ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ: 2016

Ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης (σύμβουλος επιχειρήσεων - συγγραφέας), κατά την διάρκεια της ομιλίας του στην παρουσίαση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Μανίκα “Στην Ψυχή του Ηγεμόνα” στις 21 Δεκεμβρίου στην Αθήνα, αναφέρθηκε σε ένα βιβλίο που δεν αποτελεί απλό μυθιστόρημα αλλά ένα εγχειρίδιο πολιτικής που μέσα από τη αφήγηση επιχειρεί να αφήσει τον αναγνώστη να επιλέξει αν θα ταυτιστεί ή θα συγκρουστεί με τις επιλογές και τις αξίες των χαρακτήρων. Ανάμεσα σε άλλα είπε:

“Ένα βιβλίο για τους κάθε λογής Ηγεμόνες, πολιτικούς, κοινωνικούς, διαπροσωπικούς. Ένα μυθιστόρημα για τις Ψυχές που επιθυμούν να εξουσιάζουν, να επιβάλλονται, να καθοδηγούν και είναι έτοιμες να πληρώσουν κάθε τίμημα για να το πετύχουν.

Ο Λευτέρης, ο κεντρικός ήρωας, το μεσαίο παιδί ανάμεσα σε τρεις γιους, πέρασε από την οικογενειακή αφάνεια στην αγωνιώδη εμμονή της καταξίωσης, του ελέγχου, της δύναμης με καταλύτη την συναισθηματική μετάθεση των μητρικών απωθημένων.

Προσποιήθηκε, ξεγέλασε, εκμεταλλεύθηκε άτομα και καταστάσεις. Δημιούργησε μια καλοζυγισμένη δημόσια εικόνα που αλλοτρίωνε λίγο, λίγο τις ύστατες ηθικές και ψυχολογικές αντιστάσεις του. Μια προσωπικότητα χωρισμένη στα δυο. Μια καλπάζουσα διπολικότητα που όσο πιο ακόρεστη γίνονταν για εξουσία, τόσο κατέληγε ανικανοποίητη και απελπισμένη.

Πάτησε στα πήλινα πόδια ενός συμβατικού γάμου για να κατοχυρώσει το εισιτήριο στην πολιτική σκηνή. Φίλοι και συνεργάτες αποδείχτηκαν πρόσκαιρα εργαλεία και πιόνια σε μαι σκακιέρα που απαιτεί την άμεση θυσία όλων για χάρη του Βασιλιά.

Όμως τη στιγμή της κατάκτησης της κορυφής με κάθε μέσο, θα υπάρχει πάντα ένα μικρό, τολμηρό παιδί, - καλά κρυμμένο κάπου στα έγκατα και της πιο σκληρής ψυχής -, για να μας θυμίζει την χαμένη αθωότητα. Μια άδολη εσωτερική ματιά για να μας υπογραμμίσει την υποβόσκουσα διπολική διαταραχή που γεννά η ανάγκη συντήρησης του ψευδεπίγραφα νικηφόρου ιδεατού.

Μια προσποιητή ευτυχία που έρχεται σε μόνιμη αντίθεση με κάθε σπόρο ειλικρίνειας, αξιοπιστίας, αξιοπρέπειας.

Άραγε είναι ένδειξη θάρρους να εγκαταλείπεις ως νικητής πριν καταντήσεις νικημένος; Ο Λευτέρης αποφασίζει στο απόγειο του να αποσυρθεί από την πολιτική. Παραδίδει τα όπλα σε ένα ανατροφοδοτούμενο φοβικό σύστημα που τον ξεπερνά και του οποίου δεν επιθυμεί να γίνει άλλοθι; Διατηρεί μια ύστατη επαφή με το νήμα της καταπατημένης τρυφερότητας του; Ή απλά δηλώνει ανήμπορος να διαχειριστεί τις αδιέξοδες αντιφάσεις του;

Μέσα σε όλα αυτά τα ερωτήματα έρχεται αυτό το βιβλίο να συνδυάσει την μυθοπλασία με απαντήσεις για την δομή και την λειτουργία του πολιτικού συστήματος, για τον ρόλο των πολιτικών νεολαιών, για τα στελέχη μπάμπουσκες, φινιρισμένα κακέκτυπα του παρελθόντος, για τις πολιτικές και άλλες θεωρίες που προσκρούουν στην μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης φύσης.

Κάπως έτσι αγγίζονται και μια σειρά ζητημάτων που άπτονται της ψυχολογίας, όπως η διπολική διαταραχή στο πολιτικό γίγνεσθαι, το σύνδρομο του μεσαίου παιδιού, οι Ιάγοι – συνεργάτες που εποφθαλμιούν την δύναμη που δεν μπορούν να αποκτήσουν, η αναγκαιότητα και η αποτελεσματικότητα της ψυχανάλυσης.

Παράλληλα με την αφήγηση, ο Πλάτωνας συνδιαλέγεται με τον Νιτσε κι ο Φρόυντ με τον Καρλ Ρότζερς, ακτινογραφώντας τον νεοέλληνα, τις επιθυμίες, τις αυταπάτες, τις εμμονές του. Μια ατομική και συλλογική διπολικότητα αποκαλύπτεται σελίδα με τη σελίδα. Το αιώνιο εθνικό δίλημμα ανάμεσα στον θυματοποιημένο αγωνιστή και τον κραταιό στρατηλάτη τίθεται επί τάπητος.

Τελικά τι αίσθηση μας αφήνει “Η Ψυχή του Ηγεμόνα”; Την πίκρα της παραίτησης ή την αισιοδοξία ενός νέου ξεκινήματος; Την θλίψη μιας ψυχολογικής αστάθειας ή την χαρά αυτού που στέκεται στα πόδια του πιο ισχυρός, πιο καθαρός έτοιμος για πιο ουσιαστικές μάχες;

Οι τελευταίες φράσεις ενός βιβλίου κάποιες φορές να συμπυκνώνουν όλο το νόημα του. Ένα μήνυμα υπαρξιακό, χωρίς προαποφασιμένη κατεύθυνση, ανοιχτό στην προσωπική ερμηνεία και την επιλογή. Κλείνοντας ο ήρωας αναρωτιέται: “Μια στις τρεις δεν είναι και κακές πιθανότητες αν και δεν τις λες και θεαματικά υπέρ σου. Ο υπερφίαλος σωτήρας, ο παρωχημένος μαλάκας, ο μόνιμος νικητής. Μια τελευταία ζαριά...”.

Μην βιαστείτε να διαλέξετε “τον μόνιμο νικητή” ως την επιθυμητή ζαριά. Η νικηφόρα ζαριά μπορεί και να βρίσκεται στα χέρια των υπερφίαλων καλών Σαμαριτών αλλά και σε αυτά των ευφυών Ηλίθιων σαν αυτούς που περιέγραψε ο Ντοστογιέφσκι. Κι αυτό ίσως είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα για την εποχή μας.”

