ασυγκράτητος… κομαντάντε πρέπει να είσαι για να συγχέεις τον αγώνα ενός λαού για την εθνική του ταυτότητα με την “λαϊκή” επιστράτευση για την δόξα του κομμουνιστικού ιδεώδους; Με το μαλακό τα φυσεκλίκια Αλέξη. Κινδυνεύεις για μια ακόμη φορά να αυτοπυροβοληθείς!