Του Γιάννη Μανώλη
Πολιτικός Επιστήμονας

Όσο ήταν στην αντιπολίτευση στοχοποιούσε σε καθημερινή βάση τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τους εξύβριζε με χυδαίο και συκοφαντικό τρόπο. Δεν δίστασε να υιοθετήσει μέχρι και τις πιο ακραίες θέσεις, νομιμοποιώντας τη βία και την ανομία: «βία είναι τα μνημόνια», «στην Ελλάδα γίνεται γενοκτονία» και άλλες τέτοιες εθνολαϊκιστικές ασυναρτησίες.

Χρησιμοποίησε τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας προκειμένου να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Δεν δίστασε να στοχοποιήσει συναδέλφους του που σκέφτονταν να συμφωνήσουν, ώστε να αποφευχθούν οι εκλογές και να αποφύγει η χώρα τα χειρότερα. Ας θυμηθούμε μόνο τι έλεγε για τον Φώτη Κουβέλη: «ο Κουβέλης αν δεχτεί την πρόταση της κυβέρνησης για να είναι υποψήφιος ΠτΔ, θα γίνει ο νέος Τσιριμώκος».

Όταν ήλθε στην κυβέρνηση, επέλεξε μια δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση – παρωδία με τους εταίρους, φέρνοντας τα πράγματα στα άκρα. Στο ενδιάμεσο είχε φροντίσει την πλήρης ηθική απαξίωση των αντιπάλων του. Επεδίωξε να κάνει change regime. Κάτι το οποίο απεφεύχθη την τελευταία στιγμή λόγω κυρίως του κινήματος «Μένουμε Ευρώπη!».

Έκανε δημοψήφισμα με ένα ψευδεπίγραφο ερώτημα, μόνο και μόνο για να φορτώσει τις δικές του ευθύνες στον λαό. Δίχασε τους Έλληνες όσο κανένας άλλος. Έκλεισε τις τράπεζες, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η ανακοίνωση για το δημοψήφισμα θα οδηγήσει στην επιβολή capital controls. Έπαιξε με την ψυχολογία, την αγωνία και τα νεύρα μας. Οδήγησε δίχως λόγο μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο λουκέτο και εργαζόμενους στην ανεργία. Κατέληξε σε μια κάκιστη συμφωνία με τους θεσμούς – στο χειρότερο μνημόνιο που έχει ποτέ επιβληθεί σε χώρα – δεσμευόμενος στην αντιπολίτευση ότι δεν θα πάει σε εκλογές. Κατάφερε να τους πείσει, να κερδίσει την στήριξη τους και αμέσως μετά να ανακοινώσει την προσφυγή στις κάλπες.

Έκανε εκλογές, τις κέρδισε και επέλεξε να συγκυβερνήσει με τον Καμμένο. Επειδή, όμως, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, ο λογαριασμός έφτασε και μαζί με αυτόν τελείωσε και η πίστωση χρόνου του ελληνικού λαού προς τον Τσίπρα. Η διακυβέρνηση του είναι η πλέον καταστροφική που γνώρισε ποτέ η χώρα. Παρά το ότι κυβερνάει μόλις 10 μήνες, είναι ο ηθικός αυτουργός του μεγαλύτερου σκανδάλου της Μεταπολίτευσης: της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών και του ξεπουλήματος τους σε ξένα funds. Και όταν λέμε ξεπούλημα εννοούμε ξεπούλημα: τα περιουσιακά στοιχεία (assets) των τεσσάρων συστημικών τραπεζών είναι περίπου 340 δισ. Η κυβέρνηση τις πούλησε σε ξένα κερδοσκοπικά funds για περίπου 6 δισ. ευρώ. Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες φορολογούμενοι είχαν αναλάβει υποχρεώσεις σχεδόν 45 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση και τη διάσωση των τραπεζών.

Η 10μηνη διακυβέρνηση Τσίπρα έχει πολύπλευρες αρνητικές συνέπειες: φτωχοποίησε περαιτέρω την ελληνική κοινωνία, δίχασε τους Έλληνες, οδήγησε το τραπεζικό σύστημα στον αφελληνισμό, ανέκοψε την πορεία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και φόρτωσε περισσότερα δάνεια και δυσβάσταχτους φόρους στον ελληνικό λαό.

Τώρα έρχεται και ζητάει συναίνεση από εκείνους που μέχρι χθες αποκαλούσε προδότες. Δεν πρόκειται ασφαλώς για αδιέξοδο της Ελλάδας, αλλά για προσωπικό αδιέξοδο του κ. Τσίπρα. Η χώρα θα βρει τον βηματισμό της μόνο όταν η σημερινή κυβέρνηση γίνει παρελθόν. Συνεπώς, όποιος τείνει χείρα βοηθείας σε αυτό το κατάπτυστο καθεστώς, είναι συνένοχος.