Κωνσταντίνος Μανίκας
Στην ψυχή του ηγεμόνα
Μυθιστόρημα

Οι εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ σάς προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου
«ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΗΓΕΜΟΝΑ»
του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΑΝΙΚΑ

στο «Polis Art Café»
(Πεσμαζόγλου 5, Αίθριο «Στοάς Βιβλίου», Αθήνα)

την ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016 στις 20:00΄.

Την παρουσίαση θα κάνουν οι
Κωνσταντίνος Κυρανάκης, Πρόεδρος Νεολαίας ΕΛΚ
Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης, Σύμβ. επιχειρήσεων-συγγραφέας
Έλλη Τριανταφύλλου, Δημοσιογράφος

Θα συντονίσει ο Διονύσης Νασόπουλος, Δημοσιογράφος.

Ποιος ξέρει, άραγε, τι φωλιάζει στην Ψυχή του Ηγεμόνα; Ποιος είναι επιτέλους Αυτός; Ένας έτοιμος από καιρό σωτήρας που μετατρέπεται σε πολιτική μπάμπουσκα; Ένα συναισθηματικά στερημένο παιδί, ίσως, που αναζητεί στη διπολική εξουσία τον ολοκληρωτικό θαυμασμό του κοινού; Ή μήπως, ακόμη, ένας ανήμπορος ροκ σταρ που αυτοκαταστρέφεται, όταν εγγίζει την υπέρτατη μοναξιά της κορυφής και προσδοκά –απ’ την ψυχανάλυση πλέον– ν’ ανακαλύψει το στερνό του καταφύγιο αυτογνωσίας;

Ο Λευτέρης διήνυσε τη διαδρομή, από τη στιγμιαία σωτηρία της πρώτης παιδικής του αγάπης έως την οικειοθελή πτώση από το βουλευτικό θώκο, περνώντας μέσα από αλλεπάλληλα οικογενειακά δράματα, ένα γάμο-αντιπαροχή, αισθησιακές εκτονώσεις κι εκλογικές δολοπλοκίες, καταλήγοντας στο απόγειο της δημόσιας αναγνώρισής του, να εγκαταλείπεται στη μοιραία ανάπαυση της νεοϋορκέζικης ψυχαναλυτικής πολυθρόνας.

Στο μυθιστόρημα «Στην ψυχή του ηγεμόνα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2016) του Κωνσταντίνου Μανίκα η αφήγηση φλερτάρει ρομαντικά με το δοκίμιο. Η πολιτική με την ψυχολογία. Ο έρωτας της εξουσίας με την εξουσία του έρωτα. Οι αξίες με την απαξίωσή τους. Αποτελεί μια ιστορία έμψυχων ανατροπών κι άψυχων επιλογών, για την ψυχή της πολιτικής μέσα απ’ την πολιτική της ψυχής.

Ο Κωνσταντίνος Μανίκας γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τα Τρίκαλα.

Σπούδασε φυσικοθεραπεία, απέκτησε Bachelor στην Ψυχολογία και Master στην Διοίκηση Επιχειρήσεων και τα Οικονομικά. Είναι σύμβουλος επενδύσεων.
Αρθρογραφεί τακτικά στον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο. Διατηρεί εκπομπή σε διαδικτυακό ραδιόφωνο. Στις Περιφερειακές εκλογές του 2014 ήταν υποψήφιος σύμβουλος στην Περιφέρεια Αττικής

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργηθεί ένας συμβολικός μύθος γύρω από το 2021 και τα 200 χρόνια από την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821, την απεμπλοκή από την στενή δημοσιονομική επιτροπεία, την επανεκκίνηση σε ηθικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, την επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο διεθνή χάρτη, την ανάκτηση της ελπίδας και της αισιοδοξίας για μια καινούρια αρχή. Με βάση τις ανακοινώσεις για τις βραχυπρόθεσμες παρεμβάσεις στο ελληνικό χρέος φαίνεται ότι το πραγματικό χρονικό ορόσημο για την χώρα μετατίθεται τουλάχιστον προς το 2060!

Όταν κάνεις προσεγγίσεις για μια περίοδο σαράντα και πλέον ετών είναι σαν να παίζεις ταυτόχρονο στοίχημα για 44 ποδοσφαιρικά παιχνίδια και να ελπίζεις ότι θα έχεις επιτυχία σε όλες τις προβλέψεις σου. Οι προϋποθέσεις για να εξελιχθούν τα πράγματα για το δημόσιο χρέος μας με βάση το συγκεκριμένο σενάριο στηρίζονται σε τόσα απρόβλεπτα γεγονότα (τιμή πετρελαίου, συναλλαγματικές ισορροπίες, διεθνείς εντάσεις κλπ) που είναι αναπόφευκτο ότι κάποια από αυτά θα ξεφύγουν από τον αρχικό σχεδιασμό. Αφήστε που οι παράγοντες που παρατίθενται είναι εξ ορισμού αρκετά αισιόδοξοι στην οπτική τους.

Οι διαρκώς υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και η διατήρηση των επιτοκίων δανεισμού της χώρας σε συμφέρουσα επίπεδα είναι απίθανο να μην πέσουν θύματα των οικονομικών κύκλων μέσα στις επόμενες τέσσερις δεκαετίες. Οι πολιτικές διακυμάνσεις που σίγουρα θα προκύψουν βάσει και των ιστορικών δεδομένων μας θα δημιουργήσουν πρόσθετες ταλαντεύσεις. Το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον και οι ενεργειακές εξελίξεις που προμηνύονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες δεν επιτρέπουν μονοδιάστατες, χαρωπές αλλά αφελείς αναλύσεις.

Μέσα σε αυτό το κλίμα και γνωρίζοντας ότι οι ουσιαστικές ελαφρύνσεις στην αποπληρωμή του χρέους θα προκύψουν με το τέλος του υπάρχοντος προγράμματος την Άνοιξη του 2018, όπου εφόσον έχουμε ολοκληρώσει επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις θα προσαρμοστούν -ανάλογα με την προβλεπόμενη μείωση των ετήσιων τόκων- και οι στόχοι για πρωτογενή πλεονάσματα προς το 2%, η κυβέρνηση επιδόθηκε σε ένα παιχνίδι παροχών που αν δεν αποδειχτεί προεκλογική φούσκα το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για την απέλπιδα προσπάθεια να εντείνει την ταξικότητα των επιλογών της.

Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι το υπερβάλλων του στόχου πλεόνασμα προέκυψε από την μη καταβολή των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τους ιδιώτες που στεγνώνει την αγορά από ρευστότητα και περιορίζει τις πληρωμές των εταιρειών σε υπαλλήλους και προμηθευτές, εκτόξευσε μια υπόσχεση για ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων. Τους προσφέρει δηλαδή μετά τις νέες αχρείαστες, έως το τέλος του 2014 περικοπές στο εισόδημα τους, μια ανταμοιβή εξαγοράς συνειδήσεων που παραβλέπει ότι το θεμελιώδες πρόβλημα κάθε οικογένειας είναι τα άνεργα και χωρίς προοπτική παιδιά της.

Η δική τους ενίσχυση για είσοδο στην εργασία θα πρόσθετε επί της ουσίας κάτι θετικό στην ανάταξη της οικονομίας. Θα τους έδινε μια ευκαιρία απασχόλησης, θα διεύρυνε τις παραγωγικές δυνατότητες των επιχειρήσεων κι έτσι το συνολικό κοινωνικό και οικονομικό αποτέλεσμα θα ήταν πολλαπλώς πιο αποδοτικό για όλους μας. Όμως αυτές οι απλές προσεγγίσεις προσκρούουν στον σαφή ταξικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προτιμότερο ένα πρόσκαιρο, εφάπαξ δόλωμα στους απόμαχους της εργασίας από την στήριξη του ενεργούς δυναμικού προσωπικού με διαρκείς και μόνιμες θετικές συνέπειες.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας

Οικονομολόγος - Ψυχολόγος, Σύμβουλος Επενδύσεων

Σημειολογικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλη ημέρα, που να αποτυπώνει ταυτόχρονα και με τόση πιστότητα τις δυο διαφορετικές εικόνες της Ε.Ε. όπως αυτές καταγράφονται τα τελευταία χρόνια, όπως η προηγούμενη Κυριακή. Από την μια η Αυστριακή Προεδρική εκλογή κι από την άλλη το Ιταλικό δημοψήφισμα αποκάλυψαν σε όλο τους το εύρος τις δυο αντίθετες πορείες που έχει να διαλέξει η Ευρώπη και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί κάθε πλευρά.

Οι Αυστριακοί μπρος στο φάσμα της εκλογικής ενός ακραία απομονωτικού σωβινιστή υποψηφίου (μην τον συγχέουμε με το προφίλ ενός τυπικού συντηρητικού πολιτικού) επέλεξαν να στηρίξουν τον εκλεκτό των Πρασίνων θεωρώντας ότι μπορεί να υπερασπιστεί καλύτερα το Ευρωπαϊκό κεκτημένο ακόμη κι αν η οπτική, που κατά πιθανότητα διαθέτει για το μέλλον της Ε.Ε., κινείται στα πλαίσια μιας σφιχτής ομοσπονδιοποίησης την οποία πολλοί φοβούνται ως το έσχατο μέσο καταπίεσης των εθνικών συνειδήσεων.

Την ίδια ώρα οι Ιταλοί έστειλαν το ακριβώς αντίθετο μήνυμα αντικρούοντας το κυβερνητικό σκεπτικό που επιθυμούσε την συγκέντρωση των εξουσιών με άλλοθι την μείωση του κόστους λειτουργίας του κράτους. Με ένα συντριπτικό ποσοστό έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου προς όσους θεωρούν ότι ο περιορισμός των παρεμβατικών δυνατοτήτων του πολίτη γίνεται εύκολα ανεκτός ακόμη κι αν διέπεται από μια ορθολογική αντίληψη για την δομή των νομοθετικών και εκτελεστικών μηχανισμών.

Υπάρχει χρυσή τομή ανάμεσα στις δυο θεωρητικές προσεγγίσεις; Υπάρχουν ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες με διορατικότητα και θέληση ώστε να αναλάβουν την ευθύνη του διοικητικού ανασχεδιασμού της Ε.Ε. με τρόπο που να εξυπηρετεί και την αποδοτικότητα των θεσμικών οργάνων αλλά και να επιτρέπει την διατήρηση ενός σημαντικού βαθμού αυτονομίας τέτοιου που θα της προσδίδει το αντίστοιχο κύρος αλλά πάνω από όλα και την αναγκαία δημοκρατική νομιμοποίηση;

Σε μια περίοδο οικονομικών και κοινωνικών πιέσεων αυτοί που αναδεικνύονται στο προσκήνιο είναι οι πιο σκληροί και άτεγκτοι, συχνά και οι πιο φαιδροί, εκπρόσωποι της κάθε μιας σχολής σκέψης. Λείπει η ψυχραιμία, η ψυχρή ανάλυση των θετικών αποτελεσμάτων αλλά και των αρνητικών επιπτώσεων κάθε εναλλακτικού δρόμου έτσι ώστε τελικά να χαραχθεί μια πορεία που θα εκμεταλλεύεται στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις πιο αποδοτικές πλευρές κάθε στάσης.

Λείπουν οι συνετές φωνές που θα αναζητήσουν την χρήση ομοσπονδιακών επιλογών εκεί όπου δύναται να συνεισφέρουν σε δράσεις υψηλού κύρους και τεράστιου εύρους, ικανές να προσφέρουν οφέλη για τον κάθε Ευρωπαίο πολίτη που δεν είναι ικανές να πετύχουν οι μεμονωμένες, αποσπασματικές και συχνά αντικρουόμενες εθνικές πολιτικές. Όπως πχ στη λειτουργία της ΕΚΤ, στην κοινή φύλαξη των συνόρων, την ενιαία αμυντική πολιτική, τα αναπτυξιακά εργαλεία και την στήριξη της απασχόλησης.

Λείπουν οι σύγχρονες εθνικές φωνές που δεν καπηλεύονται πρόσκαιρα τις αναφορές σε παραδοσιακές αξίες και συμβολισμούς τους παρελθόντος αλλά αναδεικνύουν εκείνες της πτυχές της ιστορίας που ενισχύουν την ατομική και συλλογική δράση των πολιτών με τρόπο που τους καθιστά όσο πιο συνειδητά συμμέτοχους στις αποφάσεις και τους δίνει το περιθώριο να ακολουθούν εθνικές πολιτικές σε ζητήματα όπως πχ τα φορολογικά, ο παραγωγικός σχεδιασμός, η παιδεία συντηρώντας τα αναντίρρητα στοιχεία διαφορετικότητας που χαρακτηρίζουν κάθε λαό.

