Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Δυο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ. Δυο χρόνια πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά. Έξι μήνες μη ρεαλιστικής διαπραγμάτευσης με ύφος για εσωτερική κατανάλωση και θεωρητικές ιδεοληψίες για εξωτερική γελοιοποίηση. Ένα δημοψήφισμα αυτοαναίρεσης, ταυτόχρονης άρνησης και κατάφασης σε ένα πολλαπλώς χειρότερο μνημόνιο που ξέσκισε με ένα άρθρο κι έναν νόμο όλες τις υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές από τον ΦΠΑ και τους φορολογικούς συντελεστές μέχρι το Υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων των… 99 ετών και τις νέες εισοδηματικές περικοπές.

Λίγες λέξεις που αρκούν για να περιγράψουν το οικονομικό… μεγαλείο της κυβέρνησης… κοινωνικής σωτηρίας. Που ξεχάστηκε αυτός ο αυτοπροσδιορισμός; Η.. σωτηρία της επαναφοράς της ύφεσης, της αύξησης της ανεργίας, του ατέρμονου αποκλεισμού μας από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, της διεθνούς αναξιοπιστίας.

Καμιά σωτηρία. Ούτε οικονομική, ούτε κοινωνική. Μια Παιδεία εγκαταλελειμμένη στον κοντόφθαλμο συνδικαλισμό και τους ιδεολογικούς ψυχαναγκασμούς του διεθνισμού. Μια Υγεία που κινείται γύρω από το υβρεολόγιο του Πολάκη αδιάφορη για την καθημερινή κυβερνητική ύβρη στις πλάτες των ασθενών. Μια χώρα έρμαιο των μεταναστευτικών ροών, της αρχικής ελευθεριάζουσας αντίληψης που έμοιαζε με ουσιαστικής πρόσκληση και της κατοπινής ανικανότητας διαχείρισης ενός προβλήματος που οι ίδιοι διόγκωσαν.

Δυο χρόνια μετά και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Η μνήμη, όσο και κάποιοι να την απωθούν, έρχεται να εκδικηθεί την οικτρή καθημερινότητα μας. Μια συλλογική αυταπάτη, ένας μαζικός παροξυσμός μεγαλείου και θυμικής έξαρσης που έμπλεξε την θεωρία των παιγνίων με τα παιχνίδια των θεωριών. Όλη η αίγλη και τα πάθη του Έλληνα συμπυκνωμένα σε μια στιγμή, σε μια επιλογή. Επενδεδυμένα με παρορμητικότητα και αφέλεια στο συγκρουσιακό ταμείο που όταν δεν γνωρίζεις πλήρως την λειτουργία του βρίσκεσαι να πληρώνεις βαρύ κι ασήκωτο επιτόκιο.

Δυο χρόνια πριν. Δεν ήταν τόσο ο θετικός ρυθμός ανάπτυξης, η σταδιακή μείωση της ανεργίας, η εκτίναξη του τουρισμού και των εξαγωγών, η πρώτη προσέγγιση με τις αγορές ή ο περιορισμός των απαιτούμενων μέτρων γύρω στο 1 δισ. Ήταν οι προοπτικές που γέμιζαν τις ψυχές και το μυαλό όλων με θετική διάθεση, με δημιουργικό οίστρο, που έφερναν ξανά στα χείλη τις λέξεις επένδυση, νέο ξεκίνημα, αισιοδοξία.

Αυτό που μας έκλεψε η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, – οι περισσότεροι άργησαν πολύ να το καταλάβουν αποσβολωμένοι μέσα στο σύννεφο της… επανάστασης -, ήταν την στέρεη, αποδεδειγμένη αλλαγή της ψυχολογίας σε όλα τα επίπεδα, εντός κι εκτός χώρας, την βεβαιότητα ότι αξίζει να πιστέψουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, στην κλιμακωτή αλλά οριστική αποδέσμευση από τις μνημονιακές δαγκάνες, στην ανάκτηση της αξιοπρέπειας και της διπλωματικής οντότητας μας.

Δυο χρόνια μετά, πόσο σας έλειψε ο Σαμαράς; Για αρχή παραδεχτείτε την αλήθεια στον εαυτό σας. Όλοι εσείς που ήσασταν μαχητικά απέναντι, σκωπτικά δίπλα, υπονομευτικά πλάι. Ξεκινήστε από την προσωπική εξομολόγηση χωρίς εξευμενισμό προθέσεων. Δώστε στον εαυτό σας άφεση αμαρτιών, γιατί την τιμωρία την ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, και αποφασίστε πως θέλετε να διαμορφώσετε το αύριο. Όσο ακόμη μπορούμε να ονειρευόμαστε με ανοιχτά τα μάτια και τα μυαλά!