Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Τα αγροτικά μπλόκα στις εθνικές οδούς δεν τα λες κι ασυνήθιστο φαινόμενο. Δυσκολότερο είναι να θυμηθείς έναν χειμώνα χωρίς σχετικές κινητοποιήσεις. Με άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο δίκαια αιτήματα, το κομβόι των τρακτέρ κατάντησε εθιμοτυπικό αγωνιστικό δίκαιο. Μόνο που κάθε φορά η συζήτηση εξαντλείται στα εκάστοτε διεκδικητικά προτάγματα σπρώχνοντας στο απροσδιόριστο μέλλον την οριστική αναμόρφωση του πρωτογενή τομέα. Πριν καμιά πενταετία έθετε, σε σχετικό άρθρο μου το ερώτημα “Τι μοντέλο πρωτογενούς οικονομίας θέλουμε;”

Ένας σημαντικότατος παραγωγικός τομέας μεταμορφώθηκε σε τυφλό κυνηγό επιδοτήσεων, έρμαιο των κομματικοδίαιτων συνεταιρισμών και ανέμπνευστων συντεχνιακών απαιτήσεων. Η μετατροπή του αγροτικού κόσμου σε μοχλό μόνιμης περιφερειακής ανάπτυξης χάθηκε κάπου ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές ποσοστώσεις, την έλλειψη επιχειρηματικού προσανατολισμού και τον πολιτικό αμοραλισμό του “όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά”!

Παραγωγές ξεπερασμένες από τον χαμηλού κόστους, διεθνή ανταγωνισμό των αναπτυσσόμενων χωρών και τις τεχνολογικές εξελίξεις. Εμμονές γύρω από την διατροφική επάρκεια που δεν μπορούν να ανταποκριθούν πλήρως στην πραγματικότητα, όταν μεγάλο μέρος του πληθυσμού σου ζει κοντά ή κάτω από τα όρια της φτώχειας και στρέφεται μαζικά σε χαμηλών τιμών και ποιότητας εισαγόμενα προϊόντα. Κατακερματισμός της αγοράς και έλλειψη καθετοποιημένης αντίληψης για την τυποποίηση διεθνούς ζήτησης και υψηλής ποιότητας εμπορευμάτων.

Και σε αυτή την περίπτωση φαίνεται ότι η κουβέντα θα κινηθεί στα ρηχά του δικαιώματος σε φθηνό πετρέλαιο (Ευρωπαϊκό κεκτημένο και μέσα στην γενικότερη λογική περιορισμού του ενεργειακού κόστους σε όλες τις επιχειρήσεις με μείωση της τιμής του φυσικού αερίου και των τιμολογίων της ΔΕΗ), της… “συνήθειας” ανύπαρκτων ή πολύ χαμηλών μη ανταποδοτικών ασφαλιστικών εισφορών που οδηγούν σε συντάξεις – προνοιακά επιδόματα και των φορολογικών επιβαρύνσεων που θα έπρεπε να κινούνται σε διαφορετική λογική για άλλους τους ελεύθερους επαγγελματίες (τουλάχιστον με κατάργηση του 26% για τις πρώτες 6-7 χιλιάδες εισοδήματος όπου έτσι κι αλλιώς επιβαρύνονται με τέλος επιτηδεύματος που αντιστοιχεί σε 10% φόρο).

Το αγωνιστικό πνεύμα, το μπολιασμένο με τις παραφυάδες των νοοτροπιών που κράτησαν την χώρα εγκλωβισμένη στον επιχειρηματικό “επαρχιωτισμό” και τον πολιτικό συμβιβασμό, δεν αρκεί πλέον για να δώσει πειστικές απαντήσεις σε πολύπλοκα ζητήματα όπως η προοπτική του πρωτογενή τομέα. Ο διάλογος κυβέρνησης – αγροτών πρέπει να περάσει από το ψηφοθηρικό αλισβερίσι στην δομική αντιμετώπιση των προκλήσεων μιας νέας εποχής. Κι αυτό δεν θα προκύψει ούτε με ψεύτικες υποσχέσεις, ούτε με εκβιαστικούς αποκλεισμούς δρόμων.