Όπως στα περισσότερα ζητήματα η λύση βρίσκεται στη δημιουργική σύνθεση, στη συνδυαστική σκέψη, στην οραματική πολυπλοκότητα κι όχι στην στρυφνή, συγκρουσιακή απόρριψη κάθε αντίθετης άποψης με μια μεγάλη δόση στρουθοκαμηλισμού για τις διεθνείς εξελίξεις που συνεχίζουν να απωθούν την Ευρώπη, σε οικονομικό και διπλωματικό επίπεδο, στην άκρη των εξελίξεων.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Όταν διοικείς μια χώρα για δεκαετίες, ανεξάρτητα από το πως μπορεί να χαρακτηριστεί το όποιο απτό έργο αφήνεις ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, θεωρείται δεδομένο ότι αποτελείς μια ιστορική φυσιογνωμία που έχει χαράξει την δική της πορεία. Βέβαια το πως κρίνεται και πως θα αποτιμηθεί η πορεία και οι επιλογές σου είναι μια εντελώς άλλη υπόθεση που εξαρτάται από τις συνέπειες των κινήσεων σου στο εσωτερικό της χώρας όσο κι από τις επιπτώσεις τους σε διεθνές επίπεδο.

Ο Κάστρο, λοιπόν,, προφανώς και υπήρξε ένα σύμβολο του κομμουνιστικού αγώνα μετά από πενήντα χρόνια αδιάλειπτης άσκησης προεδρικής εξουσίας στην Κούβα. Φυσικά και μια τόσο έντονη παρουσία μετατράπηκε, όχι πάντως τόσο έντονα όσο ο Τσε Γκεβάρα, σε λαϊκό σύμβολο (σχεδόν με την διαφημιστική έννοια της ποπ!). Ένα τοτέμ της επαναστατικής κουλτούρας, απαραίτητο εργαλείο για την αμεσότερη και ευρύτερη μετάδοση των ιδεολογικών βύθισε μηνυμάτων της σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτή η παραδοχή δεν συνιστά και αποδοχή της προσφοράς του Κάστρο. Ακόμη και οι πιο πιστοί θιασώτες των πεπραγμένων του, ακόμη κι αυτοί που επιμένουν να παραβλέπουν την οικονομική καχεξία στην οποία καταδίκασε την Κούβα, τον κοινωνικό ξεπεσμό της εκτεταμένης πορνείας, την συρρίκνωση των δημοκρατικών ελευθεριών, την σκληρότητα και την ωμότητα στην άσκηση της εξουσίας, δεν μπορούν να ξεπερνούν αδιάφορα το τι αντιπροσωπεύει ο τρόπος διοίκησης κάθε δήθεν λαϊκού ηγέτη που μόλις αποκτά πρόσβαση στους μηχανισμούς επιβολής αναδεικνύεται σε αδίστακτο ηγεμόνα με πρόσχημα την προάσπιση των επαναστατικών κεκτημένων.

Οι λαοί έχουν ανάγκη τόσο από τον οραματικό λόγο που περιγράφει, – πολλές φορές με επιτηδευμένη περίσσεια, τον ιδεατό στόχο -, όσο κι από την διαχειριστική επάρκεια που μετουσιώνει έστω ένα μέρος των ονείρων σε χειροπιαστό αποτέλεσμα. Το μόνο που δεν χρειάζονται είναι ηγέτες που χειραγωγούν τα βαθύτερα φοβικά ένστικτα των μαζών και τις καθοδηγούν στην αποδοχή της αποποίησης των ελευθεριών τους στο όνομα ενός υποτιθέμενου υψηλού κοινού σκοπού.

Οι μεγαλύτερες συλλογικές φενάκες είναι αυτές που στηρίζονται στην επιχειρηματολογία της παραχώρησης ενός μέρους των δικαιωμάτων σου σε έναν “αδιάφθορο” ηγέτη και τους ακόμα πιο “αδιάφθορους”, μη “γραφειοκρατικούς”, μη “καταπιεστικούς” μηχανισμούς που θα δημιουργήσει για να συντηρήσει το ακριβό δώρο που κατέκτησε με κάθε μέσο. Την δύναμη να καθυποτάσσει τις επιθυμίες των πολλών στην εξουσιαστική μανία των ελάχιστων.

Υ.Γ. Μέσα στα πλαίσια αγιοποίησης του Κάστρο, ο Τσίπρας έφθασε στο σημείο να συγκρίνει και να παραλληλίσει την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 με την δικτατορία του προλεταριάτου που εγκαθίδρυσε στην χώρα του ο Φιντέλ. Πόσο ασυγκράτητος… κομαντάντε πρέπει να είσαι για να συγχέεις τον αγώνα ενός λαού για την εθνική του ταυτότητα με την “λαϊκή” επιστράτευση για την δόξα του κομμουνιστικού ιδεώδους; Με το μαλακό τα φυσεκλίκια Αλέξη. Κινδυνεύεις για μια ακόμη φορά να αυτοπυροβοληθείς!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος, Σύμβουλος Επενδύσεων

Είναι πασίγνωστη και πλέον κορεσμένη η Τουρκική τακτική να εξάγει, με κάποιο τρόπο, κάθε εσωτερική κρίση. Μετά το πραξικόπημα και τις γενικευμένες εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων σε όλον τον δημόσιο τομέα, ήταν αναμενόμενη η προσπάθεια ανάδειξης ενός σκληρού, ηγεμονικού προφίλ που θα πείθει το λαϊκό αίσθημα ότι όσο απόλυτος στην κρίση του είναι ο τούρκος Πρόεδρος για τα εγχώρια ζητήματα, άλλο τόσο δυναμικός και διεκδικητικός εμφανίζεται και στον διεθνή διπλωματικό στίβο.

Όμως η αμφισβήτηση διεθνών συνθηκών με υπόσταση ενός αιώνα, όσον τυχοδιωκτισμό και επικοινωνιακή επιτήδευση κι αν κρύβουν, δεν μπορούν να εκλαμβάνονται με την ελαφρότητα μιας τυχαίας δήλωσης εσωτερικής κατανάλωσης. Μπορεί οι ρητορικές ακρότητες περί συνθηκών που δεν αποτελούν ιερά βιβλία να ακούγονται τουλάχιστον φαιδρές και να μην διαθέτουν καμιά ουσιαστική ισχύ από την στιγμή που τέτοιες συμφωνίες αλλάζουν μόνο μετά από πολεμική εμπλοκή αλλά και μόνο το γεγονός ότι κάποιος μπαίνει στην διαδικασία να παίξει παιχνίδια με τους κοινούς διεθνείς κανόνες εγείρει υποψίες για κάποιον ευρύτερο σχεδιασμό.

Σε έναν περίπλοκο διαγκωνισμό γεωπολιτικής στρατηγικής η Τουρκία καλείται να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις. Οι εξελίξεις στη Συρία και η πιθανή νέα ανάδειξη του Κουρδικού, η επερχόμενη λύση στο Κυπριακό, οι σχέσεις της με την Ρωσία και το Ισραήλ και ο ρόλος της στην περιοχή μετά την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ είναι μόνο μερικά από τα πιο σημαντικά θέματα που την απασχολούν. Σίγουρα πολύ περισσότερο από τα… “διμερή” ζητήματα με την Ελλάδα.

