You Are Here: Home - ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , Ε.Ε. , ΕΛΛΑΔΑ , ΕΥΡΩ - Ο... «εξαιρετικός» κ.Φάρατζ

Ο γνωστός για τις επιθετικές δηλώσεις του κ.Φάρατζ έκανε και πάλι το θαύμα του. Επιτέθηκε στον Έλληνα πρωθυπουργό μιλώντας για έλλειψη δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας λογοπαίγνια αλλά όπως συνήθως λίγα μας είπε για τις δικές του προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης, ούτε καν θυμήθηκε να εκφράσει πρώτα απ’ όλα τη στήριξη του στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Δεν μας εκπλήσσει τίποτα από αυτά. Άλλωστε ο Φάρατζ έχει ένα προσωπικό στυλ που τον έχει εγκλωβίσει στην αναπαραγωγή ενός ύφους που διχάζει το ακροατήριο του σε κάποιους ένθερμους υποστηρικτές αλλά και σε ακόμα περισσότερους ορκισμένους εχθρούς.

Ο Άγγλος πολιτικός διαθέτει όλα τα «προσόντα» της επικοινωνιακής υπερβολής και μοιάζει να στηρίζει την ύπαρξη του σε αυτή τη ρητορική ακρότητα που λειτουργεί ως ευκολοχώνευτο εκτονωτικό στοιχείο για το γενικευμένο ευρωσκεπτικισμό. Μηδενιστικές απόψεις για τις δεδομένες δυσλειτουργίες της Ε.Ε., μερικές εθνικιστικές βρετανικές κορώνες απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος, κάποιες δόσεις αναρχοφιλελευθερισμού και λίγος υποβολιμαίος ρατσισμός συνθέτουν τα απαραίτητα συστατικά για τη συντήρηση της εικόνας του «συνεπούς» αντισυμβατικού.

Μέσα σε αυτό το πνεύμα και για λίγα ψίχουλα επιπρόσθετης προβολής δεν δίστασε να μιλήσει για μη δημοκρατία, λες και ο Σαμαράς δεν είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος του μεγαλύτερου ελληνικού κόμματος κι ο πρωθυπουργός που επέλεξε η πλειοψηφία του λαού και της παρούσας βουλής. Λησμονεί φυσικά ότι ακόμα και την εποχή της επιλογής Παπανδρέου για προσφυγή στο ΔΝΤ συνέχιζε να τον στηρίζει πάνω από το 40% του λαού, ποσοστό που ξεπερνούσε το 30% σχεδόν 1,5 χρόνο μετά, για να αρχίσει η ραγδαία φθορά μόνο όταν έγινε προφανές ότι θα χρειάζονταν επιπρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα και προέκυψε η δίνη της περιβόητης ιδέας περί δημοψηφίσματος.

Δεν μπορεί λοιπόν να αρθρώνει ο Φάρατζ κορώνες περί αντιδημοκρατικότητας όταν ο ελληνικός λαός είναι συνειδητά στη συντριπτική του πλειοψηφία υπέρ του ευρώ και αυτό που αναζητούσε δεν ήταν μια «βίαια» σύγκρουση με τους δανειστές που θα οδηγούσε στην περιπέτεια της δραχμής αλλά μια ρεαλιστική διαπραγμάτευση πάνω στους περιορισμούς του μνημονίου.

Ακόμα κι ο ΣΥΡΙΖΑ που εξελίχθηκε στον αντίπαλο πόλο, όσο κι αν δυσκολεύεται να αποδείξει πως θα...σύρει όλη την Ευρώπη στις δικές του θέσεις, από τη μια χρησιμοποιούσε για εγχώρια κατανάλωση την μονομερή κατάργηση του μνημονίου (το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν θα υπάρχει ως τις επόμενες εκλογές!) αλλά από την άλλη ουσιαστικά αναφερόταν στη διαπραγμάτευση μιας βελτιωμένης σύμβασης!

Τις νουθεσίες του για την επιστροφή τη δραχμή θα την έπαιρνα ως ένα θεωρητικό αντιευρωπαϊκό μανιφέστο, αν δεν συνοδεύονταν από τη γελοία διαβεβαίωση ότι Βρετανοί επιχειρηματίες είναι έτοιμοι να επενδύσουν άμεσα στην Ελλάδα της δραχμής. Εκτός κι αν αναφερόταν στα «γεράκια» του real estate που κι αυτοί θα χρειάζονταν ένα εύλογο διάστημα, μιας σχετικής πολιτικής και κοινωνικής σταθεροποίησης για να κάνουν την οποιαδήποτε κίνηση, καμιά σοβαρή παραγωγική επένδυση δεν θα γινόταν σε μια χώρα με διαλυμένο τραπεζικό σύστημα, πανάκριβες εισαγόμενες πρώτες ύλες και πλήρη επενδυτική ανασφάλεια.

Ακόμα πιο ατυχής είναι η παραίνεση να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ισλανδίας ενώ είναι δεδομένο ότι καμιά σχέση δεν έχουν οι δυο περιπτώσεις. Δημοσιονομικό το δικό μας πρόβλημα που μετατράπηκε σε τραπεζικό, ακριβώς το αντίστροφο της Ισλανδίας. Ισχυρότατη εξαγωγική παραγωγική βάση η Ισλανδία, σε αναζήτηση εξωστρεφούς αναπτυξιακού μοντέλου εμείς. Η Ισλανδία ολοκλήρωσε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων του ΔΝΤ, εμείς προσπαθήσαμε να αποφύγουμε και τις πιο αυτονόητες.

Δυσκολεύομαι επίσης να θυμηθώ τη στάση του Φάρατζ σχετικά με τις πρόσφατες παραινέσεις του ΔΝΤ προς τη Βρετανία για περιορισμό της λιτότητας και στροφή προς την ανάπτυξη. Όπως αδυνατώ να ανακαλέσω από τη μνήμη μου και κάποια δήλωση του για στήριξη της Ελλάδας στο μεταναστευτικό θέμα.

Το ουσιαστικό με την περίπτωση Φάρατζ είναι ότι κρίσιμα ζητήματα όπως το διοικητικό και παραγωγικό μέλλον της Ε.Ε. δεν μπορούν να αφήνονται σε προσωπικότητες που δεν έχουν τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν τις πραγματικές αγκυλώσεις και αδυναμίες του σημερινού ευρωπαϊκού μοντέλου και να προτείνουν εκείνες τις παρεμβάσεις που θα βελτιώσουν δεν θα απορυθμίσουν πλήρως τις δομές της. Να αναγνωρίσουν την ανάγκη για περισσότερη Ευρώπη στην εποπτεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της άπληστης κερδοσκοπίας με διαχωρισμό των λιανικών από τις επενδυτικές δράσεις αλλά και για μεγαλύτερο σεβασμό στις εθνικές ιδιαιτερότητες και τις παραγωγικές προτεραιότητες κάθε χώρας.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος –Ψυχολόγος

Tags: ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ , Ε.Ε. , ΕΛΛΑΔΑ , ΕΥΡΩ