.png "English"){kind=small}
Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, και η απελπισία του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από την πίεση της εξάντλησης της δυναμικής του καταγγελτικού λόγου του, μέσα στο επόμενο εξάμηνο, ήρθε μέσω των αποστατικών παραινέσεων να επιβεβαιώσει όσα περιγράφαμε στο «Το... τελευταίο εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ...». Η ροή του χρόνου και οι εξελίξεις που κυοφορεί (πρωτογενές πλεόνασμα και κοινωνικό μέρισμα στο 70% αυτού, ρύθμιση του χρέους, στροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης από το 2ο εξάμηνο του 2014, έξοδος στις αγορές) μόνο προνομιακό έδαφος για τις ανέξοδες κραυγές και τις επαναστατικές ονειρώξεις του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελούν.
Με πρόδηλη αυτή την αγωνία, τελευταίο καταφύγιο για ανατροπή των δεδομένων μοιάζει η αποστατική συμπεριφορά μεμονωμένων βουλευτών, ιδιαίτερα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ όπου κάποιοι αγχώνονται με την πιθανότητα μη εκλογής τους και ίσως θα μπορούσαν να δελεαστούν από την πρόσκληση προσχηματικού εξαγνισμού και κάθαρσης που τους απηύθυνε ο Τσίπρας! Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στον μικρομεγαλισμό του τελευταίου διαστήματος δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη μετάβαση από μια περιθωριακή αντιεξουσιαστική αριστερά σε μια απολύτως καθεστωτική παράταξη.
Αντιμετωπίζει, τη μια μετά την άλλη, όλες τις ασθένειες που φέρνει μαζί της η εμπλοκή με την εξουσία και μέσα στο άγουρο και ανώριμο των δομών και της ηγεσίας της βρίσκεται να παραπαίει ανάμεσα στον κομφορμισμό και τη δολοπλοκία. Οι αντιφάσεις μεταξύ ενδοχώριου και εξωχώριου λόγου είναι χαρακτηριστικές του πρώτου και οι υποκριτικές αναφορές στον Κων/νο Καραμανλή ή οι προτροπές σε κυβερνητική ανατροπή, στοιχεία του δεύτερου.
Όταν εξαντλείται από την πραγματικότητα η επιχειρηματολογία του σκισίματος του μνημονίου, του ρητορικού τσαμπουκά, της ανατροπής σύσσωμου του... Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι από μια εκλογή Τσίπρα (με ανύπαρκτους συμμάχους και απουσία εναλλακτικού πλάνου πέρα από τη... μη εθελοντική έξοδο από το ευρώ!), της μόνιμης φορολόγησης του... πλούτου που καταλήγει σε επιπρόσθετο βρόγχο στο μικρομεσαίο και απομάκρυνση κάθε επενδυτικής σκέψης, το μόνο που απομένει είναι η «αξιοποίηση» του ενστίκτου επιβίωσης της εξουσιομανίας κάποιων βουλευτών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί ασθμαίνοντας να κινηθεί μέσα στα στενά πλαίσια που έχουν θέσει με την άρνηση κάθε μεταρρύθμισης, την ανυπαρξία παραγωγικού προσανατολισμού, τη στήριξη του κρατισμού και του συντεχνιασμού, το «χαΐδεμα» της ανομίας, μετρώντας αντίστροφα τον πολιτικό χρόνο, ελπίζοντας ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν έναν λόγο που θα αφορά κυρίως το παρελθόν. Κι αναζητούν απελπισμένους πολιτικάντηδες για να στηρίξουν το απελπισμένο εγχείρημα. Δυστυχώς όμως το παρελθόν ποτέ δεν κερδίζει το μέλλον, όπως θα αποδειχθεί και σε αυτή την περίπτωση.
Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
0 σχόλια