Ο Ερντογάν δικαιούται να αισθάνεται πιο ισχυρός αφού η στάση του απέναντι στη Συρία, δείχνει πλέον να βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ με όσα σχεδιάζουν για την περιοχή τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία. Ακόμη και με το Ισραήλ, παρά τις τεταμένες σχέσεις τους, αναζητούνται δυνατότητες ενεργειακής και άλλων συνεργιών. Γι” αυτό και το Κυπριακό φαντάζει ως ένα πρόσφορο πεδίο για την ολοκλήρωση μιας οριστικής συμφωνίας.

Κάθε σημείο της διαπραγμάτευσης έχει ιδιαίτερη σημασία. Η επιστροφή των προσφύγων, οι εγγυήσεις, ο τρόπος διακυβέρνησης, το εδαφικό κρύβουν τα δικά τους μυστικά και ύπουλα σημεία που μπορούν, εφόσον παραβλεφθούν, να αφήσουν μόνιμα, ανεξίτηλα σημάδια στο “κορμί” της Κύπρου. Ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων που θα επιστέψει στα κατεχόμενα θα καθορίσει την πληθυσμιακή σύσταση του κράτους άρα και την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα.

Οι εγγυήσεις παρουσιάζονται ως αμοιβαία δικλείδα ασφαλείας για την εκτέλεση των συμφωνηθέντων αλλά αν προχωρήσει ως μιας μορφής σφιχτού ελέγχου από τις έως τώρα εγγυήτριες δυνάμεις, ειδικά αν αυτό σημαίνει και παραμονή στρατιωτικών δυνάμεων, τότε θα πρόκειται για ένα ιδιότυπο καθεστώς φοβικής δημοκρατίας. Ακόμη πιο φοβική θα αποδειχτεί αν η διακυβέρνηση περνά μέσα από ένα περίπλοκο σύστημα ισορροπιών, δυσλειτουργικό, που θα αναβάλλει αποφάσεις και θα προτρέπει στην συναίνεση γύρω από έναν ελάχιστο αποδεκτό μέσο όρο απόψεων που μόνο αποδοτικό δεν μπορεί να είναι.

Το εδαφικό όμως παραμένει το κεντρικό ζητούμενο. Άλλωστε δεν ήταν τυχαία η ωμή Τουρκική παρέμβαση ώστε να προκύψει το πρόσφατο αδιέξοδο στις συνομιλίες της Ελβετίας. Γνωρίζουν οι πάντες ότι ο ορισμός των συνόρων κάθε κοινότητας είναι το πιο κρίσιμο σημείο και κάθε σπιθαμή γης που θα παραχωρηθεί στην άλλη πλευρά έχει πολλαπλή σημασία.

Ακόμη κι αν δεν προκύψει άμεσα λύση με ευθύνη της Τουρκίας θα πρόκειται για μια επίδειξη δύναμης που θα θέλει να τονίσει τον ρόλο που η ίδια αντιλαμβάνεται ότι έχει στην περιοχή κι αυτό απαιτεί σκλήρυνση της Ευρωπαϊκής στάσης απέναντι της αλλιώς η χώρα μας θα βρεθεί μπλεγμένη στα δίχτυα των Τουρκικών διεκδικήσεων με σοβαρές πιθανότητες περαιτέρω επιδείνωσης των σχέσεων με την γείτονα χώρα ακόμη και δημιουργία θερμών επεισοδίων που θα διαταράξουν το εύθραυστο οικονομικό περιβάλλον και θα παρατείνουν την αναμονή για επάνοδο στις αγορές.

Διαθέτουν το ανάστημα και τις ικανότητες να διαχειριστούν μια τόσο λεπτή κατάσταση τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη; Οι μέχρι τώρα αντιδράσεις μόνο διαβεβαίωση για κάτι τέτοιο δεν μας δίνουν. Από τις επιπολαιότητες Κοτζιά με το ανύπαρκτο θέμα της Τσαμουριάς έως την άτονη απάντηση μέσω του εκπροσώπου τύπου του υπ. Εξωτερικών για το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Μόνο καταφύγιο οι ευχές και η ελπίδα παρέμβασης του από μηχανής Ευρωπαϊκού θεού!

«Η δημοκρατική επανάσταση που έγινε απόψε, αφορά όλους μας.

Αυτούς που μας ψήφισαν και αυτούς που δεν μας ψήφισαν.

Τώρα πρέπει να ασκήσουμε δυναμική και αξιόπιστη αντιπολίτευση να διεκδικήσουμε την διακυβέρνηση της χώρας.

Το πρώτο βήμα έγινε, πάμε για τα επόμενα και σημαντικότερα βήματα... πάμε για την Ελλάδα της ελπίδα, και για την ελπίδα της Ελλάδας».

Με αυτή την αναφορά, το βράδυ της 29ης Νοεμβρίου του 2009, ο Αντώνης Σαμαράς έκλεινε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τον ίδιο, ένα απίστευτο πολιτικό come back, για το οποίο λίγοι θα στοιχημάτιζαν όχι μόνον το 2004, όταν επέστρεψε ως ευρωβουλευτής στη Ν.Δ., αλλά ακόμη και λίγους μήνες πριν τις εσωκομματικές εκλογές του 2009.

Ο Αντώνης Σαμαράς ανακηρύχθηκε ο 7ος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, με την καθαρή νίκη που εξασφάλισε από τον πρώτο γύρο στις εκλογές που διεξήχθησαν την Κυριακή 29-11-2009.

Συνολικά ψήφισαν 781.136 άτομα.

Σήμερα επτά χρόνια από την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, φίλοι γράφουμε κάποιες σκέψεις, αναμνήσεις που έμειναν για πάντα χαραγμένες από"κείνο το βράδυ, που σώπαιναν οι λύκοι, γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι"

Κωσταντίνος Μανίκας

Υπάρχουν ημερομηνίες ορόσημα. Υπάρχουν γεγονότα σημαντικά για τις περαιτέρω εξελίξεις. Υπάρχουν όμως και κομβικά ιστορικά σημεία που σηματοδοτούν την οριστική και αμετάκλητη αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού. Η 29η Νοεμβρίου 2009 αποτελεί μια από αυτές τις ελάχιστες ευκαιρίες που χαράσσουν ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη το σημάδι της μετάβασης σε μια νέα εποχή.

