Του Αλέξη Καλοκαιρινού

Στις 11 Νοεμβρίου του 2007, ακριβώς πριν από τέσσερα χρόνια παρά τέσσερις μέρες, ο Γιώργος Παπανδρέου επανεκλεγόταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εις βάρος του εσωκομματικού του αντιπάλου Βαγγέλη Βενιζέλου. Σήμερα, εφόσον δεν ανατραπεί η ροή των γεγονότων, ο Γιώργος Παπανδρέου διανύει την προτελευταία ή την τελευταία μέρα του στην πρωθυπουργία. Είναι το τέλος μιας πολιτικής διαδρομής;

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές εκτιμήσεις και πληροφορίες από το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπανδρέου πρόκειται να παραμείνει αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Ωστόσο, σύμφωνα με το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος εκλέγεται με τετραετή θητεία, η οποία παρατείνεται στο ενδεχόμενο, και για όσο, ο πρόεδρος είναι και πρωθυπουργός. Αλλά ο κ. Παπανδρέου παύει να είναι πρωθυπουργός. Ταυτόχρονα λήγει και η θητεία του στην προεδρία του κόμματος.

Συνεπώς, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να μπει αμέσως στη διαδικασία εκλογής προέδρου. Και αυτό θα συμβεί διαρκούσης της μεταβατικής κυβέρνησης (υποθέτοντας ότι αυτή θα σχηματισθεί). Δηλαδή, τα πράγματα περιπλέκονται. Το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να βρεθεί σε εσωκομματική ταραχή στον ίδιο χρόνο που θα πρέπει να ισορροπεί με τη ΝΔ στο πλαίσιο μιας εύθραυστης κυβερνητικής συνεργασίας. Η πιο ανώδυνη πολιτικά λύση θα ήταν να υπάρξει ένας μοναδικός υποψήφιος για την προεδρία του.

Αλλά αν οι εθνικές εκλογές γίνουν σε λίγες βδομάδες το ΠΑΣΟΚ δεν προλαβαίνει καν να εκλέξει τον αρχηγό του. Στην περίπτωση αυτή, μάλλον θα εφευρεθεί κάποια ad hoc διαδικασία για να αντιμετωπισθεί η κατάσταση. Αν όμως οι εθνικές εκλογές είναι ζήτημα μηνών θα είναι δύσκολο να παρακαμφθεί, με οποιοδήποτε πρόσχημα, η καταστατική διαδικασία της εκλογής «από τη βάση».

Με αυτά τα δεδομένα τίθεται το ερώτημα αν ο κ. Παπανδρέου θα είναι ξανά υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Αν δεν είναι, τότε πράγματι βρίσκεται στο τέρμα της πολιτικής του διαδρομής. Αν όμως θέσει υποψηφιότητα, και μάλιστα ως μοναδικός υποψήφιος, τότε θα ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εθνικές εκλογές. Ορισμένοι φαίνονται έτοιμοι να προετοιμάσουν το έδαφος αυτής της μοναδικής υποψηφιότητας ως αυτονόητης επικαλούμενοι την ιστορική αδικία των περιστάσεων που επεφύλαξαν στον κ. Παπανδρέου μια σύντομη και οδυνηρή πρωθυπουργία και αντιδιαστέλλοντας την αδικία της Ιστορίας με την πατριωτική του αυταπάρνηση.

Αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, ο κ. Παπανδρέου, με νωπή κομματική εντολή, θα μπορεί να παραμείνει στην αρχηγία ακόμα και μετά την ήττα στις εκλογές εκείνες, είτε γίνουν σε λίγες βδομάδες, είτε σε λίγους μήνες. Αν μάλιστα από τις εθνικές εκλογές προκύψει, όπως είναι πολύ πιθανό, κυβέρνηση συνεργασίας, τότε ο κ. Παπανδρέου δεν θα είναι ολότελα ηττημένος, ιδιαίτερα αν έχει προηγουμένως αναβαπτισθεί στην κολυμπήθρα των «μελών και φίλων» και αν το εθνικό εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι συντριπτικό. Άλλωστε, θα περιβάλλεται με το φωτοστέφανο της αυτοθυσίας και θα εξακολουθεί να ηγείται κόμματος που συμμετέχει σε κυβερνητικό συνασπισμό.

Με αυτούς τους όρους ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να μακροημερεύσει στην προεδρία του διεκδικώντας την πρωθυπουργία στις μεθεπόμενες εκλογές, υποθέτοντας το ΠΑΣΟΚ θα υφίσταται ακόμα και θα διεκδικεί την εξουσία. Ωστόσο, ποιες θα ήταν οι συνέπειες αυτών των επιλογών για το ΠΑΣΟΚ και για τον τόπο (στο μέτρο που τα δυο θα εξακολουθούν να συνδέονται) δεν είναι ζήτημα που εξετάζω εδώ. Καταλήγω απλώς στο συμπέρασμα ότι είναι πολύ πρόωρο να θεωρηθεί ότι ο κ. Παπανδρέου βρίσκεται σήμερα στο τέρμα της πολιτικής διαδρομής του.

ΠΗΓΗ: PROTAGON.GR
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=10033