Η ελληνική Κεντροδεξιά άνοιξε για πρώτη φορά τόσο πλατιά την πόρτα στην βούληση των πολιτών κάνοντας ένα τεράστιο βήμα απόδειξης ότι συνιστά ένα ατόφια λαϊκό κόμμα. Ένα κόμμα που δεν μαστίζεται από την κλειστοφοβική επιβολή της άποψης οργανωμένων μειοψηφιών και οικογενειοκρατικών μηχανισμών. Ένα κόμμα που επιχειρεί να δώσει το στίγμα του ως πάροχος δυνατοτήτων σε οποιονδήποτε διαθέτει τις ικανότητες κι όχι σε όποιον συντηρείται στην φορμόλη αλληλοεξαρτώμενων εσωκομματικών συμφερόντων.

Ο Σαμαράς εξέφρασε με τον πιο γνήσιο τρόπο την ελπίδα για φυγή προς το μέλλον, για απομάκρυνση από καθετί ανασταλτικό, για ιδεολογική αποσαφήνιση, για αναγέννηση με σεβασμό στις παραδοσιακές αξίες, γι' αυτό και συσπείρωσε γύρω του την μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών της παράταξης. Γι' αυτό δημιούργησε ένα κύμα ανατροπής που εκτόξευσε την συμμετοχή κι άφησε ως βαριά παρακαταθήκη την δέσμευση για περισσότερη συμμετοχικότητα, για περισσότερη αξιοκρατία, για περισσότερη δημοκρατία.

Θεόφιλος Νικολαίδης

Πέρασαν επτά ακριβώς χρόνια από την αξέχαστη εκείνη Κυριακή της 29ης Νοεμβρίου όταν πάνω από 800.000 Νεοδημοκράτες κάθε ηλικίας και φύλου περίμεναν καρτερικά επί ώρες για να ψηφίσουν τον νέο Πρόεδρό τους.

Για να ψηφίσουν με πάθος πρωτόγνωρο και υπομονή αξιοθαύμαστη, ειδικά για τα άτομα προχωρημένης ηλικίας, εκείνον που θα έκανε την μεγάλη ανατροπή στο Κόμμα και γενικότερα στο γηρασμένο μεταπολιτευτικό πολιτικό μας σύστημα.

Και παρά τη λυσσαλέα αντίδραση των ΜΜΕ αλλά και πολλών ανωτάτων στελεχών του Κόμματος, κατάφεραν εκείνο που κάποιους μήνες πριν φάνταζε σαν δονκιχωτικός μύθος.

Έδωσαν με μεγάλη πλειοψηφία την δυνατότητα στον Αντώνη Σαμαρά να κάνει πράξη τα όσα οράματα τους μετέδωσε στην προεκλογική εκστρατεία.

Δεν ξέρω αν το αντιλήφθηκε ο Αντώνης ότι στις 29 του Νοέμβρη δεν έγινε μια ψηφοφορία, έγινε μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Το όραμα και η εντολή αυτής της Επανάστασης ήταν μία. Γενική ΑΝΑΤΡΟΠΗ προς οτιδήποτε το παλιό.

Προς οτιδήποτε μας πλήγωσε, μας πόνεσε, μας ντρόπιασε.

Έχω την εντύπωση πως αυτή την πτυχή των εκλογών δεν την αντελήφθη ο Σαμαράς και αντί να κάνει εκκαθάριση του κόμματος, συντάχτηκε με το κατεστημένο, φοβούμενος ίσως να μην δημιουργήσει διάσπαση.

Τα αποτελέσματα τα είδαμε και ας αποτελέσουν τουλάχιστον οδηγό στον νέο Αρχηγό για να μην φτάσουμε στο ίδιο σενάριο.

Η ιστορία έδωσε την ευκαιρία στον Αντώνη Σαμαρά να αναλάβει τις τύχες της Χώρας στην δυσκολότερη μεταπολιτευτική περίοδο για να μην πω, στην χειρότερη μεταπολεμική περίοδο για την Ελλάδα.

Ανεξάρτητα του τι του καταλογίζουν εχθροί και φίλοι, γεγονός αναμφισβήτητο είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς έσωσε την Ελλάδα από την καταστροφή και την οδήγησε ξανά στην έξοδο από το τούνελ, δικαιώνοντας όσους τον πίστεψαν στις 29.11.2009.

Το αν δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το έργο του και η Χώρα μπήκε πάλι στο τέλμα της καταστροφής, ας αναζητηθούν για αυτό οι ευθύνες αλλού……

Τζούλια Παντάκη

Κυριακή 29/11/09,6.00 π.μ τρεις γυναίκες φθάνουμε στο εκλογικό κέντρο της οδού Πατησιών στο 5ο Δημ.Διαμέρισμα ως εκλογικοί αντιπρόσωποι του Αντώνη Σαμαρά.

Έκπληκτοι οι Δημ.υπάλληλοι για την παρουσία μας δεν μας καλημερίζουν καν....

Το Δημοτικό διαμέρισμα ήταν προετοιμασμένο για να γιορτάσουν το βράδυ την νίκη της Ντόρας Μπακογιάννη, προετοιμασμένοι με αφίσες της μέσα στα παραβάν,στους διαδρόμους τα αυτοκόλλητα στα πουκάμισα των αντιπροσώπων της...

6.45 ήδη οι πρώτοι ψηφοφόροι έκαναν ουρά, αδημονώντας να ψηφίσουν και μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες η ουρά είχε φθάσει μέχρι το ισόγειο. Η μέρα δεν κύλησε ομαλά, είχε παρατράγουδα αλλά η διαφαινόμενη νίκη του Αντ. Σαμαρά μας έκανε να χαμογελάμε και να παραμείνουμε στο εκλ.κέντρο μέχρι το βράδυ.

Ο κόσμος είχε ενθουσιασμό για την πρωτογνώρη εμπειρία,θυμό για τα όσα είχαν συμβεί στην προεκλογική περίοδο στο κόμμα, αισιοδοξία για την εκλογή.

Ήρθαν ηλικιωμένοι με δυσκολία να σταθούν, άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα υγείας,νέα παιδιά με προσδοκία για το αύριο.

Το βράδυ στην κάλπη καταμετρ ήθηκαν 320 ψηφοδέλτια,τα αποτελέσματα ήταν

182 Α.Σαμαράς,124 Ν. Μπακογιάννη.

Το πάρτι είχε ήδη ξεκινήσει στην Βασ.Σοφίας και κατεβήκαμε τα σκαλιά τρέχοντας φωνάζοντας "Ελλάς. Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς".

Αντώνης Μιχελόγγονας

Η εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ σηματοδότησε μια καμπή στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, και θα αποτελεί ορόσημο για τον ιστορικό του μέλλοντος.

Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της Κεντροδεξιάς που δόθηκε η δυνατότητα στη βάση, στους απλούς πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ότι ανήκουν στην παράταξη, να επιλέξουν όχι τον ηγέτη της παράταξης αλλά τον επόμενο πρωθυπουργό. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη πολιτική νομιμοποίηση που μπορούσε να λάβει ο Αντώνης Σαμαράς.

Το βασικότερο στοιχείο ωστόσο που καθιστά την εκλογή αυτή σημαντική είναι πως αποτέλεσε την αρχή για μια από τις σημαντικότερες κυβερνήσεις στην ελληνική ιστορία.

Ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2012, παρέλαβε ένα κράτος στα πρόθυρα της διάλυσης και το έφτασε ένα βήμα από την πλήρη ανατροπή της αρνητικής κατάστασης.

Απέτρεψε τη χρεοκοπία που όλοι θεωρούσαν σίγουρη, έβαλε σε τάξη τα δημόσια οικονομικά και όσο προχωρούσε η ανάκαμψη της οικονομίας μπόρεσε να λάβει μέτρα τόσο για ενίσχυση των οικονομικά αδύναμων όσο και για ανάπτυξη της οικονομίας. Επανέφερε τη δημόσια τάξη στις πόλεις και τους δρόμους, έκλεισε σχεδόν ολοκληρωτικά την πληγή που είχε ανοίξει η ανεξέλεγκτη ροή λαθρομεταναστών.

Και το βασικότερο, αποκατέστησε τη διεθνή θέση της χώρας, που μετά την οικονομική κατάρρευση του 2009 και τις καταστροφικές επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεων είχε φτάσει στο ναδίρ.

Και όλα αυτά εν μέσω συγκυβέρνησης και με τις εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες να είναι πλήρως αρνητικές.

Δυστυχώς δεν κατόρθωσε να κερδίσει τη μάχη εναντίον της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς, και η ήττα του τον Ιανουάριο στέρησε από τη χώρα την έξοδο στο ξέφωτο.

Σήμερα, με το σύνολο σχεδόν των επιτευγμάτων του Αντώνη Σαμαρά να έχει αναιρεθεί από την καταστροφική δράση της κυβέρνησης της αριστεράς ο όρος δικαίωση είναι λίγος για να περιγράψει το μεγαλείο του πολιτικού ανδρός.

Ο ελληνικός λαός αν μη τι άλλο του οφείλει μια μεγάλη συγγνώμη.

Σε κάθε περίπτωση η δικαίωσή του θα περατωθεί όταν ολοκληρωθεί και το έργο που ξεκίνησε, από την επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ.

Και ως προς τα ερώτημα που καλείται να απαντήσει κάθε αξιωματική αντιπολίτευση, «Πώς θα τα καταφέρετε», ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι τυχερός γιατί έχει ένα επιτυχημένο πρόσφατο παράδειγμα να ακολουθήσει.

Κυριάκο, «κάντο όπως ο Σαμ» και δε θα χάσεις.

Μάνια Κρητικού

Το να ζεις στα Χανιά και στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ το 2009 να ψηφίζεις Σαμαρά, δεν ήταν εύκολο. Κι όμως κάποιοι το κάναμε!

Σε συζητήσεις παρέας που είχαν προηγηθεί των εκλογών δεν μπορούσες να μιλήσεις με επιχειρήματα. Κανείς δεν σε άκουγε!

Η αλήθεια είναι ότι ήθελε πολλά κότσια και η απλή παραδοχή της επιλογής σου!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, έξω από το εκλογικό κέντρο, μουστακαλή γνωστό Χανιώτη να φωνάζει

"Δεν πιστεύω να είναι κανένας εδώ που να ψηφίζει Καλαματιανό!".

Κρατήθηκα με το ζόρι. Τι να του πεις άλλωστε;...

Ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου και δεν μετάνιωσα την ψήφο μου.

Το κόμμα πήγε μπροστά, το ίδιο και η χώρα.

(άσχετα αν ο "σοφός λαός" αποφάσισε να κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα και σήμερα να παλεύουμε γι' αυτά που είχαμε καταφέρει επί Σαμαρά!)

Ας ελπίσουμε ότι ο σημερινός μας πρόεδρος θα τα πάει εξίσου καλά και -σύντομα- θα γίνει Πρωθυπουργός. Για την Ελλάδα και το κόμμα!

Γιώργος Παντάκης

Πριν την ήτα της Νέας Δημοκρατίας και την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή, κανένας δεν σκεφτόταν τι επρόκειτο να συμβεί στην συνέχεια

Ακόμα και με την παραίτηση του, δεν πέρναγε από κανένα μυαλό ότι ο Αντ. Σαμαράς θα διεκδικούσε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας

Όταν εκείνο το βράδυ ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του, ΟΛΟΙ έπεσαν από τα σύννεφα. Οι πάντες. Ακόμα και οι συνεργάτες του, μέσα από το πολιτικό του γραφείο.

«Τι κάνει»; Αναρτιόντουσαν όλοι.

«που πάει»; Έλεγαν στα πηγαδάκια φίλοι και εχθροί

«θα πάμε αυτό το ταξίδι ήσυχα, χωρίς φασαρίες, χωρίς αντιπαραθέσεις και μην ανησυχείτε, όλα θα πάνε καλά» έλεγε ο Σαμαράς στους συνεργάτες του και πράγματι. ΟΛΑ πήγαν καλά.

Όλα πήγαν όπως τα είχε «συντάξει» μέσα στο μυαλό του ο Αντ. Σαμαράς.

Έτσι, στήνονται για πρώτη φορά πανελλαδικά κάλπες για να εκλέξει ο κόσμος τον νέο του αρχηγό. Και ναι.

Ο Αντώνης Σαμαράς, γίνετε ο πρώτος Πρόεδρος της ΝΔ εκλεγμένος από την βάση.

Σφουγγάρι είπε μόλις εκλέχτηκε.

Ο πολιτικός πολιτισμός απεδείχθη ότι δεν είναι για όλους. Απεδείχθη ότι είναι μόνο για όσους έχουν παιδεία. Είναι για λίγους, είναι για εκλεκτούς.

Ο Αντώνης Σαμαράς στην όλη θητεία του απέδειξε πως ήταν ένας πολύ σοβαρός, υπεύθυνος και αποτελεσματικός πρωθυπουργός.

Είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός που δικαιώνετε πανηγυρικά εν ζωή.

Ένας πολιτικός που δεν καταδέχεται να βάλει τον εαυτό του πάνω από την πατρίδα.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας ηγέτης και εμείς είμαστε τυχεροί που τον γνωρίσαμε.

Τέτοια τύχη δεν έχουν όλες οι γενιές. Εμείς την είχαμε.

Γεώργιος Λ. Κωνσταντόπουλος

Η «ειρηνική επανάσταση» της 29^ης Νοεμβρίου 2009 ήταν η κινηματική και ενθουσιώδης ανταπόκριση της ψυχής της παράταξης στο πατριωτικό προσκλητήριο του Αντώνη Σαμαρά για μια Πατρίδα ελεύθερη, υπερήφανη και ισχυρή.

Το γενέθλιο γεγονός της εκλογής του Αντώνη Σαμαρά στην Ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ήταν μια πράξη απελευθερωτικής ρήξης και λύτρωσης της λαϊκής βάσης από τα δεσμά της αποϊδεολογικοποίησης, το απόστημα της οικογενειοκρατίας και την κακοδαιμονία της κομματικής φεουδαρχίας.

Νίκησαν τότε οι «ηλιοπότες και οι ακριδοκτόνοι».

Η επανάσταση του αυτονόητου που ενσάρκωνε ο Αντώνης Σαμαράς με την εκλογή του βιώθηκε τραυματικά: ήταν η αγωνία του παλιού που πεθαίνει και οι ωδίνες του νέου που γεννιέται. Ήταν αγγελτήριο μάχης για το «άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά».

Η 29^η Νοεμβρίου 2009 ήταν μια ημερομηνία εύσημη για την σύγχρονη Ιστορία της χώρας.Ευτύχησε η Πατρίδα να διαθέτει στην πρώτη γραμμή τον καλύτερο της πολιτικό που έμελλε να αποδειχθεί ο πιο αποτελεσματικός, ο πιο εργατικός και ακούραστος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης στην πιο δύσκολη και σκοτεινή περίοδο. Κράτησε την Πατρίδα όρθια, έδωσε πνοή Αξιοπρέπειας και προσέφερε απτή Ελπίδα.

Ο χρόνος υπήρξε για τον Αντώνη Σαμαρά ο πιο έντιμος εχθρός αλλά και ο πιο συνεπής σύμμαχος. Δικαιωμένος πια είναι παρών ταγμένος στο καθήκον της πατρίδας.

Σάκης Μητρόπουλος

Έρχονται στιγμές στη ζωή που σε σημαδεύουν. Αφήνουν πάνω σου βαθειές χαραγματιές. Ανεξίτηλες.

Και όταν αυτές είναι στιγμές περηφάνιας, δικαίωσης, νιώθεις γεμάτος. 29η Νοεμβρίου 2009 λοιπόν. Εύκολα μπορεί καθένας από εμάς να ισχυριστεί ότι είναι η ημέρα που άλλαξε τη ροη της πολιτικής ιστορίας στη χώρα μας. Η πολιτική απέκτησε πάλι οντότητα.

Οι Έλληνες μόλις είχαν αποκτήσει τον Ηγέτη που γεννήθηκε ακριβώς για αυτό το ρόλο: να πάρει το λαό του απ το χέρι και να τον οδηγήσει πάλι στη ευημερία.

Τον Ηγέτη για τα δύσκολα. Και στην πράξη αυτό έκανε τρία χρόνια αργότερα από εκείνη τη νύχτα.

Έσκυψε το κεφάλι και δεν έβλεπε τίποτα άλλο εκτός από Ελλάδα. Ούτε εαυτό, ούτε υγεία, ούτε οικογένεια, ούτε τίποτα! Μόνο Ελλάδα!!!

Εκείνο το βράδυ νίκησε η πατρίδα, απλά το κατάλαβε λίγο αργότερα.

Εκείνη την ονειρεμένη νύχτα γεννήθηκε η ΕΛΠΙΔΑ. 29η Νοεμβρίου 2009, λοιπόν, η νύχτα που ...αποφασίσαμε! 29η Νοεμβρίου 2009, το βράδυ που 800.000 Έλληνες είπαν: ...ναι ρε με τον Αντώνη!!!

Και είμαι πολύ περήφανος γι αυτό.

ΥΓ: εκείνο το βράδυ μας ανήκει και δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς!

Γιάννης Αγγελίδης

29 / 11 / 2009 ήταν η μέρα που έμελλε ο Αντώνης Σαμαράς σαν έτοιμος από καιρό να αναλάβει τα ηνία της μεγάλης Πατριωτικής Παράταξης της Νέας Δημοκρατίας .

Κόντρα στις προβλέψεις κατάφερε να επικρατήσει στην εσωκομματική κούρσα για την ηγεσία του κόμματος και ξεκίνησε την δύσκολη πορεία για την ανάληψη της πρωθυπουργίας γνωρίζοντας και τις τραγικές οικονομικές και όχι μόνο συνθήκες που επικρατούσαν αλλά και τις εσωτερικές αντιδράσεις που θα συναντούσε στην προσπάθεια του για μεταρρυθμίσεις ουσίας και ανάταξη της Εθνικής οικονομίας και αξιοπρέπειας .
Βλέπετε οι «σφαλιάρες» διαδεχόντουσαν μέχρι τότε η μία την άλλη και η Ελλάδα είχε καταντήσει το πειραματόζωο - κλοτσοσκούφι της Ευρώπης ( όχι ότι δεν είχαμε δώσει λαβές γι’ αυτό ) .

Παράλληλα με τα παραπάνω είχε να αντιμετωπίσει και την φθορά που προκαλούσε στο κόμμα η σκληρή πολιτική λιτότητας που αναγκαζόταν να επιβάλλει για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα .

Στον παρακάτω πίνακα μπορεί ανάγλυφα να δει κανείς ότι ο Αντώνης Σαμαράς πριν αποφασίσει να παραιτηθεί είχε καταφέρει να συγκρατήσει τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας σε αξιοπρεπή ποσοστά ( σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που παραλίγο να μην εκπροσωπηθεί στην Βουλή ) και το κατάφερε παρά την φθορά που προήλθε είτε λόγω των σκληρών μέτρων που πήρε , είτε λόγω της συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ είτε από τις «σειρήνες» του ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχονταν τα πάντα σε όλους .

Και όμως τα κατάφερε κι αν δεν δεχόταν πισώπλατο χτύπημα από τον μπάρμπα Φώτη ( αλλά και από κάποιους «δικούς μας» ) σήμερα θα μιλούσαμε για μια άλλη Ελλάδα , μια Ελλάδα με ανάπτυξη που θα είχε βγει στις αγορές .

Και παραιτήθηκε με αξιοπρέπεια γιατί πάντα έβαζε μπροστά το ΕΜΕΙΣ απ’ το ΕΓΩ .
Και σήμερα με κάθε τρόπο στηρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον δικό του δύσκολο δρόμο για την πρωθυπουργία και όπου πάει και όπου σταθεί ζητάει από ΟΛΟΥΣ να κάνουν το ίδιο .
Πρόεδρε, σε ευχαριστώ για όσα έκανες, σε ευχαριστώ που με τιμάς με

την φιλία σου

http://elpidablog.blogspot.gr/ http://maxitikoi-polites.blogspot.gr/

Μετάφραση

Πληροφορίες

Σύνδεσμοι

Αρχείο

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Ιστολόγια